తన తల మాత్రమే ఇప్పుడు కదలాడుతుంది అటూ ఇటూ. “వద్లరా, నన్ను వదులు..”అంటూ తన తలను అటూ ఇటూ కదుల్స్తూ తన శరీరంతో నన్ను వెన్నక్కు నెట్టడానికి ప్రయత్నిస్తుంది. ఒడ్డున పడ్డ చేప పిల్లలా గిల గిలా కొట్టుకుంటున్నది. కాని న ధ్రుఢమైన శరీరంతో తను పోటీపడలేక పొతుంది, అంతకంతకూ నా బలాన్ని పెంచుతూ తనని పూర్తిగా అశక్తురాల్ని చేసేస్తున్నా.ఇంకా గట్టిగా అదిమిపెట్టా. మా ఇద్దరి మధ్య కేవలం శ్వాస తగిలేంత దూరమే ఉంది. తన వెచ్చటి శ్వాస నాకు తగులుతుంది. కోపంతో తను గట్టిగా ఎగ పీలుస్తూ, “హెల్ప్, హెల్ప్..” అంటూ అరుస్తుంది. “ముయ్,నోరు మూస్తావాలేదా..” అని గదిమా..
ఒక్కసారిగా తప్పించుకునే ప్రయత్నాలు ఆపి, బిత్తరచూపుల్తో నా వైపు చూసింది. “ఎంత మాటంటే అంత మాటంటావ? ఏంటి నేను చేతకాని వాడినా, నాకు నిన్ను కొట్టటం రాదా, చూస్తావా నా మొగతనం?” అంటూ చప్పున నా పెదవులతో తన పెదవులని చప్పున మూసేసా,తను “ఊ..ఊ..ఊఘ్..” అంటూ విశ్వప్రయత్నం చేస్తుంది, అయినా ఒక మగవాడి పశుత్వం ముందర ఒక స్త్రీ కేవలం ఆటబొమ్మైపొయింది. ఇది ఇద్దరు వ్యక్తుల మధ్య స్నఘర్షణ కాదు, ఒక ప్రక్రుతి పురుషుడి మధ్య.
తను పిడుగులు కురిపించే ఆకశమయితె, నేను దాన్ని తనలో ఇముడ్చుకునే భూమిని, తను వంటి చేత్తో ఆపగలిగే గాలిని కాదు నేను, నేను వ్రుక్షాలను ఊడల్తో సహా పెకిలించి వేసే తుఫానుని, తను నన్ను ఆపగలదు, కాని నాలో ఉన్న మొగాడిని కాదు. ఒకే ఒక్క క్షణం, తను గింజుకుంటుంది, నా పెదవులు తనని చుంబిస్తూనే ఉన్నయి, నాలోని మ్రుగాడు నిద్దురలేస్తున్నడు, నా శరీరం తనని చుట్టెస్తుంది పూరిత్గా, నా కాళ్ళు అప్రయత్నంగా తన వెన్నక్కు వెళ్ళి పోయి, తనని నా దగ్గరకు లాక్కుంటుంది, ప్రక్రుతి క్రీడకు నా శరీరం తయరవుతుంది, ముద్దమందారంలా ఉండే తన మొహాన్ని నాకు పదే పదే చూపిస్తూ నా మనసు, నా శరీరాన్ని ప్రేరేపిస్తూ, తను ఇంకా ఇంకా కావాలని అన్నట్లుగా, ఇంకా ముందుకు ముందుకు లాగి, నా జఘన భాగానికి తన శరీరాన్ని అతుక్కునేట్లుగా గట్టిగా అదిమిపెట్టింది.
నాలోని పశుత్వం పూర్తిగా బయటకు వచ్చేసమయం ఆసన్నమయింది. ఇంతలో పెద్ద పిడుగు దూరంగా ఎక్కడొ పడిన శబ్ధం, ఒక్క సారిగా నాలోని పశువు ఆగాడు. బహుశా తన ఆర్తనాదాలు ఆకాశానికి వినిపించి, తను ఉరుమి నన్ను భయపెట్టడానికన్నట్లుగా పిడుగులు కురిపిస్తున్నదేమొ అన్నట్లుగా వెను వెంటనే రెండు మూడు పిడుగులు పడ్డాయి.నా శరీరం తనని అదిమిఉంది ఇంకా, నేను మాత్రం ఈ లోకంలోకి వచ్చెశాను, మెల్లిగా నా శరీరం తనని పట్టు తప్పించింది, మెల్లిగా వెన్నక్కు జరిగా, జరిగింది అర్థం అయ్యి, నా రెండు చేతులు అప్రయత్నం గా కట్టుకున్నా,తను అలానే కుప్ప కూలి, రెండు మోకాళ్ళ మధ్యలో తలపెట్టుకుని చిన్నగా ఏడుస్తుంది. ఇద్దరం షాక్*లో ఉన్నాం, తను ఏడుస్తుంది, నేను ఏడవట్లెదు అంతే తేడా..
మగాడు ఏడవకూడదు కదా? “సారీ..” అంటూ నేను వెనక్కు జరిగా.. అప్రయత్నంగా వచ్చిన మాట అది. తను అలానే షాక్ కొట్టిన దానిలాగ రాయి అయిపోయి నేలవైపు కన్ను ఆర్పకుండా చూస్తోంది.. గొంతు తడి ఆరిపోయింది, మాట పెగల్టంలేదు, తను షాక్*లో ఉంది.. “సారి, సారి స్నేహా, ఐ యామ్ రియల్లీ సారి.. నన్ను క్షమించు..నేను పెద్ద తప్పు చేశాను..” తను ఏమి మాట్లాడడం లేదు. ఇంతలో పిల్లవాడి ఏడుపు వినిపించింది, ఉన్నఫళంగా పైకి లేచి పరిగెత్తిపోయింది. అదే ఒక స్త్రీ కి, ఒక అమ్మకి తేడా. బిడ్డ ఏడుపు విని ఎలాంటి పరిస్థితులలో ఉన్నా కూడా అమ్మతనం తనని వివశురాల్ని చేస్తుంది.
తన బిడ్డ అవసరం చూడడం తప్ప తనకేమైనా ఫర్వాలేదు అనుకుంటుంది. తను వెళ్ళడం చూసి నేను నా రూమ్ వైపు పరిగెత్తాను. నా రూమ్*లోకి వెళ్ళి బెడ్ పైన అలానే పడ్డాను. అసలేం జరిగిందో, ఎందుకలా ప్రవర్తించానో అర్థం కావట్లేదు.వేల ఆలోచనలు ఒక్కసారిగా నా మనసుని చుట్టుముట్టి, నా మనసుని కకావికలం చేస్తున్నయి. నా మాటలే నాకు వినిపిస్తున్నయి, ఎందుకలా ప్రవర్తించానో, ఒక మ్రుగంలా, పశువులా, ఒక నిస్సహాయత ఆడ దానిపైనా నా ప్రతాపం, అందుకేనా ఇక్కడికి వచ్చింది, అత్తకి తెలిస్తే ఎమవౌతుంది తను, తన మనసు ఎంత బాధపడుతుందో? అది చూసి నేను తట్టుకుంటానో లేదో? ఇలా ఆలోచనలు ఒక్కొకటిగా నన్ను చుట్టుముట్టేశాయి. చ చా అనుకుంటూ బలంగా నా పిడికిలితో బెడ్డుని కొట్టాను.
పొద్దున్నే నేను ఇక్కడనుండి వెళ్ళి పోవాలి అనుకున్నా. బయట వర్షం తుఫానుగా మారిపోయింది పూర్తిగా, ఆకాశం తన బాధను, నిరసనను తెలుపుతూ ఉరుములు మెరుపులు కురిపిస్తూనే ఉంది రాత్రంతా. పొద్దున్నే నేను కళ్ళు తెరిచేప్పటికీ ఇంకా తుఫాను అలానే ఉంది, ఇంకా కొంచెం ముదిరి నట్లుంది, నేను వెంటనే వడి వడిగా నా బట్టలన్ని సర్దుకుని, రెడీ అయ్యి కిందకు వచ్చేశా.. మెయిన్ డోర్ వద్దనే పైకి మెట్లు ఉంటాయి, వెళ్ళి తెరిచా, బయట హోరు గాలి, వాన, ఒక్క అడుగు ముందుకు పడి ఆగింది. ఎక్కడొ చిన్నగా ఏడుపు చెవికి వినిపించినట్లయింది. తల వెన్నకు పెట్టి విన్నా, బయట వాన ఇప్పుడు సగం తెరిచిన తలుపులోంచి ఇంట్లోకి విసురుగా వచ్చింది.
ఇంకొంచెం వెన్నక్కు అడుగు వేసి, విన్నా, “అవును అది బుజ్జిగాడి ఏడుపే..అనుమానం లేదు..” అనుకుంటూ వెంటనే తలుపు వేసేసి, స్నేహా రూమ్ వైపు నడిచా, రూమ్ డోర్ తెరిచే వుంది, దగ్గరికి వెళ్ళే కొద్ది ఎడుపు స్పష్టంగా వినిపించ సాగింది, రూమ్ లోకి వెళ్ళి చూసే సరికి, స్నేహ వాడిని తన వొళ్ళో కూర్చోపెట్టుకుని సముదాయిస్తుంది, హఠాత్తుగా వచ్చిన నన్ను చూసి, అలాగె ఉండి పోయింది నా వైపు చూస్తూ, నాకు ఎమి చెప్పాలో అర్థం కాలేదు, ఇద్దరం ఒకరి వైపు ఒకరం చూసుకున్నాం, ఎవ్వరికి ఏం అనాలో అర్థం కావట్లేదు, ఇంతలో మళ్ళీ బుజ్జిగాడి ఏడుపు వినిపించింది, ఇద్దరం ఒకే సారి కిందకు వాడి వైపు చూశాం, అప్పుడు గమనించా వాడి నుదుటి పైన చిన్న గుడ్డ ముక్క, తడిపి ఉంది, “ఎమయింది వాడికి..” “…” “స్నేహా ప్లీజ్, చెప్పు..” “రాత్రినించి జ్వరం..” ముక్తసరి సమాధానం “మరి ఎమన్న మందులు వేశావా?” “వాడాను కాని ఎమి పని చెయ్యటంలేదు..” కొద్దిగా ఏడుపు తన మాటల్లో.
నేను దగ్గరికి వెళ్ళి వాడి చేతిని పట్టుకుని చూశా, వొళ్ళు కొంచెం వేడిగానే ఉంది. “షిట్, జ్వరం ఉన్నట్లుంది, ఇప్పుడేం చెయ్యాలి..” నాకు ఏం పాలుపోవట్లేదు. తన ఏడుపు ఎక్కువయ్యింది. “స్నేహ, ప్లీజ్, కంగారు పడకు, నన్ను ఆలోచించనీ.. ” “మనం వెంటనే హాస్పిటల్్కి వెళ్దాం పద” తను మాత్రం వాడి వైపు చూస్తూ ఇంకా ఏడుస్తుంది.. నేను గట్టిగా తన భుజాలను పట్టి ఊపా. “స్నేహా, పిచ్చి పట్టిందా నీకు, ఇంకా ఇలానే ఉన్నావంటె, వాడికేమవుతుందో తెలుసా? పద వెళ్దాం..” తను నా వైపు తీక్షణంగా చూసింది కసేపు, ఇంతలో వాడి ఏడుపు పెద్దదవటంతో వెంటనే తన మనస్సు మార్చుకుంది, తనలో కదలికలు రావటంతో నేను కూడ నా బ్యాగ్ ను పక్కనే పడేసి, “ఏ హాస్పిటల్ లో చూపించాలి, ఫోన్ నంబర్ ఉందా..” “ఆ డ్రాయర్్లో ఉంది..” నేను వెంటన్నె ఫోన్ నంబర్ తీస్కుని, హాల్లోకి వెళ్తూ “త్వరగా వాడి బట్టలు, తీకుని రా..” అంటూ హాల్లోకి పరిగెత్తాను.
తను కూడ వెంటనే లేచి, వాడి మందులు చీటీ, ఇంకా కొన్ని బట్టలు సర్దడం మొదలు పెట్టింది. నేనె ఫోన్ ట్రై చేస్తుంటె ఎంగేజ్ వస్తుంది, ఇంతలో తను బుజ్జిగాడి బ్యాగ్ తగిలించుకుని, వాడిని భుజాన వేస్కుని హాల్లోకి వచ్చింది. “ఎంగేజ్ వస్తుంది, ఇంకో నంబర్ ఏమన్నా ఉందా..” “ఉహు లేదు..ఎప్పుడూ ఆ హాస్పిటల్కే వెళ్తాము…” తను కంగారు పడటం మొదలు పెట్టింది. ఇల్లంతా చీకటిగా, బయట వాన రొద పూర్తిగా నా బ్రెయిన్ పనిచేయట్లేదు.. “సరే పద వేరే హాస్పిటల్్*కి వెళ్దాం..” “కాని తుఫాన్లో ఎలా..” “ట్రస్ట్ మీ..నన్ను నమ్ము.. నేను తీస్కెళ్తాను..” అంటూ కార్ కీస్ తీస్కుని, తలుపు వైపుకు నడిచా. లో లోపల నాకే భయంగా ఉంది, “ఈ తుఫాన్లో ఎలా ఈ గండం గట్టెక్కిచేది..
అసలే నాకు గిల్టీగా ఉంది రాత్రి నుండి, తనకేమో ఇప్పుడు రాత్రి జరిగిన దానికంటే బుజ్జిగాడి పరిస్థితి భయంగా ఉంది, అందుకే నా సహయాం అడగకపోయినా ఒప్పుకుంది.” ఇలా ఆలోచిస్తూ నా మనసుని నేనే ధ్రుడపరుచుకున్నా, ఎలాగైనా తనకి ఈ సహాయం చెయ్యాలి. కనీసం నా ఆత్మ సంత్రుప్తికైనా సరే. మేయిన్*డోర్ పక్కనే ఉన్న గొడుగు తీకుని బయటకు తెరిచి తనవైపుకు తిరిగి రమ్మన్నట్లుగా తల ఊపాను. తను వెంటనే వచ్చి, వాడి తల తడవకుండా చెయ్యిపెట్టి గొడుగులోకి వచ్చింది. హోరు గాలి, వాన, ఇద్దరం కార్లోకి వెళ్ళాం, కార్ కాసేపు మొరాయించి, వెంటనే స్టార్ట్ అయ్యింది.
అప్పుడు గాని అర్థం అవ్వలేదు, ఒక అడుగు దూరంలో ఉన్నదేది కనీసం కనపడడతం లేదు, అయినా ముందుకు దూకించా, గేట్ దాకవెళ్ళి నేను బయటకు వచ్చి గేట్ తెరిచి, కార్ ముందుకు పోనిచ్చా. ఆ ఇల్లు కొంచెం జానావాసలకు దూరంగా కట్టిచింది అత్త. అందుకే ఇంటినుండి మేయిన్ రోడ్ వరకు అంతా కచ్చా రోడ్డే. వాన వల్ల ఒకటే గతుకులు, ఎలాగో మేయిన్రోడ్ ఎక్కి, స్పీడ్గా దూసుకెళ్ళా. ఎక్కడా ఒక షాప్ కాని, హాస్పిటల్ గాని కనిపించడంలేదు, పక్కనేమొ స్నేహా తెగ ఏడ్చెస్తుంది, నిన్న రాత్ర్ని ఈమేనా అన్న అనుమానం కూడా వచ్చింది. ఏది ఏమైనా ఇవ్వాళ అంతా మంచే జరగాలి అని ధ్రుడంగా అనుకుని, పెడల్ని మరింతగా తొక్కి కార్*ని ముందుకు దూకించా. అలా దాదాపు 20 నిమిషాల పాటు ప్రయాణం చెయ్యగా,దూరంగా షాప్ లైట్స్ కనపడ్డాయి, కొంచెం ధైర్యం వచ్చింది. ముందుగా అక్కడికి పోనిచ్చా, అద్రుష్టం అంటే ఇలా ఉండాలి, అది మెడికల్ షాప్, ఇవ్వాళ దేవుడు నావైపు, కాదు కాదు బుజ్జిగాడివైపు ఉన్నాడు, అనుకుని షాప్ ముంద్లే ఆపి, మందులా చీటి తీస్కుని, ఒక్క దూకు కార్లోంచి దూకి, షాప్లోకి వెళ్ళాను..
షాప్ వాడికి చీటి చూపించాను, “ఫీవర్ చాల ఉంది..” అప్పటికే ఆ కొంచెం తడిచిందానికే నేను పూర్తిగా నాని పోయా, అంతలా ఉంది వర్షం. షాప్ వాడు చీటి వైపు చూస్తున్నడు, “అర్జంట్..” షాప్ బల్లపై గుద్దినట్లుగా అన్నా.. వాడు షాక్ తిని “ఒక్ ఒక్..” అంటూ మందులు తేవడానికి లోపలికి వెళ్ళాడు. షాప్ నించి కార్ కనపడనంతగా కురుస్తుంది, ఇంతలో మెడిసిన్స్ తెచ్చిచాడు..వెంటనే డబ్బులు ఇచ్చి, మిగిలిన చిల్లర ఉంచుకోమని చెహ్ప్పి, మందులు ఎలా వెయ్యలో వాడి చేత చెప్పిచ్చుకుని, సంచీ తీస్కుని కార్*వైపు పరిగెత్తా.డోర్ తీకుని కూర్చుని, అలానే స్నేహాకి మందులకవర్ ఇచ్చాను. తను వెంటన్నె వాటిల్లోంచి ఒక లిక్విడ్ తీసి కొంచెం వాడి నోట్లొకి డ్రాప్స్ వేసింది, వాడు అలానే చప్పరించాడు. కాసేపటికి దాదాపు ఒక పది పదిహేను నిమిషాలకి కొంచెం మార్పు వచ్చింది, వాడు ప్రశాంతంగా నిద్రపోసాగాడు.నా టెన్షన్ కొంచెం తగ్గి, మనసు కుదుట పడింది. తన కళ్ళ నుంచి భారంగా కన్నీళ్ళు కారుతూనే ఉన్నాయి,మొహం అటువైపు ఉండటం వల్ల, తను ఏడుస్తున్నట్లు ముందుగా తెలియలేదు.
ఇంతలో బుజ్జిగాడు కదలటంతో తను ఇటువైపు తిరిగింది, నాకు ఏమనాలో అర్థం కావట్లేదు. “స్నేహా, ఇంకేం భయం లేదు, దాక్టర్ ఉన్నా, ఇవే మెడిసిన్ ఇస్తాడు, సో, ఇంకేం భయం లేదు నీకు. ఇంకోటి, నీకేమైనా కావాలంటే ఇప్పుడే చెప్పు, నేను వెళ్ళి తెస్తాను. మళ్ళీ ఈ షాప్ వుంటుందో లేదో.” తను ఎవో కొన్ని తెమ్మని చెప్పింది, అన్యమస్కంగా. నేను అవన్ని తెచ్చి కార్లో వేసి ఇంటి వైపు కార్ని తిప్పాను. ఆ ఇల్లు కొంచెం జానావాసలకు దూరంగా కట్టిచింది అత్త. అందుకే ఇంటినుండి మేయిన్ రోడ్ వరకు అంతా కచ్చా రోడ్డే. వాన వల్ల ఒకటే గతుకులు, ఎలాగో మేయిన్రోడ్ ఎక్కి, స్పీడ్*గా దూసుకెళ్ళా.
ఎక్కడా ఒక షాప్ కాని, హాస్పిటల్ గాని కనిపించడంలేదు, పక్కనేమొ స్నేహా తెగ ఏడ్చెస్తుంది, నిన్న రాత్ర్ని ఈమేనా అన్న అనుమానం కూడా వచ్చింది. ఏది ఏమైనా ఇవ్వాళ అంతా మంచే జరగాలి అని ధ్రుడంగా అనుకుని, పెడల్ని మరింతగా తొక్కి కార్*ని ముందుకు దూకించా. అలా దాదాపు 20 నిమిషాల పాటు ప్రయాణం చెయ్యగా,దూరంగా షాప్ లైట్స్ కనపడ్డాయి, కొంచెం ధైర్యం వచ్చింది.
ముందుగా అక్కడికి పోనిచ్చా, అద్రుష్టం అంటే ఇలా ఉండాలి, అది మెడికల్ షాప్, ఇవ్వాళ దేవుడు నావైపు, కాదు కాదు బుజ్జిగాడివైపు ఉన్నాడు, అనుకుని షాప్ ముంద్లే ఆపి, మందులా చీటి తీస్కుని, ఒక్క దూకు కార్లోంచి దూకి, షాప్లోకి వెళ్ళాను..షాప్ వాడికి చీటి చూపించాను, “ఫీవర్ చాల ఉంది..” అప్పటికే ఆ కొంచెం తడిచిందానికే నేను పూర్తిగా నాని పోయా, అంతలా ఉంది వర్షం. షాప్ వాడు చీటి వైపు చూస్తున్నడు, “అర్జంట్..” షాప్ బల్లపై గుద్దినట్లుగా అన్నా.. వాడు షాక్ తిని “ఒక్ ఒక్..” అంటూ మందులు తేవడానికి లోపలికి వెళ్ళాడు. షాప్ నించి కార్ కనపడనంతగా కురుస్తుంది, ఇంతలో మెడిసిన్స్ తెచ్చిచాడు..