ఈ థ్రెడ్ చిన్న చిన్న కథల సంపుటం…..అవి సరళమైన సరసము, చిగురిస్తున్న చిలిపితనము, మురిపిస్తున్న యవ్వనము ల కలయికలును సమపాళ్ళల్లో చవిచూపేవిగా సాగుతుంటాయి. అలాగే, ఇవి కవ్విస్తుంటాయి, ఇవి మురిపిస్తుంటాయి, ఇవి ముచ్చటిస్తుంటాయి. ఊరింపు కాదు, ఆరగించండి, తనివి తనివిని తీర్చుకోండి, హాయిగా, ఆహ్లాదకరముగా.
ఇక, చదవండి, చదివించండి, మీ అక్కున నన్ను చేర్చుకుంటూ ఉండండి …
1.మదిలోని భావాలు
ఆ ఇద్దరి పెదాల మధ్య కమలాపండు తొన సున్నితంగా అదమ బడుతోంది. ఆ పెదాలు సుతి మెత్తగా ముందుకు జరుగు తున్నాయి.
ఆ తొన వ్యాకోచనం చెందుతోంది ఆ పెదాల ఒత్తిడికి – ఒక క్షణాన అది ‘టప్’ మని పగిలింది. రసం చిమ్మింది. ఆ చిట్లిన తొన జారి పోతుండగా చటుక్కున తన పై పెదవితో కింద పెదవిని పట్టుకుంది ఆమె – అంతే, ఆ పెదాల మధ్య ఆ తొన సగం పట్టుబడి వ్రేలాడుతోంది, రసం చిందిస్తోంది.
వెంటనే అతడు తన నాలుకను ఆమె చుబుకం కు అతి సమీపాన, కిందన చేర్చాడు. రసం చుక్క, చుక్కగా అతడి నాలుకపై పడుతోంది. పులకించే తనువులతో ఆ ఇద్దరు ఏదో గమ్మత్తైన అనుభూతిని కొద్ది క్షణాలు అనుభవించారు.
ముందుగా ఆమె తేరుకుంది. తన పెదాల మధ్యన ఇమిడి ఉన్న తొనను జార విడిచింది.
ఆ తొన, అతడి నాలుకపై పడింది. అతడు దాన్ని చప్పరించాడు, ఎంతో మృదువుగా. పిమ్మట దాన్ని ఆర్తితో గుటక వేశాడు – “మధురానికి రుచి ఇలా ఉంటుందా” అన్నాడు, తన్మయంగా.
ఆమె ఒళ్లు ఒక్కసారిగా జలదరించింది – “థాంక్స్” అంది ఆమె, పారవశ్యంగా.
ఆమె పేరు సంజు. అతడి పేరు రాహుల్.
“ఇలా మరొకటి” అన్నాడు రాహుల్.
“నో, ప్లీజ్, రాహ్. ఈ తొనలు తీసుకో. ఇంక నేను వెళ్తాను.” అంది సంజు.
“సంజూ” అన్నాడు రాహుల్, మారాంగా.
“డాడీ ఆఫీసు పని మీద క్యాంప్ వెళ్తున్నారు. అమ్మ బ్యాగ్ సర్దుతుంది. నేను నీకు తొనలు ఇవ్వాలని ఇలా వచ్చేశాను.” నవ్వుతూ చెప్పింది సంజు.
ఆ వెంటనే, అక్కడి నుండి వెళ్లిపోయింది.
ఐదారు నిముషాల తర్వాత – ‘ఇంటర్ కమ్’ లో తన మేడ మీద అతిథిగా ఉన్న రాహుల్ ని పిలిచారు, సంజు తండ్రి రాఘవరావు.
రాహుల్ మేడ మీద నించి క్రిందకు వచ్చాడు.
రాఘవరావు ప్రయాణంకు సిద్ధమై ఉన్నారు.
“వెల్, రాహుల్ – హైదరాబాదు వెళ్తున్నాను. సి.యం. గారి నోడల్ ఆఫీసర్స్ మీటింగ్ ఉంది. అందుకు మీ డాడీ కూడా వస్తారు. మేము కలుస్తాం. ఏమైనా చెబుతావా?” అడిగారు రాఘవరావు.
“నథింగ్ అంకుల్” అన్నాడు రాహుల్.
“నీ కంప్యూటర్ వేర్స్ యూనిట్ గురించి…” చిన్నగా నవ్వేరు రాఘవరావు.
“బాగానే నడుస్తోంది.” చెప్పాడు రాహుల్.
“సంజు చదువు నీకు ఉపకరిస్తోందా?” అడిగారు రాఘవరావు, రాహుల్ ని.
“తను కంప్యూటర్స్ లో డిప్లొమోస్ పొంది ఉండడం నాకు ఉపకరిస్తోంది.” చెప్పాడు రాహుల్.
పిమ్మట – “బై” అంటూ రాఘవరావు వెళ్లారు.
మూడు రోజుల తర్వాత –
రాహుల్ కై ‘ఇంటర్ కమ్’ కలిపింది సంజు.
రాహుల్ రిసీవర్ అందుకొని, “హలో” అన్నాడు.
“రాహ్, టైమెంతమ్మా!” అడిగింది సంజు కింద నించి, ‘ఇంటర్ కమ్’ లో.
“ఈ రోజు ఆదివారం బేబీ” చెప్పాడు రాహుల్.
“కదూ … అన్నట్టు మా డాడీ, రాత్రి నీతో మీ పేరెంట్స్ విషయం మాట్లాడారట. ఇందాక నాకు తెల్సింది.” అంది సంజు.
“అవునవును, మాట్లాడారు.” అన్నాడు రాహుల్.
“మరే, మీ మమ్మీ అహంతోనే మీ పేరెంట్స్ దూరమైపోయారుగా.” ఆగి, అంది సంజు.
“ఉఁ. లివ్ ఇట్. నా మాటను పెడ చెవిన పెట్టిన రోజునే వాళ్లను పట్టించు కోవడం మానేశానుగా.” అన్నాడు రాహుల్, చిరాకుగా.
కొంచెం సేపు ఆగి, సంజు చెప్పింది, “సర్లే, ఒకసారి పెరటి వైపు మేడ పైకి రా.”
ఫోన్ లైన్ కట్ చేయబడింది.
రాహుల్ తల విదిలించుకొని, అటు వెళ్లాడు.
సంజు అప్పటికే పెరటిలోకి వచ్చేసింది. తలను కాస్తా వెనుకకు వంచుకొని, మల్లెల పొదను ఆనుకొని, నించుని ఉంది. జుత్తు ఆరబెట్టు కుంటుంది. భుజాల చుట్టూ పెద్ద టర్కీ టవల్ తిప్పి, దాని అంచులను గుండెకేసి అదిమి పట్టుకొని ఉంది. అది ఆమె మోకాళ్ల వరకు వ్రేలాడుతోంది.
రాహుల్ తదేకంగా సంజును గమనిస్తున్నాడు. ‘ఇట్టే ఆకట్టుకొనే రూపం సంజుది’ అనుకున్నాడు.
“ఏమిటి అంత ఇంట్రెస్టింగ్ గా చూస్తున్నావు?” అడిగింది సంజు కిందనించి.
‘నిన్నే’ అన్నట్టు సైగలు చేశాడు రాహుల్.
“అంత బాగున్నానా?” గమ్మత్తుగా కళ్లు తిప్పుతూ అడిగింది సంజు.
“చాలా బాగున్నావు” అన్నాడు రాహుల్.
“మరి, ఇప్పుడో?” అంటూ సంజు తన గుండెకేసి అదిమి పట్టుకున్న టవల్ అంచులను రెండు చేతులతో చెరో వైపుకు విడదీసింది. కొన్ని క్షణాల్లోనే మళ్లీ టవల్ అంచులను దగ్గరగా చేర్చేసింది.
రాహుల్ గొంతు తడి ఆరిపోయింది, ఆ క్షణాల్లో.
అప్పుడే సంజును పిలిచింది ఆమె తల్లి గిరిజ.
“ఆఁ. వస్తున్నా” అంటూ సంజు వెళ్లి పోయింది.
ఒక రోజు యూనిట్ లో – రాహుల్ చెబుతున్నాడు, తనకు పరిచయస్తుడైన మురళితో, “కంప్యూటర్ ఇంజనీరింగ్ అయిన తరువాత – స్వంతంగా ఈ యూనిట్ నిర్వహించాలన్న ఆలోచన నాకు వచ్చింది. సర్వేలో, ఈ ఊరులో యూనిట్ పెడితే బాగుంటుందని అనిపించింది. బట్, ఈ ఊరు నాకు కొత్త – ఏమీ తెలియదు. లక్కీగా ఇక్కడ రాఘవరావు గారని, మా డాడీ ఫ్రెండ్ ఒకరు జాబ్ చేస్తున్నారు. ఆయన సహకరించారు. అన్నీ వెంట వెంటనే సక్రమం గా జరిగి పోయాయి. నా అంచనా కంటే త్వరగానే యూనిట్ మంచి గుర్తింపు పొందింది.”
“కంగ్రాట్స్” చెప్పాడు మురళి.
“థాంక్స్” అన్నాడు రాహుల్ – కంప్యూటర్ లోకి డేటాను ఇన్ పుట్ చేస్తూనే.
“రెసిడెన్నీ ఎక్కడ?” అడిగాడు మురళి.
“రాఘవరావుగారి ఇంటిలోనే. వాళ్ల మేడ మీద గెస్ట్స్ పోర్షన్ ఉంది. అందులో ఉంటున్నాను.”
“స్టిల్ యూ ఆర్ ఎ బ్యాచిలర్!” అన్నాడు మురళి.
“వై నాట్” అన్నాడు రాహుల్.
అంతలోనే అక్కడకు సంజు వచ్చింది.
“నీ కోసమే చూస్తున్నాను” అన్నాడు రాహుల్.
“దార్లో వెహికల్ ట్రబుల్ ఇచ్చింది. సరి చేయించుకొని వచ్చే సరికి లేట్ అయ్యింది.” అంటూ రాహుల్ పక్కనే, సీట్లో కూచుంది సంజు.
“సీ, సంజూ, ఇతను మురళి. ఇంటర్మీడియట్ చేసే రోజుల్లో నాకు పరిచయస్తుడు – మురళీ, ఈమె సంజు. ఈమె ఒన్ ఆఫ్ ది బెస్ట్ ఎచీవర్.” అంటూ వాళ్లను పరిచయం చేశాడు రాహుల్.
“హలో” అంది సంజు.
“హలో” అన్నాడు మురళి. అంతలోనే సంజు గురించి ‘ముట్టుకుంటె మాసి పోయే లాంటి ఒళ్లు, చూపును మరల్చుకోలేనంతటి అందం ఈమెది.’ అని అనుకో కుండా ఉండలేక పోయాడు.
“సంజూ, మురళి ఫ్రెండ్స్ తో కలిసి, గుంటూరులో ఒక చిట్స్ అండ్ ఫైనాన్స్ సంస్థను నడుపుతున్నాడట. దానిని కంప్యూటరైజ్డ్ చెయ్యాలనుకుంటున్నాడు. మన యాడ్ చూసి వచ్చాడట. మనం ఇతని అవసరాలను తీర్చాలి.” అన్నాడు రాహుల్.
“తప్పక” చలాకీగా అంది సంజు.
“నేను ఆల్ రెడీ ఇతని రిక్వైర్ మెంట్స్ ను సేకరించాను. లే – అవుట్స్ ను, ఎస్టిమేట్స్ ను తయారు చేశాను. ఒకసారి చూడు.” అన్నాడు రాహుల్, తన ముందున్న లాప్ టాప్ ను సంజు ముందుకు నెడ్తూ.
“అలాగే, రాహ్, ఈ రోజు డెలివరీ కావలసిన సిస్టమ్స్, రావ్ కో వారి ప్యాకేజి ఉన్నాయిగా. ఓకే కై వాటిని చెక్ చేశావా? లేకపోతే ఒకసారి చెక్ చెయ్యవూ.” అంది సంజు.