అనుకున్నట్టుగా మంగళ వారం సాయంకాలం విజయవాడ చేరుకొని కొడుకు బుక్ చేసిన హోటల్ లో దిగారు. మరుసటి రోజు హోటల్ ద్వారా ప్రీ బుక్ చేసిన టాక్సీలో పదిన్నర గంటల కల్లా అడ్రస్ ప్రకారం రాజారావు ఇంటికి చేరుకున్నారు. ఇంటి బయటి సెక్యూరిటీ వాడికి ముందే చెప్పి ఉంచడంతో, డ్రైవర్ రాజా రావు పేరు చెప్పటంతో వెంటనే గేటు తీసి లోనికి ఆహ్వానించాడు. ఇది గమనించిన పని వాడు ఆ విషయాన్ని లోపలికి చెర వేసాడు. కారులో దిగిన ప్రసాదరావు దంపతులకు ఆ ఇంటి వాతావరణం చూసి ఆశర్య పోయారు. మధ్యవర్తి వున్నవాళ్ళు అని చెప్పాడు కాని, వాళ్ళు ఇంత ఆస్తిపరులని ఊహించ లేదు. ఇంటి ఎలివేషన్ చూసి అబ్బురపడుతూ ఎటు వెళ్లాలని చూస్తుంటే, “రండి, రండి”, అంటూ బయటికి వచ్చిసాదరంగా ఆహ్వానించాడు లోపలికి.
లోపలికి వెళ్ళగానే ఒక పెద్ద డ్రాయింగ్ రూమ్, దాన్ని దాటుకొని లోపలికి వెళితే ఒక దర్బారు సైజు హాలు, అందులో చాలా పొందికగా అమర్చిన, దాదాపు పదిహేనుమంది దాకా కూర్చో కలిగే ఖరీదైన సోఫాలు. ఆ హాలు లోపల హై సీలింగ్ నుంచి వేళ్ళాడుతున్న ఖరీదైన శాండిలీయెర్, ఇటాలియన్ మార్బల్, బర్మా టేక్ వుడ్ తో చేసిన మెట్ల స్తంభాలు, వాటిపై నగిషీతో చెక్కిన రైలింగ్, మొత్తంగా ఒక పాలస్ లో ప్రవేశించిన అనుభూతి కలిగింది. అటువంటి ఇంటిని అంతకు ముందు ఎప్పుడు చూడక పోవడంతో ఒకింత ఒడ్డున పడిన చేపల్లా అవుట్ ఆఫ్ ప్లేస్ ఫీల్ అయ్యారు. జీవితంలో అంతవరకు అటువంటి విలాసవంతమైన భవంతి చూడక పోవటంతో, కొంచెం ఆశ్చర్యంతో పాటు, ఇబ్బందిగా అనిపించింది ఇద్దరికీ.
“రండి, అన్నయ్య గారు, వదిన గారు”, కూర్చోండి అని జానకి కూడా మర్యాద చేసింది. తాము తెచ్చిన స్వీట్ పాకెట్స్ అక్కడ టీ టేబుల్ మీద పెట్టి కూర్చున్నారు. కొంచెంసేపు భార్య భర్త లిద్దరూ ఎక్కడా తాము ధనికుల మన్న దర్పం లేకుండా, తామంతా ఒకటే అన్నట్టు కుశల ప్రశ్నలడగటంతో ఈ లోకం లోకి వచ్చారు. అప్పుడు శ్రీరామ్ అర్జెంటు గా ఆఫీస్ పని మీద బెంగుళూరు వెళ్లడంతో తామిద్దరమే వచ్చామని, అబ్బాయి తర్వాత వస్తాడని సంజాయిషీ చెప్పారు. మొదట మనసులో కొంచెం నిరుత్సాహ పడిన, ఇది ఒకందుకు మంచిదేలే అనుకొన్నాడు. పెళ్లి నిర్దారణలో తల్లి తండ్రులు పాత్ర చాలా ఉంటుంది అని తెలుసు కాబట్టి అబ్బాయి పేరెంట్స్ తో విడిగా మాట్లాడే అవకాశం రావడం దేవుడిచ్చిన అవకాశం అని ఆనందించాడు. ఆ ఆనందంలో మరింత ఆత్మీయంగా దూసుకు పోయాడు. వాళ్ల బంధువుల గురించి, ఎక్కడెక్కడ ఎవరున్నారు ఏమి చేస్తున్నారు ఇత్యాది విషయాలు మాట్లాడుకున్నారు. మాటల్లో వాళ్లకు ఒక దూరపు సంభంధం కనెక్షన్ దొరకటంతో వాళ్ళు బంధువులే అన్నట్టు ఫీల్ అయ్యారు. మొదట్లో కొంచెం ఇబ్బంది పడిన ప్రసాద్ రావు దంపతులు మెల్లిగా సర్దుకొని ఆ వాతావరణానికి అలవాటు పడ్డారు. అంతే కాకుండా వాళ్లకు ఇచ్చిన మర్యాదలకు రాజారావు దంపతులంటే మంచి గౌరవం ఏర్పడింది. వాళ్ళు మాట్లాడుతూ ఉండగానే అల్పాహారం వచ్చింది. పని వాళ్ళతో కాకుండా, జానకి స్వయంగా ప్లేట్లు అందిచడంతో ధనికులైన కానీ మర్యాదస్తులన్న అభిప్రాయం ఏర్పడింది.
వాళ్ళు కాఫీలు తాగడం పూర్తి కాగానే, జానకి కంటి చూపుతో సైగ చెయ్యగా, పని మనిషి తన గదిలో ఉన్న కావ్యకు చెప్పింది, కిందకు రమ్మంటున్నారని. మెట్ల మీద నుంచి మంచి ఖరీదైన చీరలో, అపరంజి బొమ్మలాంటి కావ్య నాజూకుగా హంసలా కిందకు దిగుతుంటే కళ్ళు ఆర్పకుండా చూసింది శ్రీరామ్ అమ్మ. ఆల్రెడీ ఫోటో చూసి ఉండటం వల్ల అమ్మాయి అందగత్తె అని అభిప్రాయం ఉన్న, ఎదురుగా చూసే సరికి శ్రీరామ్ కి సరి అయినా జోడి అనుకున్నారు ఇద్దరు మనస్సులో. వాళ్ళిద్దరికీ నమస్కరించి ఎదురుగా కూర్చుంది. ఈ అమ్మాయి తన కోడలు అయితే బాగుండు అన్న తలంపుని, తమ కొడుకు స్వభావం తెలిసి అసలు ఇది కుదిరేనా అన్న అనుమానం వెంటనే తొక్కిపెట్టింది లలితలో. ఆ తల్లి తండ్రుల పెంపకంలో పెరిగిన ఆ అమ్మాయి కూడా మర్యాదస్తురాలని ఒక అంచనాకి వచ్చినా ఏమి మాట్లాడాలో తెలియలేదు. కొడుకు పెళ్ళికి ఒప్పుకొన్న తర్వాత వాళ్ళు చూస్తున్న మొదటి సంభందం ఇదే.
ఏమి అడుగుతారా అని ఎదురు చూస్తోంది. ఏమి అడగక పోవటంతో తనే ఏమైనా మాట కలుపుదామా అని అనుకొంటుండగా..
“కావ్య, నీ పేరు చాలా బాగుంది. మాకు తెలిసిన అమ్మాయిల్లో ఎవరికీ లేదు ఆ పేరు”, అంది శ్రీరామ్ తల్లి లలిత ఏదో మాట్లాడాలని.
“థాంక్స్ ఆంటీ. అమ్మ నాన్నల నిర్ణయం. నాకు ఇష్టమే ఆ పేరు”, అంది స్మైల్ చేస్తూ.
“నేను పుట్టింది భద్రాచలం. మాకు శ్రీరాముడు చాలా ఇష్ట దైవం. మా వాడికి అందుకే శ్రీరామ్ అని పెట్టాము. ఇంతకీ నువ్వు ఎప్పుడైనా కాకినాడ చూసావా”
“లేదు అంటీ. పుట్టింది పెరిగింది విజయవాడ. మా బంధువులు ఇక్కడే ఎక్కువ వున్నారు. వైజాగ్ లో చదివా. బంధువుల పెళ్లిళ్ల కోసం గుంటూరు, ఏలూరు వెళ్ళాము.”అని విపులంగా సమాధానం చెప్పింది.
ఇంకా అవకాశమిస్తే ఏమి మాట్లాడుతుందో అని ప్రసాదరావు కల్పించుకున్నాడు. “మా అబ్బాయని కాదు. శ్రీరామ్ చాలా ఇంటెలిజెంట్. చిన్నప్పటి ఉంచి చదువులో ఫస్ట్. ఆటల్లో కూడా. బాడ్మింటన్ లో ఈస్ట్ గోదావరి డిస్ట్రిక్ట్ బాయ్స్ ఛాంపియన్. స్టేట్ సెమీఫైనల్స్ కి వచ్చాడు కూడా. కాని చదువుకు ఆటకు కుదరట్లేదని ఆపేసాడు. తరువాత ఐఐటీ టీంకు కూడా ఆడాడు. ఎంట్రన్స్ లో 65 వ రాంక్. డిగ్రీ లో గోల్డ్ మెడలిస్ట్. ఫుల్ స్కాలర్షిప్ తోనే అమెరికా కోర్నెల్ యూనివర్సిటీ కి వెళ్ళాడు. లేకపోతె అమెరికా పంపించి చదివించే అర్హత మాకు లేదు. మంచి వుద్యోగం చేస్తున్నాడు. వాడి స్వశక్తి తోనే పైకి వచ్చాడు. అమ్మాయికి పెళ్లి అయ్యి దాదాపు మూడేళ్లు కావస్తోంది. భువనేశ్వర్ లో ఉంటారు. అల్లుడు బ్యాంకు లో ఆఫీసర్. వీడి పెళ్లి చేసేస్తే మా భాద్యతలు తీరిపోతాయి”, అని కొంచెంసేపు ఆగాడు.