నా పేరు చిన్న నేను పుట్టిన రెండు సంవత్సరాలకు అమ్మ చనిపోయింది నాకు ఆరు సంవత్సరాలకు వయసు అప్పుడు అమ్మ మీద బెంగతో నాన్నా చనిపోయాడు …
మా ఊరి పెద్ద మనిషి వ్యాపార వేత్త అయిన శ్రీనివాసరావు గారు అయిన సహాయంతో నడిచే అనాధ ఆశ్రమంలో నన్ను చేరిపించారు ….. నేను చదువులో యావరేజ్ స్టూడెంట్ ని అనాధ ఆశ్రమం లో టెన్త్ క్లాస్ వరకు మాత్రమే చదువుకోవడానికి ఉంది ఆ తర్వాత చదువు కోవలను కుంటే బయటి వ్యక్తుల సహాయం మీద ఆధారపడాలి ……… టెన్త్ ఎగ్జామ్స్ ముందు శ్రీనివాసరావు గారి అబ్బాయిలు ఇద్దరు అమెరికా కి చదువు కోవడానికి వెళ్ళి అక్కడే పెళ్లిళ్లు చేసుకొని రావు గారిని ఆయన భార్య ను తీసుకొని వెళ్ళడానికి వచ్చారు రావు గారు నాకు అమెరికా రావడం ఇష్టం లేదని తెగేసి చెప్పడంతో ఆస్తులను అమ్మకానికి పెట్టారు … ఆస్తులన్నీ భార్య పిల్లల పేర్లు ఉండడంతో రావు గారు కూడా ఏమీ చేయలేక పోయాను అబ్బాయిలు ఇద్దరు ఆస్తులు అన్ని అమ్మేసి తండ్రి పేరుతో ఒక ఇల్లు ఒక వ్యాపారాన్ని వదిలేసి అమెరికా వెళ్లిపోయారు వెళుతూ వెళుతూ వాళ్ళ అమ్మను కూడా తీసుకు పోయారు రావు గారు అనాధ ఆశ్రమం కోసం ఇక్కడే ఉండిపోయారు
మా టెన్త్ క్లాస్ ఎగ్జామ్స్ అయిపోయాక పాస్ అయిన 20 మంది స్టూడెంట్స్ ని ఒక రావు గారి ఇంటికి వెళ్ళి కలవమన్నాడు హాస్టల్ వార్డెన్ మేము సరే అని రావు గారి ఇంటికి వెళ్లి కలిశాము అప్పుడు రావు గారు చూడండి బాబు ఫస్ట్ క్లాస్ లో పాస్ అయినా నా ఐదు మందిని మాత్రమే పై చదువులు చదివించే గలను …. మిగతా పదిహేను మంది వేరే ఏదైనా ఏదైనా మార్గాన్ని ఆలోచించుకోండి అంతవరకూ అనాధాశ్రమం లో ఉంటూ ఏదైనా పని చూసుకోండి ఇక వెళ్ళండి .. అంటూ నన్ను చూసి చిన్న నువ్వు ఉండు అంటూ మిగతా స్టూడెంట్స్ ని పంపించిన తర్వాత ఏం చిన్న నెక్స్ట్ ఏం చేయాలనుకుంటున్నావు అంటూ ఇంటి తాళాలు చేతిలో పెట్టాడు.. నేను ఏంటి సార్ ఇది అని అడిగా.. ఈ ఇంటికి ఎదురు ఇల్లు మీదే చిన్న మీ నాన్న నేను స్నేహితులమే మీ నాన్న పోయాక నేనే ఆ ఇంటిని చూసుకుంటాంన్నాను.. ఇప్పుడు ఆ గతం గురించి ఎందుకు మాట్లాడటం నెక్స్ట్ ఏం చదువలనుకున్నావ్ చిన్న నేను లేదు సార్ మీ దగ్గర ఏదైనా పని ఉంటే చెప్పండి చాలు ఇక నాకు చదువుకునే ఉద్దేశం లేదు అన్నట్లు కచ్చితంగా చెప్పేశారు …. నువ్వు మీ నాన్న లాగే అంటూ అప్పుడు అంటే చాలా వ్యాపారాలు ఉండేవి ఇప్పుడు ఒకే ఒక వ్యాపారం ఉంది జీతం పెద్దగా ఇవ్వలేను మరి చేస్తావా అంటూ నా చేతిలో పది వేలు పెట్టాడు … ఈ డబ్బులతో ఇంట్లోకి కావాల్సిన సరుకులు తెచ్చుకో ఎల్లుండి వచ్చి పనిలో జాయిన్ అవ్వు అన్నాడు … ఆ తర్వాత దగ్గర సెలవు తీసుకుని మా ఇంటికి వెళ్ళాను అప్పటికే రావు గారు శుభ్రం చేయించి పెట్టారు ఇక నేను ఆ రోజు రాత్రి పడుకొని ఉదయాన్నే నిద్ర లేచి ఇంట్లో కావాల్సిన సరుకులు తెచ్చుకుని ఎలాగో తంటాలుపడి ఒకపూట వండుకుని తిని పడుకున్నాను మరుసటిరోజు రావు గారి ఆఫస్కు వెళ్లాను అప్పటికే నాతో పాటు పాసైన 14మంది అక్కడ ఉన్నారు వాళ్లు కూడా నాలాగే రావు గారి దగ్గర పని చేయడానికి వచ్చారని తెలుసుకొని చాలా సంతోషపడ్డాను ఇలా అయినా రావు గారి రుణం తీర్చుకుని అవకాశం దొరికినందుకు 15 మంది సంతోషపడ్డారు మా 15 మంది పని ఏంటంటే రావు గారికి మిగిలిన ఒకే ఒక వ్యాపారం ఏజెన్సీ సిటీ మరియు చుట్టుపక్కల ఉన్న అన్ని జనరల్ షాప్ లోకి వెళ్లి ఆర్డర్స్ తీసుకురావడం ఇది మా పని కాని ఒకటే ప్రాబ్లం నడిచే వెళ్ళాలి రావాలి … అలా పని చేసుకుంటూ నాకిచ్చిన జీతంలో కర్చు అయిపోగా మిగిలిన డబ్బులు అనాధ ఆశ్రమానికి ఇస్తూ హాయిగా కాలం గడిపేస్తున్నారు అలా కొన్ని సంవత్సరాలకి ఎప్పట్లాగే అనాధాశ్రమం నుండి టెన్త్ పాస్ అయిన బ్యాచ్ నుండి రావు గారు నాకు అసిస్టెంట్గా ఒక అబ్బాయిని పంపించారు వాడే బుజ్జి గాడు నాకు అప్పటికి వయస్సు 23 సంవత్సరాలు వాడి వయసు 16 సంవత్సరాలు వాడికి సరిగ్గా మాట్లాడటం రాదు చిన్నా పెద్దా తెలియదు అందరినీ కలుపుకుపోయే లాగా మాట్లాడేవాడు సరేలే ఇంకా లోకం తెలియని వాడు కదా కొన్ని రోజులు పోతే అలవాటవుతుంది కదా అనుకున్నాను వారం తిరిగేసరికి నన్ను క్లోజ్ ఫ్రెండ్ లాగా రేయ్ మామ ఏంట్రా అనడం మొదలు పెట్టాడు మాకు పెద్దగా ఈగో లేకపోవడంతో మా ఫ్రెండ్ బాచ్చ్ లోకి వాణ్ణి కలిపేసుకున్నారు అలా ఒక సంవత్సరం గడిచే సరికి బుజ్జిగాడు నాకు చాలా క్లోజ్ అయిపోయాడు మా ఫ్రెండ్ బ్యాచ్లో వాడు ఎవరిని పేరుపెట్టి పిలిచే వాడుక కాదు ఏదో ఒక వరుస కలిపి పిలిచేవాడు జోక్స్ వేస్తూ నవ్విస్తూ సరదాగా ఉండేవారు అలా ఆరు నెలలు గడిచేసరికి రావు గారు సడన్గా ఇంటికి పిలిపించారు ఏంట అని ఇంటికి వెళ్ళాను… రావు గారి ముందు నిల్చున్నాను ఏం చిన్న నీ వయస్సు స్నేహితులంతా పెళ్లిళ్లు చేసుకుని సెటిల్ అవుతున్నారు నువ్వు పెళ్లి గురించి ఏమైనా ఆలోచిస్తున్నావా అంటూ నన్ను అడగడం మొదలు పెట్టాడు సార్ ఇప్పుడు బాగానే ఉన్నా కథ సార్ మళ్లీ పెళ్లి ఎందుకు అయినా నా ఈ అనాధ కి పిల్లని ఎవరు ఇస్తారు సార్ అంటూ రావు గారు వైపు చూశాను .… రావు గారు సూటిగా కళ్ళలోకి చూస్తూ నీకు చేసుకునే ఉద్దేశం ఉందా లేదా అంతే నేను అడిగింది
నేను ఎలాగో నాకు ఎవరు పిల్లను ఇవ్వరు అన్నా ఉద్దేశంతో ఉంది సార్ అన్నాను రావు గారు సరే ఇక నువ్వు వెళ్ళు నేను మరి కబుర్లు పెడతాను అంటూ వెళ్లి పోయాడు
ఆ తరువాత మూడు నెలలకి సడన్ గా ఒక రోజు రాత్రికి మనం పెళ్లి చూపులకి వెరే ఊరు వెళుతున్నాం అన్నాడు రేపు ఆర్డర్సు కూడా ఈరోజే తీసుకొని వచ్చేటప్పుడు ఒక జత బట్టలు తీసుకొని అట్నుంచటే రైల్వే స్టేషన్ కి వచ్చేయ్ అన్నాడు
నేను సరే సార్ అని రోజు కన్నా కొన్ని షాప్స్ ఎక్కువగా తిరిగి ఆర్డర్స్ ఎక్కువగా తీసుకుని ఏజెన్సీ కి వెళ్లి ఆర్డర్ లిస్టు ఇచ్చి ఇంటికెళ్లి స్నానం చేసి ఒక జత బట్టలు తీసుకొని రైల్వే స్టేషన్ కు వెళ్లాను నేను వెళ్లేసరికి సార్ వచ్చి ఉన్నాడు ఒక పది నిమిషాలు మేము వెళ్లే ట్రైన్ కి వచ్చేసింది సార్ ముందే ట్రైన్ టికెట్స్ రిజర్వ్ చేయడం వల్ల మా సీట్ చూసుకుని అందులో కూర్చున్నాను పొద్దున్నుంచి బాగా నడిచి నడిచి అలసట వల్ల సీట్లో కూర్చోగానే నాకు నిద్రపట్టేసింది
కళ్ళు తెరిచి చూసేసరికి ట్రైన్ పచ్చటి ప్రకృతి అందాల నడుమ వెళ్తూ ఉంది
నేను పుట్టినప్పటి నుండి సిటీ దాటి ఎరుగను అలాంటిది ఇప్పుడు ఇంత అందమైన ప్రకృతి అందాలు చూస్తూ మైమరచిపోతూ ఉన్నాను నేనెక్కడున్నాను తెలియట్లేదు సార్ ని అడిగే ధైర్యం చేయలేను సరే కాసేపు అలా పకృతి అందాలు చూస్తూ ఉన్నాను మరో పావుగంట కి సార్ లేచి ఎవరికో ఫోన్ చేశాడు వాళ్ళు ఏదో చెప్పారు ఆ తర్వాత సార్ ర్ ఇంకో పది నిమిషాల్లో మనం దిగాల్సిన స్టేషన్ వస్తుంది అన్నాడు మా దగ్గర పెద్దగా లగేజ్ లేకపోవడంతో బాత్రూం కి వెళ్లి ఫ్రెష్ అయి వచ్చాను ఆ తర్వాత సారు బాత్రూం కెళ్ళొచ్చి సరికి ఏదో చిన్న బోర్డు లేని స్టేషన్ వచ్చింది అక్కడ మహా అంటే ఒక అయిదారు మంది కూడా దిగలేదు స్టేషన్ బయటికి వెళ్ళాక మాకు బయట ఉన్న ట్రాలీ ఆటో కనిపించింది సార్ ట్రాలీ ఆటో డ్రైవర్ దగ్గరికి వెళ్లి ఏదో మాట్లాడాడు ఆ ట్రాలీ ఆటో ఎక్కి కూర్చోమని చెప్పాడు ఆ తర్వాత సారు కూడా అటో ఎక్కాడు
ఒక పది కిలోమీటర్ల దూరం ప్రయాణించిన తర్వాత ఒక చిన్న పల్లె టూరు వచ్చింది .. ఆ ఊరి మొదట్లో ఆటోవాడు మమ్మల్ని దింపి వెనక్కి వెళ్ళిపోయాడు …
నేను సార్ వెనకాలే అటుఇటు చూస్తూ నడుస్తున్న నాకి ఏమి అర్ధం కావడంలేదు నేను చూస్తుంది ఏంటో నాకే అర్థం కావట్లేదు నేను ఏ ప్రదేశం లో ఉన్నాను ఎక్కడున్ననో నాకే తెలియట్లేదు మాములుగా మన సిటీలో చీర కట్టుకున్నా అంటిలు కొంచం చీర కొంగు జారితే అటూ ఇటూ చూసి సర్దుకుంటారు ముందు ఎత్తులు కనిపించకుండా జాగ్రత్త పడతారు
కానీ నేను చూస్తూన్న ఊరిలో ఆంటీలు అమ్మాయిలు పైన జాకెట్ ఒకటే వేసుకొని కింద చీరలాంటిది లుంగీల చుట్టుకున్నారు మన సిటీలో పైట చాటు అందాలు కొంచెం కనబడితేనే తట్టుకోలేని నేను ఈ ప్రకృతి అందాల నడుమ అద్భుతమైన సౌందర్యరాశులను చూస్తూ పరవశించి పోతూ అందాలని నా కళ్ళలో నింపుకుంటూ ముందుకు వెళుతున్నాను అక్కడ ప్రతి ఒక అమ్మాయి ఒక అద్భుతం లా కనిపిస్తుంది నాకు వారి ముందు ఎత్తులు వెనుక ఎత్తులు జుట్టు అయితే నడుము కింది వరకు బలంగా దృడంగా తొడలు చూసిన వారికి చూసినంత అందాలు కానీ అక్కడి మగవారు ఇవేం పట్టించుకోకుండా వారి పని వారు చేసుకుంటున్నారు నాకు ఆశ్చర్యంగా అనిపించింది
అంతలో ఒక పెద్ద ఇల్లు వచ్చింది.ఆ ఇల్లు ఎలా ఉంది అంటే చుట్టూ కాంపౌండ్ వాల్ వాల్ అనుకుని చాలా రకాల చెట్లు ఇంటి గదులు వరుసగా యు ఆకారం ఒక పది గదుల దాకా ఉన్నాయి . ప్రతి గది కి కిటికీలు వరండా కూడా ఉంది
ఎటు చూసినా పచ్చని ప్రకృతి అందాలు చూస్తూ ఉన్నాను ఇంటికి కాస్త దూరం లో కొంత మంది అమ్మాయిలు ఆంటీలు ఎదో పని చేసుకుంటున్నారు.. అంతగా ముఖాలు కనిపించా కున్న పైట లేని గుండ్రని పొడుచుకు వంచినట్టు ఉండే గుండె ఎత్తులు ఎ అడ్డు లేని వొంపు సొంపులా నడుము అందాలు చూస్తూ మైమరచిపోతూ ఉన్నాను…. ఇంతలో
సార్ చేప్పడం మరిచి పోయాను మనం కేరళ లోని మారు మూల గ్రామంలో ఉన్నాం అంటూ నావైపు చూస్తు అప్పటికే నేను ఆ ఇంటి వైభవాన్ని ఆ ఇంట్లో అందాలని రెప్ప వెయ్యకుండా చూస్తున్నాను
రావు గారు చిన్న అంటూ గట్టిగా పిలిచే సారికి ఇ లోకం లోకి వచ్చాను ఇంకొక విషయం నన్ను బాబాయ్ అని పిలువు ఆఫిస్ లో మాములుగా సార్ అని పిలువు అర్దం అయింది అంటూ ముందుకు వెళ్ళాడు …
రావు గారి ఇంటి ముందు వెల్లేసరిక ఒక వ్యక్తి ఎదురై నమస్కరించాడు . ఆయన చూడ్డానికి అచ్చు బహుబలి సినిమా లో రానా లా ఉన్నాడు వామ్మో ఇలా ఉన్నాడు ఎవరో ఈయన అనుకున్న రావు గారు నేను ఆయనకు ప్రతి నమస్కారం చేసి తర్వాత రావు గారు ఆయన ఎదో మాట్లాడుకుంటూ ఇంట్లో కి వెళ్లాం ఆయన మాకు ఒక గది చూపించి బయటికి వెళ్లాడు …….