అప్పుడే సుజాత ఒకటి గుర్తించింది. సామిర్ పేంట్ జిప్ తెరిచి వుండటం!!! అతడి నీలం రంగు డ్రాయర్ కొద్దిగా బయటకు వచ్చి ఆమెకు కనపడుతోంది. కన్నార్పకుండా అటేపు చూస్తూ వెనక్కు నడవసాగిందామె. సామిర్ ఆమె ముఖంలో మార్పుని గమనించి ఆమె చూపుని అనుసరిస్తూ ఒక్కసారి క్రిందకి చూసుకున్నాడు. చప్పున వెనక్కి తిరిగి తన జిప్ ని పైకి లాగుకుని ‘ఛ… ఇది వేసుకోడం మర్చిపోయానేఁ! సుజాత ఏమనుకుందో ఏమో?’ అనుకుంటూ ముందుకి తిరిగాడు. సుజాత, నాస్మిన్ లు కనపడలేదు! ఇద్దరూ స్కూల్ లోనికి వెళ్ళిపోయారు.
★★★
అజయ్ కి ఏం చెప్పాలో అర్ధంకాలేదు. ‘ఏదో చాలాకాలం తర్వాత కలిసినట్లు ‘ఏంటి విశేషాలు’ అంటాడేంటి గురూ!’ అని అనుకున్నాడు. శిరీష్ వెంటనే అజయ్ భుజాన్ని తట్టి, “హ్మ్… పద టిఫిన్ చేద్దాం,” అంటూ ఠక్కున లేచి నిల్చున్నాడు. అజయ్ శిరీష్ ని అయోమయంగా చూసి తను కూడ లేచాడు. ఇద్దరూ డైనింగ్ టేబిల్ దగ్గరకు వెళ్ళారు. శిరీష్ అజయ్ కి టిఫిన్ ని వడ్డిస్తూ, “హ్మ్… నిన్న ఏమీ లేదని నాతో వాదించి, ఇవాళ వాణీతో ఒక్కసారిగా ‘వదిన’ అనేశావేఁ! ఒక్క రాత్రిలో ఇంత మార్పుకి గల కారణమేంటో నేను తెలుసుకోవచ్చా?” అన్నాడు. “నీకన్నీ తెలిసిపోతాయన్నావ్ కదా గురూ!” కాస్త దెప్పుడు ధోరణిలో అన్నాడు అజయ్. శిరీష్ తన కనుబొమ్మని ఎగరేసి సన్నగా నవ్వుతూ, “నీ మాటల్లో తెలుసుకోవాలనుంది!” అన్నాడు. అజయ్ ఒకసారి శిరీష్ ని తదేకంగా చూశాడు. అతను ఎగతాళిగా ఏమీ అనటంలేదని అ(క)న్పించటంతో రాత్రి తనకు ఏమనిపించిందో మొత్తం వివరించి చెప్పాడు. శిరీష్ ఆసక్తిగా అతను చెప్పేదంతా వింటున్నాడు. సౌమ్య నగుమోము తన మష్తిష్కంలో మెదలగానే తన మనసు స్పందించిన తీరుని గురించి అజయ్ చెప్పటానికి ఇబ్బంది పడ్డాడు. దాన్ని ఎలా వివరించాలో అర్ధంకాక అతను తడబడుతుంటే శిరీష్ చిన్నగా నవ్వుతూ, “సుప్త-చేతన స్థితి,” అని అన్నాడు మెల్లగా. “హ్…ఏంటి?” చప్పున అడిగాడు అజయ్. “సుప్తచేతన స్థితి… ఐ మీన్… సబ్-కాన్షస్ స్టేట్! మన జ్ఞాపకశక్తికి సంబంధించి మెదడు పనితీరుని రెండు రకాలుగా చూస్తాం, అజయ్! అందులో ఒకటి కాన్షస్ మెమరీ అయితే మరోటి సబ్-కాన్షస్ మెమరీ. సాధారణంగా… మనం రోజూ చేసే పనులూ… అంటే ముఖ్యమని తలిచేవన్నీ కాన్షస్‌మైండ్ లో ముద్ర పడిపోతాయి. ఇక మిగతా విషయాల గురించీ మనం పెద్దగా పట్టించుకోం కాబట్టీ అవన్నీ మెల్లగా మరుగునపడిపోతాయి. అలాగే క్రమంగా వాటిని మరచిపోవటం అనేది జరుగుతూ వుంటుంది. అయితే… మన మనస్సు విశ్రాంతి తీసుకుంటున్నప్పుడు… అంటే — నిద్రపోతున్నప్పుడో, లేదా ధ్యానస్థితిలో వున్నప్పుడో… అవి మరలా జ్ఞాపకం వచ్చేందుకు ఆస్కారం వుంది. అలా అవి గుర్తుకు రావటానికి కారణం — ఈ సబ్-కాన్షస్‌మైండ్. అది అవిశ్రాంతంగా పనిచేస్తూ మనకు తెలీకుండానే మన చుట్టూ వున్న పరిసరాలనీ, విన్న చిన్న చిన్న విషయాలనీ గమనిస్తుంది. ఇక నీ విషయానికే వస్తే… నిన్న నీకు ఎదురయిన పరిణామాలు కొద్ధిసేపు నిన్ను కుదురుండనీయలేదు. ఒక్కసారిగా పుట్టెడు తలపులు తెరిపినివ్వకుండా చుట్టుముట్టడంతో ఒక విధమైన సందిగ్ధత నీలో నెలకొంది. అయితే, చివరికి నీకలవాటైన యోగా ప్రక్రియ ద్వారా మరలా నీ మనస్సు తేలికవ్వడంతో అంతకుమునుపు నీ కనులముందు జరిగిన దృశ్యం మరింత విశదమై నీకు కనిపించిందంతే!” అజయ్ నోరు తెరుచుకుని శిరీష్ ని చూస్తూ, ” గురూ… నువ్వు సైన్స్ టీచరువా… సైకియాట్రిస్టువా? మరీ ఇంత థియరీయా…?! లేకపోతే ఇవ్వాళ స్కూల్ కి వెళ్ళడం మానేసినందుకు నాకు స్పెషల్ గా క్లాస్ తీసుకుంటున్నావా? హుఫ్…!!!” అన్నాడు. శిరీష్ తేలిగ్గా నవ్వేస్తూ— “అదేం లేదుగానీ, ఇంతకూ ఆ అమ్మాయికి నీ మనసులో మాటని చెప్పావా మరి?” అని అడిగాడు సడెన్ గా; సమాధానాన్ని ముందే ఊహిస్తూ. అజయ్ ఏమీ బదులివ్వలేదు. “లేదు కదూ…!” అన్నాడు శరీష్ మళ్ళా. మౌనంగా తలూపాడు అజయ్. “ఏఁ?” గొంతుకి ఏదో పెద్ద గడ్డ అడ్డుపడినట్టు అనిపించింది అజయ్ కి. చిన్నగా గుటకవేశాడు. గుండె వేగంగా కొట్టుకోసాగింది. శిరీష్ అతని భుజమ్మీద చెయ్యేసి, తల్లి బిడ్డని లాలనగా అడిగినట్టు, “ఏంట్రా… చెప్పు!” అన్నాడు. మెల్లగా తన గొంతుని సవరించుకొని, “అఁ…మ్..హ్…ఆమె ముందుకి వెళ్ళాలంటే… ఎందుకో… బ్-భయ్యంగా…హ్… వుంది గురూ…! ధైర్యం చాలట్లేదు,” చెప్పాడు అతికష్టంమీద. శిరీష్ కళ్ళెగరేస్తూ అజయ్ ని వింతగా చూస్తూ— “హ్మ్… టఫ్ కి భయం. వినటానికి చాలా చిత్రంగా వుందే…!” అన్నాడు. అజయ్ ఇబ్బందిగా కదిలాడు. “అయితే… ఇది మరీ అంత అసహజమైనదేమీ కాదులేఁ!” అన్నాడు శిరీష్ వెంటనే. అదేమిటని అడుగుదాం అనుకున్నా మళ్ళా శిరీష్ ఏ పాఠాన్ని ఎత్తుకుంటాడో అనిపించి ఆ ప్రయత్నాన్ని మానివేశాడు అజయ్. “హ్మ్… భయపడుతూ కూర్చుంటే ఆమెకు ఎలా చెప్తావ్ అజయ్.? ఎలాగోలా ధైర్యం కూడగట్టుకొని ఆమెకు నీ మనసులో మాట చెప్పేయ్..!” లేదన్నట్టు తలూపుతూ, “ఆమెను గురించి ఆలోచిస్తే కోపంతో కణకణలాడుతున్న ఆమె ముఖమే గుర్తుకొస్తోంది. నిన్న అంత సీన్ అయ్యాక ఇప్పుడు వెళ్ళి చెప్పటం—” “అలాగని ఎంతకాలం నీ మనసులోని మాటని అలా దాచుకుని వుంటావ్…” “ఏమో గురూ…!” “చాలా కన్ఫ్యూజన్ లో వున్నావుగా! హుఫ్… ఐతే ఏం చేద్దామిప్పుడు?” అంటూ తనూ ఆలోచించసాగాడు శిరీష్. “గురూ… పోనీ, నువ్వెళ్ళి చెప్తావా? నువ్వయితే ఏదైనా బాగా వివరించి చెప్తావ్ కదా?” శిరీష్ ఆలోచిస్తున్నట్టుగా మొహం పెట్టి, “చెప్పొచ్చురా… కానీ ఆమెకు పొరపాటున నేను చెప్పింది నచ్చేసి నన్ను ప్రేమించేస్తే! అసలుకే మోసం వస్తుందేమో! నేనసలే పెళ్ళయినవాణ్ఞి—” “గురూ…!” శిరీష్ సన్నగా నవ్వి— “అన్నిటికీ మధ్యవర్తిత్వం కూడదు అజయ్. ముఖ్యంగా ప్రేమ విషయంలో. నీ మనసులోని మాట నీద్వారానే ఆమె మనసును చేరాలి. అప్పుడే ఆమెకు నీ ప్రేమలోని నిజాయితీ తెలుస్తుంది. అన్నట్టూ… ఆ అమ్మాయి గురించి డిటెయిల్స్‌ ఏమైనా నీకు తెలుసా?” “హా… తెలుసు గురూ! తను చదువుతున్న కాలేజీ డిటెయిల్స్‌ నాదగ్గర వున్నాయి. అలాగే తన ఫోన్ నెంబర్ కూడ.” “మ్… గుడ్. తన ఫోన్ నెంబర్ వుందిగా. అయితే, ఫోన్ చేసి మాట్లాడు. మంచిగా పరిచయం చేస్కో…” అజయ్ వెంటనే తన ఫోన్ తీసి డయల్ చేసాడు. ఒక రెండు రింగుల తర్వాత అట్నుంచి, “హలో…ఎవరూ—?” అంటూ శ్రావ్యమైన గొంతు వినపడింది. ఠక్కున కాల్ కట్ చేసేసాడు అజయ్. అతనికి నుదురంతా చెమట పట్టేసింది. “ఏమైంది? కాల్ కనెక్ట్ అవ్వలేదా?” అంటూ కళ్ళెగరేసాడు శిరీష్. అడ్డంగా తలూపుతూ, “అయ్యింది… కానీ, నావల్ల కాదు గురూ…!” అన్నాడు అజయ్. “ఆమె గొంతు వింటే… నిన్న తను నాతో అన్న మాటలు గుర్తుకొస్తోంది. ఒళ్ళంతా గ-గగుర్పాటు కలుగుతోంది!” శిరీష్ అసహనంగా, “అబ్బా… డైరెక్టుగా మాట్లాడమంటే కళ్ళలో చూడలేను అంటావ్. పోనీ, ఫోన్ ద్వారా ప్రొసీడ్ అవ్వమంటే గొంతు వింటే గుండె దడ అంటావ్… ఇలాగైతే నీ ప్రేమరథం ఎలా కదులుతుందిరా!” అంటూ మెల్లగా తన గెడ్డాన్ని పాముకుంటూ, “మ్… ఇక ఒక్క మార్గమే తోస్తుంది. లెట్స్ రైట్ ఏ లెటర్ టు హెర్!” “లెటరా..?!” “హా… లెటరే… లవ్ లెటర్!! ఉమ్… ఈ వాట్సాప్, ఇంస్టాగ్రామ్, ఫేస్ బుక్కుల యుగంలో ప్రేమలేఖ వ్రాయమని చెప్పడానికి నాకే కాస్త విడ్డూరంగా అనిపిస్తోంది. కానీ, ఇది తప్ప వేరే మార్గం లేదు!” అజయ్ కి కూడా ఇది అనువుగా అనిపించింది. కానీ— “గురూ… నేను రాయగలనంటావా…? అంటే, ఇన్నాళ్ళూ చార్జ్ షీట్లు, ఎఫ్. ఐ. ఆర్ లు రాసిన చేత్తో ఇప్పుడు లవ్ లెటర్ రాయటమంటే… అఁ… అసలు లవ్ లెటర్ రాసేంత భాష నాలో వుందంటావా?” “ఏమో! మొదలుపెట్టి… ఊహు… మనసుపెట్టి చూడు. అసలు నువ్వేమి వ్రాయగలవో నీకే తెలుస్తుంది!” అంటూ చప్పున లేచి పక్కనే వున్ షెల్ఫ్ లోంచి ఓ దస్త వైట్ పేపర్ల కట్టని తీశాడు. . . . . . ఆరోజు మధ్యాహ్నం 2.30 గంటలకి రాజ్యలక్ష్మీ కాలేజీలో లాస్ట్ అవర్ క్లాస్ మొదలవుతుందనగా అటెండర్ రాంబాబు వచ్చి ఎమ్. ఏ ఎకనామిక్స్ స్టూడెంట్ అయిన సౌమ్యకి ఓ లెటర్ ని ఇచ్చాడు. ఆ లెటర్ ఎన్వలప్ పై ‘ప్రేమతో… నీ అజయ్’ అని వ్రాసి వుండటం చూసి ఆమె కళ్ళు పెద్దవయ్యాయి.
సామిర్ తిరిగి ఇంటికి వెళ్ళకుండా ఎగ్జామ్ సెంటర్ దగ్గరే కాలక్షేపం చేసేశాడు. తన పేంట్ జిప్ తెరిచి వుండటాన్ని చూసిన సుజాత ఆమె మనసులో ఏమనుకుంటోందో అని కాసేపు, అందుకు కారణమైన నాస్మిన్ ని తిట్టుకుంటూ మరికాసేపు గడిపిన అతడు చివరగా సుజాతని ఎలాగైనా వశపరుచుకొనేందుకు కొత్త మార్గాలను యోచిస్తుండగా— “సామిర్… వచ్చేశావా?” అన్న పిలుపు వినబడి తల త్రిప్పి చూశాడు. నాస్మిన్, సుజాత అతని దగ్గరకు వస్తూ కనపడ్డారు. బండి దిగి, “ఎగ్జామ్ ఎలా రాశారు?” అని అడిగాడు వాళ్ళని. అతని కళ్ళు సుజాత మొహాన్ని నిశితంగా గమనిస్తున్నాయి. “మ్… సూపర్ గా రాశాను,” అంది నాస్మిన్. సుజాత కూడ, “పేపర్ చాలా ఈజీగా వుంది,” అని చెప్పింది. అప్పుడే, ఆమె చూపు ఒక్కక్షణం తన క్రిందకి ప్రాకి మళ్ళీ పైకి రావటం అతను గమనించాడు. తనూ కావాలనే ఒకసారి క్రిందకి చూసుకుని ఆమె వంక చూశాడు. చప్పున తన చూపుని ప్రక్కకి తిప్పేసుకుంది సుజాత. అమె పెదాలపై చిరునవ్వు తళుక్కున మెరిసి మాయమైంది. అప్పుడే… నాస్మిన్, “వెళ్దామా!” అని అనటంతో బైక్ ఎక్కి స్టార్ట్ చేశాడు సామిర్. మళ్ళా నాస్మిన్ గబుక్కున తన వెనకాల కూర్చోవటంతో నిరాశగా నిట్టూర్చి బండిని ముందుకు పోనిచ్చాడు.
★★★
అజయ్ పేరుని చూడగానే అతని రూపం కళ్ళ ముందు మెదిలి ఒళ్ళంతా జలదరించింది సౌమ్యకు. నిన్నటి చేదు జ్ఞాపకం ఆమె మదిలో ఇంకా పచ్చిగానే వుంది. దాన్నో పీడకలగా భావించి మర్చిపోదాం అని ప్రొద్దున్నే తీర్మానించుకుంది. కానీ ఈ లెటర్ పాత గాయాన్ని మళ్ళీ రేపుతున్నట్లు అన్పించటంతో వెంటనే దాన్ని వుండచుట్టి దూరంగా విసిరేయాలని భావించింది. అంతలోనే… ‘అతనేం చెప్పాలనుకుంటున్నాడో తెలుసుకోవాలని లేదా?’ అని తన మనసు తనను అడిగినట్లు అన్పించిందామెకు. ఒక్కసారి ఆ లెటర్ వైపు చూసింది. గ్లిట్టరింగ్ ఇంక్ వాడటంతో కవర్ మీద ‘అజయ్’ పేరు ఫ్లాష్ అవుతూ కన్పించింది. మరోమారు అతని రూపం కళ్లముందు కదిలింది. నిన్న కోపంతో అతని మీద అరిచేసినప్పుడు అతను తిరిగి ఒక్క మాట కూడ అనకుండా మౌనంగా వెళ్ళిపోవటం చూసి నిజానికి ఆమె ఆశ్చర్యపడింది. జరిగిన తప్పుకు పశ్చాత్తాపంతో అతను మర్యాదగా ‘సారీ’ చెప్తే తొందరపడి అతనిపై ఎక్కువగా అరిచేసానా అని తర్వాత అనుకుంది కూడా. ‘మరి ఇప్పుడీ లెటర్ ని చదవకుండా చించేయాలనుకోవటం కూడా తొందరపాటు చర్యే అవుతుంది కదా!’ అలా అనుకుంటూ మెల్లగా ఎన్వలప్ కవర్ ని ఓపెన్ చేసి లెటర్ ని బయటకు తీయబోయింది. అప్పుడే, క్లాస్ చెప్పటానికి వచ్చిన లెక్చరర్ — “సౌమ్య… బయటేం చేస్తున్నావ్?” అని అనటంతో తుళ్ళిపడి సడెన్ గా ఏమీ తోచక చేతిలోని లెటర్ తో కంగారుగా క్లాస్ లోకి నడిచింది. లోపల తన క్లాస్‌మేట్స్ ని చూడగానే ఆ లెటర్ ని చప్పున తన చున్నీలో దాచేసి తన సీట్లో కూర్చున్నాక ఎవరూ చూడకుండా జాగ్రత్తగా ఆ లెటర్ ని తన ముందరున్న పుస్తకంలో పెట్టేసింది. క్లాస్ జరుగుతున్నంతసేపూ ఆమె దృష్టంతా ఆ పుస్తకం మీదనే! ఆలోచనలన్నీ అందులోని లెటర్ గురించే! క్లాస్ పూర్తయినా… తన స్నేహితురాళ్ళు కూడా వుంటూ ఏవేవో కబుర్లు చెప్పుతుండటంతో ఆమెకు ఆ లెటర్ ని చదవటానికి ఏకాంతంగా సమయమే దొరకలేదు. దాంతో, ఇంటికి వెళ్ళాక చదవటం మేలని నిశ్చయించుకొని కాలేజీ నుంచి బయలుదేరింది.
~~~
వడివడిగా అడుగులేస్తూ ఇంట్లోకి అడుగుపెట్టింది సౌమ్య. ఆమె మొహం నెర్వస్ గా వుండటం చూసి వాళ్ళమ్మ షాప్ లోంచి లేచి ఆమె వెనకాలే వస్తూ — “ఏంటమ్మా… అలా వున్నావేఁ! ఏమైంది?” అని అడిగింది కాస్త కంగారుగా. ఆ లెటర్ విషయం చెప్పి తన తల్లిని అనవసరంగా ఆందోళనకు గురి చెయ్యటం మంచిది కాదని భావించి, “ఏం లేదమ్మా…! జస్ట్ కొంచెం తలనొప్పిగా వుంది. అంతే!” అంది. తన బ్యాగ్ ని స్టడీ టేబిల్ మీద పెట్టేసి పెదాలపై చిన్నగా నవ్వును పులుముకొని వాళ్లమ్మ వైపు తిరిగింది. ఆమె తన కూతురు దగ్గరకు వచ్చి ప్రేమగా తలని నిమురుతూ, “అనవసరమైన విషయాలను గురించి ఎక్కువగా ఆలోచించకు, తలనొప్పి తగ్గిపోతుంది,” అంది. నిన్న జరిగినదాని గురించి తన తల్లి ప్రస్తావిస్తున్నదని అనిపించింది సౌమ్యకి. మౌనంగా తలాడించింది. “వెళ్ళి కాళ్ళు చేతులు కడుక్కొని రా… ఈలోగా నీకోసం వేడి వేడి కాఫీ చేసి తీసుకొస్తాను. నీ తలనొప్పి ఇట్టే ఎగిరిపోతుంది!” అని వంటగది వైపు నడిచిందా పెద్దావిడ.
~~~
కాసేపటి తర్వాత తన తల్లి ఇచ్చిన కాఫీని సిప్ చేస్తూ స్టడీ టేబిల్ దగ్గరకు వెళ్ళ తన బ్యాగ్ ఓపెన్ చేసి లెటర్ పెట్టిన పుస్తకాన్ని బయటకు తీసింది. ఎందుకో ఆమె చెయ్యి సన్నగా వణికింది. ఒకసారి వెనక్కి తిరిగి తన తల్లి ఎక్కడుందా అని చూసింది. ఆవిడ మళ్ళా షాప్ దగ్గరికి వెళ్ళిపోవటంతో లెటర్ ని పుస్తకంలోంచి తీసింది. గుండె చప్పుడు చెవులకు వినిపిస్తుండగా లెటర్ ని ఓపెన్ చేసి చదవ నారంభించింది.
. .
సౌమ్య…
నేనెప్పుడూ అనుకోలేదు — ఇలాంటి ఒకరోజు నా జీవితంలోనూ వస్తుందని… నా మనసు కూడా ఈ విధంగా స్పందిస్తుందని.!
నిన్నటివరకు నేనిలా లేను. లైఫ్ ఎటు తీసుకుపోతే అటు మొండిగా దూసుకుపోయాను. నా వృత్తిని తప్ప వ్యక్తిగత జీవితాన్ని నేనెన్నడూ సీరియస్ గా తీసుకోలేదు. ఎవరినీ ప్రేమించలేదు. ఎవరి ప్రేమ కోసమూ తపించలేదు. ఇప్పటివరకూ నా జీవితంలో అన్నీ రాత్రికి మొదలై పొద్దున్న ముగిసిపోయిన వ్యవహారాలే! ఒకవేళ నానుంచి ఇతరులు పొందినదంటూ ఏమైనా వుందా అంటే అది కేవలం బాధనే! అయితే, మొదటిసారిగా — నేనూ ఆ బాధను అనుభవించాను, నీ వల్ల! నిజానికి… బాధ కూడా సంతోషానికి కారకమవుతుందని నీ వల్లనే నాకు తెలిసింది. అందుకు నీకు థాంక్స్ చెప్పాలి!
నిన్ను కలిశాక నా మనసు తీరులో ఎంతో మార్పు. నీ పరిచయం — ఇన్నేళ్ళుగా నా మనసుని కప్పేసిన ముసుగుని తొలగించి నన్ను నాకు తేటతెల్లం చేసింది.
నిన్ను విడిచి వచ్చినప్పటినుంచీ నాలో ఏదో తెలీని వెలితి! పదేపదే నువ్వు… నీ మాటలు గుర్తుకొచ్చి పశ్చాత్తాపాన్ని మించిన భావమేదో గుండెను మెలిపెడుతుంటే తట్టుకోలేక ఉక్కిరిబిక్కిరి అయ్యాను. ఆ సమయంలో నీ చిరునవ్వు నా జ్ఞాపకంలో లిప్తకాలం మెదిలి నా మనసుకు కొత్త వూపిరిలూదింది. ఆ క్షణం నాకు అర్ధమైంది. నా జీవితానికి సరికొత్త నిర్వచనం నువ్వని… నీ చిరునవ్వని…!
ఒక్కసారిగా అంపశయ్య మీంచి అమ్మ ఒడిలోకి మారినట్టు ఆ క్షణం వరకూ నా గుండెల్లో పరుచుకొన్న అలజడంతా ఆవిరై అవ్యక్తమైన ఆనందపు అలికిడితో మనసంతా నిండిపోయింది.
వెంటనే నిన్ను కలవాలని, నాలో కలిగిన భావాలను నీతో పంచుకోవాలని నా మది ఎంతో తహతహలాడింది. కానీ, నీ ముందుకు రావాలంటే నాలో బెరుకు… భయం! అందుకే, నా మనస్సులోని మాటలను నీకు ఎలాగైనా వ్యక్తపరచాలనే సంకల్పంతో వుత్తరాన్ని వ్రాస్తున్నాను.
నువ్వు నాకు కావాలి సౌమ్యా! నీ మనసుతో చెలిమి కావాలి జీవితాంతం నీ తోడు కావాలి! నీకు తెలియకుండానే నా హృదయంలో చిరుదీపాన్ని వెలిగించి నాలో మార్పుకి నాంది పలికావు. నువ్వు నాతో లేకపోతే మరలా అంధకారంలో మగ్గిపోయి అసలు నా ఉనికినే కోల్పోతానేమోనని బెంగగా వుంది.
మరి… నీ చేతిని నాకందిస్తావా? ‘నా సౌమ్య’గా మారతావా?
ఇది నా ఫోన్ నెంబర్… ౬౫౭౮౬౯౦౦౮ నీ కాల్ కోసం ఎదురుచూస్తూ వుంటాను.
ప్రేమతో… నీ అజయ్
. . . . లెటర్ చదవటం పూర్తి చేసిన సౌమ్య చప్పున తన కళ్ళను మూసుకుంది. ఎందుకో మనసంతా బరువెక్కిన ఫీలింగ్ ఆమెలో కలిగింది. మెల్లగా కళ్ళను తెరిచి ఆ లెటర్ ని చూసింది. ఆ లెటర్ మీద ఒక నీటి చుక్క పడివుంది; ‘సౌమ్య’ అన్న పేరు మీద. ఒక్కసారి చెంపలను తడిమి చూసుకుంది. ఆమె కళ్ళలోంచి ఉబికి వస్తున్న నీరు చేతులకు వెచ్చగా తగిలింది. అప్పుడే మరో నీటి బిందువు ఆమె చెంప నుంచి జారి లెటర్ లోని ‘అజయ్’ని తాకింది.