హాయ్ ఫ్రెండ్స్ ఏదో సరదాగా ఓ ఆలోచన వచ్చింది, ఎందుకు నా కథే రాయకూడదు అని. ఇందులో కొన్ని నిజాలు, కొన్ని కల్పితాలు, మరికొన్ని ఊహాజనితాలు అని అంటాననుకున్నారా…హి హి హి…అన్నీ నిజాలే, కాని వాటి ప్రమాణాలు మాత్రం అడక్కండేం
ఇక కథలోకెళదామా
నేను ( అంటే ఉదయ్ ని హహహ) ఓ నడి వయసు వాడ్ని, అంటే 30 కావచ్చి, 40 కావచ్చు, 50 కావచ్చు. కాని నా కాలేజ్ ఫ్రెండ్స్ అందరు రేయ్ నువ్వలాగే ఉన్నావ్ రా మామా అప్పటికి ఇప్పటికి ఏం మారలేదురా అంటారు. నేను సరదాగా అందుకేనేమో కాలేజ్ రోజుల్లో ఒక్క అమ్మాయి కూడ పడలేదు అనేవాన్ని…అందరూ గట్టిగా నవ్వుకునే వాళ్ళం.
నే పైన చెప్పింది నిజమనుకునేరు, మనకు కాలేజ్ రోజుల్లో అమ్మాయిలతో మాట్లాడాలంటే తెగ బెరుకు, దూరాన్నుంచే చూస్తూ, చొంగ కార్చుకుని, రూముకెళ్ళిన తరువాత చేత్తో కొట్టుకుని కార్చుకుని పడుకునే వాడ్ని. అదేంటో మనకు ప్రేమ దోమలేవి కుట్టలేదు అప్పట్లో నా ప్రస్తుత పెళ్ళాన్ని చూసేంత వరకు. ఏమో నా పెంపకం, ఆర్థిక స్థితిగతులు కూడా ఒక కారణమేమో ధైర్యం చెయడానికి (బొంగేం కాదు, మా కాలేజ్ లో పడి చచ్చిపోయేటంతటి అమ్మాయిలు ఎవరు లేరు, కాని బాసు మా జూనియర్ బాచ్ లో మాత్రం కత్తి లా ఉండే వాళ్ళు జాయిన్ అయ్యారు మూడేళ్ళ తరువాత, మనమేమో ఫైనల్ ఇయర్ , వాళ్ళ వెనకాల పడితే సంక నాకుతూ సప్లీలు రాసుకోవాల్సి వస్తుందని అన్నీ మూసుకుని, మడ్డను చుట్టి గుద్దలో పెట్టుకుని శుబ్రంగా చదివి విజయవంతగా ఇంజినీరింగ్ పట్టా పుచ్చుకుని లోకం మీద పడ్డా).
ఫైనల్ ఎక్జ్జాం అయిన రోజు రాత్రి రూమ్మేట్స్ తో బార్ కెళ్ళి పార్టీ చేసుకుని (మనం అప్పట్లో తాగేవాళ్ళం కాదు, ఎందుకంటే అదో భీషణ భీష్మ ప్రతిజ్ఞ “మందు గాని, సిగిరెట్టు గాని ఆఖరికి బిడి గాని తాగితే నా సొంత డబ్బుతోనే తాగుతా అని”, శుబ్రంగా అక్కడున్న వెరైటీ లన్ని మెక్కేసి, మరుసటి రోజు పక్కనే ఉన్న బీచ్ కెళ్ళి ఫోటోలు గట్రా తీసుకుని, రాసుకున్న నోట్సులతో బాటు బుర్రలోకెక్కిన చదువంతా చెరిపేసి (మరి కొత్త విషయాలు ఎక్కాలంటే పాత వాటిని చెరిపేయాలి కదా), పెట్టా బేడా సర్దేసుకుని లగెత్తుకుంటూ వచ్చి మా మామ ఇంట్లో పడ్డా. మా ఇంటికెందుకు వెళ్ళలేదంటే మా మామ పెద్ద ఊర్లో ఉంటాడు, అక్కడ బోలెడన్ని కంపనీలు, ఫ్యాక్టరీలు ఉండాయి, మనల్ని జూసి పిలిచి బొట్టుపెట్టి ఉద్యోగం ఇచ్చేస్తారు అనుకున్నా.
ఎన్ని కంపనీలకు అప్లై చేసినా, వెళ్ళి డైరెక్టుగా అప్లికేషన్ ఇచ్చివచ్చినా ఎవడూ పిలవడే ఇంటర్వ్యూకి, ఒకవేళ ఎవడో ఒక తల మాసిన వాడు ఒకట్రెండు సార్లు పిలిస్తే అక్కడికి వెళ్ళి వాళ్ళడిగే ప్రశ్నలకు దేబ్య మొహమేసుకుని ఇవన్నీ కూడా చెప్తారా/చెప్పారా ఇంజినీరింగులో అనుకుని (మనమాపాటికే బుర్రను చాలా క్లీన్ గా ఉంచుకున్నాం కదా) వాళ్ళు బయటకి తరిమేసిన తరువాత, ఇంటికొచ్చి అబ్బే రికమెండేషన్ లేక పోతే ఉద్యోగాలు రావు మామా అని చెప్పేసి, అత్త వండిన వంటలు తినేసి శుబ్రంగా వీడియో క్యాసెట్లు తెచ్చుకుని సినిమాలు చూస్తూ లైఫ్ ని ఫుల్లుగా ఎంజాయ్ చేస్తున్నా, కాని అప్పుడప్పుడు టూట్ దీనమ్మ జీవితం అనిపించేది.
బాసు ఈ ఊర్లో ఏం కలరింగ్ మామ, ఎక్కడ జూసినా కళ్ళు తిప్పుకోలేనంత ఫిగర్లు. మనమా సిటీ బస్సు ఎక్కాలన్నా చిల్లర మామనడగాల్సిందే. ఏదో తిప్పలు పడి ఒకట్రెండు ఉద్యోగాలు చేసినా మనకు తృప్తినీయలే, ఈలోపు అత్త తీరులో మార్పొచ్చింది. ఆదిగో మీరు మీ పెడ బుద్దులు. మార్పంటే మీరనుకున్నటువంటి మార్పు కాదు. మా మామ చాలా ఘటికుడు, అత్తనే కాక, రెండిళ్ళ పక్కనున్న ఎదురింటి అమ్మాయిని, తన దగ్గర పనిచేసే కత్తుల్లాంటి అమ్మాయిల్ని ఎవర్నీ వదలకుండా వాడేసాడు / వాయిస్తాడు.
నేను తన ఆఫీసుకెళ్తే అక్కడ పనిచేసే మగవాళ్ళు (వాళ్ళకు నా వయసే ఉంటుంది) చిన సారు చూడుండ్రి మీ అత్తమ్మ వస్తుంది అనే వాళ్ళు, నేను ఎక్కడ్రా మా అసలు అత్తమ్మ కోసం వెతుకుతూ చూస్తుంటే అదిగో ఆ పిల్లే మీ లేటెష్టు అత్తమ్మ అనే వాళ్ళు, వారానికొక కొత్త పిల్లను చూపిస్తూ.
ఇది చాలదన్నట్లు నేను ఆఫీసులో కూర్చుని ఉంటే అప్పుడప్పుడు బయటనుంచి ఆడవాళ్ళు కాల్ చేసే వాళ్ళు మా మామ కోసం, బయటకెళ్ళాడు, ఏమన్నా పనుంటే చెప్పండి అంటే పేరు చెప్పి, వచ్చినంక మీ మామకు చెప్పు అనేవాళ్ళు. మా మామ వచ్చినాక ఆయనకు చెప్తే వెంటనే బండేసుకుని వెళ్ళిపోయేవాడు ఆఫీసు చూసుకోరా అని చెప్పేసి (ఈ మద్య మనం బయట పని చేయడం మానేసి మామ దగ్గరే ఉంటున్నాం కదా) మరి ఎవరో ఏమిటో ఎక్కడికో మనకెందుకు.
మన కథలోకొస్తే, మా అత్త మార్పు ఎటువంటిదంటే తిండి సరిగ్గా వండక పోవడం, మిగిలిపోయిన, చల్లారిపోయిన పదార్థాలు పెట్టడం, ఒక్కోసారి చాలీ చాలని అన్నం ఉంచడం ఇలాంటివన్న మాట. ఎందుకురా అత్తకు నీపైన కోపమంటే మనం మామ ఆఫీసు, కంపనీ చూసుకోవడం మొదలైన తరువాత, కాస్త మామకు మనపైన నమ్మకం వచ్చిన తరువాత మామ బయట తిరుగుళ్ళు ఎక్కువైయ్యాయి, ఇక్కడ మనం చూసుకుంటున్నాం కదా.
కాని మనకు ఇక్కడ కూడా తృప్తి లేదు, పంచదార చిలకల్లాంటి అమ్మాయిలు ఎదురుగా పంజెస్తున్నా ఎవ్వర్నీ కెలకడానికి లేదు, ఎందుకంటే బావున్న వాళ్ళని మా మామ అప్పటికే కెలికేసాడు కదా. నేను చదివిన చదువేంటి, ఇప్పుడు చేస్తున్న పనేంటి అని ఇలా నాలో నేనే ఏడుస్తున్నప్పుడు మనకు ఏడుగురు సోదరీమణుల రాష్ట్రం లో ఉద్యోగం వచ్చింది. ఆంతే అక్కడినుంచి జంపు…అక్కడికెళ్ళిన తరువాత నాకొచ్చే జీతం లో సగం ఇంటికి అంటే అమ్మకు పంపే వాన్ని, మిగిలింది మనకే, ఫుల్లు ఎంజాయ్.
ఆదివారమోస్తే మా ఫోర్ మాన్ చాపలు, రొయ్యలు వండి పెట్టేవాడు (ఆఫ్ కోర్స్ డబ్బులు మనమే ఇచ్చేవాళ్ళం). జిన్ను, రమ్ము తాగేసి, శుబ్బరంగా తినేసి గోల్డు ఫ్లేకు కింగు సైజుది తాగేసి పడుకోవడమో, లేక అలా అలా తిరగడమో, లేకపోతే కొలీగ్స్ తో డంకాపలాస్ కాని రమ్మీ కాని ఆడడమో (అక్కడ అప్పుకూడా ఇచ్చే వాన్ని), నెలకోసారి 50 కిలోమీటర్ల దూరంలో ఉన్న ఊరికి వెళ్ళి మ్యాట్నీ, ఫస్టు షో చూసి, హోటల్లో రూం తీసుకుని, మందు కొట్టేసి, చికెన్ బిర్యాని తినేసి మరుసటి రోజు వచ్చే వాళ్ళం.
ఆంతా బాగుంది అనుకుంటుంటే అక్కడి లోకల్స్ దొబ్బడం మొదలెట్టారు “ఆప్ లోగ్ ఆకె హమారే పైసా ఆప్కా దేశ్ మే లేకే జారహేహో, యే హమారా జమీన్ హై, తుమ్హారా దేశ్ చలే జావో” అంటూ.
అప్పటికే కొద్దో గొప్పో ఎక్స్ పీరియన్స్ సంపాదించుకున్నాం పనిలో, కొంతమంది అక్కడి ఉద్యొగం వదిలేసి వెళ్ళడం మొదలెట్టారు వేరే చోట వెతుక్కుని.
మనకు ఒంటరి వాడినై పోతున్న ఫీలింగ్, ఇంటిపైకి ద్యాస మళ్ళింది.
అంతకు మునుపే ఎం ఆర్ ఎఫ్ లో మొదటి రౌండు విజయవంతంగా పూర్తి చేసి ఉండడం వల్ల గొప్ప నమ్మకం తో మనమూ రాజీనామా ఇచ్చేసి రెలెక్కేసాం మనూళ్ళో ఏదో ఊడ బీకేద్దామని. తీరా వచ్చిన తరువాత తెలిసింది ఆ ఖాళీలు ఎప్పుడో నిండుకున్నాయని,
మనకొచ్చిన రెండో ఇంటర్వ్యూ లెటర్ మనోడు అంటే మా మామగాడు చూడలేదని (నా రెస్యూం లో ఆయన అడ్రస్సే ఉండేది అప్పుడు).
ఇంకేం జేసేది, నా మడ్డ నేనే గూడ్సుకుంటూ మళ్ళీ మామ దగ్గరే ఆఫీసు పనులు చూడడం మొదలెట్టా వేరే కంపనీలకు దరఖాస్తులు పెట్టుకుంటూ.
సంవత్సరంన్నర తరువాత మనకో మంచి కంపనీ లో ఉద్యోగం దొరికింది.
జీతాలు, అలవెన్సులు అవీ బానే ఉండేవి, ఇక చచ్చినా దీన్ని వదలకూడదని నిర్ణయం తీసుకుని మన ప్రతిభ పాటవాలు చూపిస్తూ అంచెలంచెలుగా ఆ కంపనీలో ఎదగడం మొదలెట్టా.
ఓ మూడేళ్ళ తరువాత మనకి కూడా పెళ్ళైపోయింది. ముందులా టూర్లు కాకుండా ఒకే చోట కుదురుగా ఉండేలా పోస్టింగు వేయించుకుని, పెళ్ళానికి సాయం చేయడానికి ఓ పని మనిషిని పెట్టుకుని అలా అలా జీవితం సాగిస్తుంటే మా మొదటోడు నా పెళ్ళాం కడుపులో పడ్డాడు (అప్పుడు వాడు అని తెలియదులేండి, ఇప్పుడు తెలుసు కదా..హి..హి..హీ).
మొదటి కానుపుకి పంపండి తొందరగా అంటే టాట్ అదేం కుదరదు, తను లేకపోతే ఎలా అని తొమ్మిదో నెల వరకు పంపలేదు.
తనెళ్ళి పోయిన తరువాత ఇంటి పనికైతె పని మనిషి వస్తుంది, కాని వంట పనికి, వొంటి పనికి? మనమేమో అప్పటి వరకు శ్రీరామచంద్రులం ( కర్మణలో మాత్రమే సుమా). ఇక చేసేదేముంది అని వంట పనికి బయట హోటల్, వంటి పనికి చేతుల్ని ఉపయోగిస్తూ రోజులు గడుపుతున్నా, కానుపు అయ్యి నా పెళ్ళాం ఎప్పుడొస్తుందో అని ఎదురుచూస్తూ.
హోటల్ తిండి తిని తిని విసుగు పుట్టేసింది, అదీ కాక వాడేసే మసాలాలకి, బిల్లులకి మనకు కడుపు మండిపోతోంది ఎసిడిటీ రూపం లో.
అక్కడి సాటి పనివాళ్ళతో మాటల సందర్బం లో ఈ మాట అంటే, దాందే ముంది సారు మా ఇంట్లోనుంచి పంపుతా లెండి అన్నారు. ఊహూ అలా బాగుండదు కదా, నేనెలాగు డబ్బులు ఇవ్వాలి, మీరుతీసుకోవడం అని నానుస్తుంటే, ఒక మనిషికేముంది సారు అంటూ నన్ను మరి మాట్లాడనీయలేదు.
సరే అని వాళ్ళు పంపేది తినడం మొదలెట్టా, కొన్నాళ్ళ తరువాత ఇది మనకు బోర్ కొట్టడం మొదలైంది, వాళ్ళు పంపినవే తినాలి, మనకిష్టమైనవి కావాలంటే దొరకవు.
అదీ కాక ఫ్రీగా తింటుంటే తిన్నది అరిగేది కాదు మనసులో.
నా పెళ్ళాం కూడా ఏమన్నా ఇచ్చి రండి అలా ఫ్రీగా ఇవ్వడం వాళ్ళకు బాగుందేమో తనకు నచ్చడం లేదని దొబ్బేట్టేస్తుంటే, ఇలా కాదని ఓరోజు వాళ్ళింటికి వెళ్ళా పప్పులు, బియ్యము, నూనె ఇంకా ఇతర వస్తువులు ఓ పదిహేను రోజులకి సరిపడా కొనుక్కుని. డబ్బు రూపంగా ఇస్తే తీసుకోరని ఇలా ఇవ్వడానికి.
వాళ్ళావిడ వచ్చి తలుపు తీసింది, నన్ను చూసి చటుక్కున తలమీద కొంగు కప్పుకుంటూ ‘ఆయియే భయ్యాజి, అందర్ ఆయియే’ అంటూ లోపలికెళ్ళి కుర్చీ తెచ్చి వేస్తూ ‘ఓ నహా రహే హై, ఆప్ బైటియే, మై పాని లాతీ హూ’ అని వెళ్ళి గ్లాసు లో నీళ్ళు తెచ్చి ఇచ్చింది.
ఆందుకుని తాగుతూ ‘ఆప్ కా నాం’ అంటూ ప్రశ్నార్థకం గా చూడగా “జి, గీతా భయ్యా’ అంది. తీక్ హై ఏ కుచ్ సామాన్ లే ఆయాతా రసోయికే లియే, ఇసే అందర్ రకియే గీతా జి’ అంటుంటే ‘నహి భయ్యా, ఏ సబ్కి క్యా జరూరి హై, హం నహి లేసక్తె’ అంది. నేను ‘ ఐసి బాత్ నహి గీతా జి’ అంటుంటే ‘ఆప్ హమె గీత కర్కె బులా సక్తె హై’ అంది. ‘తీక్ హై గీత ఫిర్, మై ఏ సామాన్ జైసె హర్ మహీన లేతాతా, ఐసే హి లేలియా, అబ్ మైతొ ఖానా నహి బనా రహా హూ అప్నె ఘర్ మె, ఇసి లియె ఏ యహీ రహనేదొ’ అంటూ తన చేతికి అందించాను సరుకులను. సరేనంటూ తీసుకుంది గీత.
ఈలోపు మావాడొచ్చాడు, అరె సారు మీరొచ్చారా, ఇవన్నీ ఎందుకు తెచ్చారు సార్ అని తన పెళ్ళాం వైపు తిరిగి ‘మనా కర్నా చాహి యెనా’ అంటుంటే పర్లేదులే, నేనే బలవంతం గా ఇచ్చా అన్నా.
‘జావొ సాబ్ కె లియే కుచ్ చాయ్ పాని, నాస్తా లావో’ అన్నాడు. ఇప్పుడవన్నీ ఎందుకుగాని, ‘గీతా సిర్ఫ్ చాయ్, బస్ ఔర్ కుచ్ నహి’ అన్నా.
‘అబ్బి లాతీ హూ భయ్యా’ అంటూ లోనికెళ్ళింది గీత.
తనకింకా తెలుగు నేర్పలేదా అంటే, పెరిగిందంతా నార్త్ కదా సార్, మెల్లగా నేర్చుకుంటుంది అన్నాడు
తనకింకా తెలుగు నేర్పలేదా అంటే, పెరిగిందంతా నార్త్ కదా సార్, మెల్లగా నేర్చుకుంటుంది అన్నాడు
ఇక్కడ కొంచెం మా వాడి గురించి చెప్పాలి.
చాలా ఏళ్ళ క్రితమే పని వెతుక్కుంటూ నార్త్ నుంచి మన వైపు వచ్చేసాడు, ఆ పని ఈ పని చేస్తూ ఇప్పుడున్న కంపనీ లో పర్మనెంట్ ఎంప్లాయీగా కుదురుకున్నాడు. పని పర్మనంట్ అయిన తరువాత తనూరి పిల్లను పెళ్ళి చేసుకుని తెచ్చుకున్నాడు.
వీడి పేరోల్ పర్మనెంట్ అయ్యేలా చేయడం లో మన పాత్ర కూడా చాలానే ఉంది. ఆంతా చేసి వీడికి ఉంటే ఓ ముప్పై ముప్పై రెండేళ్ళు ఉండొచ్చు, వీడి పెళ్ళానికి ఓ ఇరవైఅయిదు.
ఎలా ఉంటుందో చెప్పడానికి కుదరదు ఎందుకంటే ఎప్పుడూ ఎదురుపడినప్పుడు ముసుగు వేసుకునే ఉంటుంది, శరీరం మాత్రం బానే ఉంటుంది ఓ ఐదు అడుగుల ఎత్తులో తగిన వంపులతో, వెనకెత్తులు మాత్రం బావుంటాయి చీర, ముసుగులో ఆ మాత్రమే కనిపిస్తాయి మరి.
భయ్యా చాయ్ లీజియే అన్న మాటతో ఈ లోకంలోకొచ్చి టీ కప్పు తీసుకుంటూ ఇతనా జల్ది, అభి తో గయి ఔర్ చాయ్ బనాలీ అంటుంటే మా వాడు అదేం కాదు సార్, వాళ్ళ అక్క వచ్చింది, తనే వంట పనంతా చూసుకుంటుంది అన్నాడు.
ఓ అలాగా అంటూ టీ తాగేసి, కప్పు కింద పెడుతూ సరే నేనొస్తా మరి, నువ్వు కొద్దిగా రా నీతో మాట్లాడాలి అన్నా మా వాడితో. వాడు ఏమైందోనని ఏమైంది సారు ఇక్కడే చెప్పండి పరవాలేదు అన్నాడు.
ఏం లేదు రేపటినుంచి నువ్వు భోజనం పంపకు అన్నా.
ఏమైంది మా వంట బాలేదా ఈసారి అన్నది గీత వాడి పెళ్ళాం.
ఆశ్చర్యంగా చూస్తూ గీతా తుమే తెలుగు ఆతా హై క్యా అంటుంటే తోడా తోడా బోల్నే లగీహూ, సమజ్ తో పూరిలేతీహూ అంది.
ఓహ్…అచ్చా, బహుత్ అచ్చీ బాత్ హై, బహుత్ జల్ది సీక్ రహీహొ, ఐసీ బాత్ నహీ, ఖానా తో బహుత్ హీ అచ్చా రహతాహై, క్యా హై కభి కభి ముఝే వెరైటీ చాహియే హోతాహై ఔర్ బనాయాహువా ఖానా ఫ్హేక్ నహి సక్తే హై నా ఇసీ లియే, అగర్ కొయీ ఆకే మేరి యహా ఖానా బనా దేగీ తో అచ్చా రహేగా, ఓహీ దేఖ్ రహా హూ అన్నా.
ఐసి బాత్ హై క్యా, తబ్ టీక్ హై మై ఆకే వహీ బనాదేతీహూ చిన్నగా నవ్వుతూ ఆప్ కి పసంద్ కి ఖానా అంది గీత.
నహి నహి తు క్యొ కామ కాబ్ తకలీఫ్ లేతీ హో అంటుంటే, రహెనేదీజియే సాబ్, ఇస్మే తకలీఫ్ కిస్ బాత్ కి ఘర్ కా ఖానా తో ఇస్కా దీదీ బనాలేతీ హై, ఇస్కే పాస్ తో కోయి కాం దందా నహి హై, కుచ్ తో కాం కర్నే దీజియే అన్నాడు మా వాడు.
హాహా మై కోయీ కాం నహి కర్తి హూ, సబ్ కుచ్ తో ఆప్ ఔర్ దీదీనే కర్తే హై, మై బేకార్ హూనా అంది గీతా మొగుడితో కొట్లాడుతున్నట్లుగా.
మై యే కబ్ కహా, తూ అగర్ జాకే సాబ్ కా కాం కర్దేగీతో అచ్చా రహేగా, ఔర్ తుమారే పాస్ టైం భి హై అన్నాడు.
హా హా టీక్ హై, ముజే కోయీ ఇతరాజ్ నహి అగర్ భయ్యా కో కోయీ ప్రాబ్లం నహిహైతో అంది గీత నా వైపు చూస్తూ.
నహి నహి మేరే లియే ఆప్ లోగ్ క్యొ తకలీఫ్ లేతేహై, మై కహీ బాహర్ ఖానా బనానే వాలికొ డూండ్ లేతాహూ అంటుంటే తకలీఫ్ కిస్ బాత్ కి భయ్యా, కల్ సే మై ఆకే ఆప్ కి మన్ పసంద్ కి ఖానా బనాదేతీహూ అంది గీత ఇంకేం మాట్లాడడానికి అవకాశం లేకుండా నా ఫ్యూచర్ ప్లాన్ ల పై చన్నీళ్ళు చల్లుతూ.
అసలు నేను ఈసాకుతో ఓ మంచి వంట మనిషిని చూసుకుని తనతోనే వంటిపని కూడా కానిచ్చేద్దామనుకున్నా, ఇంక ఇప్పుడు మరీ వీళ్ళకు గట్టిగా చెప్పలేకపోతున్నా.
సరే ఏమైతే అది అయ్యిందని తీక్ హై ఫిర్ ఏ లేలో ఘర్ కా దూసరా ఛాభి, తుమే జబ్బి టైం మిల్తాహై జాకే ఖానా బనా దేనా అంటూ డూప్లికేట్ కీ తనకు ఇస్తూ తీక్ హై అబ్ మై నికల్తాహూ అంటూ లేచాను.
ఆ మరుసటి రోజు నేను సాయంత్రం ఆఫీసు నుంచి వచ్చి ఏదో ఆలోచిస్తూ పక్కింటోడి పెళ్ళామేమన్నా దర్శనం ఇస్తుందేమోనని అటు ఇటు చూస్తూ కీ తలుపు చెవిలో దూర్చి తిప్పితే ఫ్రీగా తిరుగుతోంది, ఇదేంటి వెళ్ళేటప్పుడు లాక్ చేయలేదా అని హ్యాండిల్ తిప్పి తలుపు తోస్తే తెరచుకోలేదు. రెండు మూడు సార్లు ప్రయత్నిచినా తలుపు తెరచుకోవడం లేదు పైపెచ్చు ఇంట్లోపలనుంచి ఏవో శబ్దాలు లీలగా వినిపిస్తున్నాయి.
అప్పుడు గుర్తుకొచ్చింది గీతకు రెండో తాళం చెవి ఇవ్వడం. నా పరధ్యానానికి నవ్వుకుంటూ కాలింగు బెల్లు కొట్టా లోపలినుంచి వస్తూ కౌన్ హై అంది గీత.
మై హూ అనగానే లోపలి గడియ తీస్తూ ఆయియే భయ్యా కాం కతం హోగయా క్యా అంది.
హా గీతా ఆజ్ కా కాం తో కతం హోగయా అంటూ లోపలికి అడుగు పెట్టా. నాకు దారి ఇవ్వడానికి కాస్త పక్కకు తప్పుకుంది గీత.
చెప్పుల స్టాండ్ పక్కనున్న కుర్చీలో కూర్చుని షూస్ విప్పుతుంటే తను తెరచిన తలుపు మూసి గడియపెడుతూ భయ్యా ఆప్ ఫ్రెష్ హోకే ఆజాయియే మై చాయ్ నాస్తా లాతీ హూ అంటూ లోపలికెళ్ళబోయింది.
గీతా సిర్ఫ్ చాయ్ కాఫీ హై మై చాయ్ కె సాత్ మే ఔర్ కుచ్ లేతా నహి, అబి కుచ్ కానేసే ఫిర్ రాత్ కో భూక్ నహి లగ్తా అన్నా.
ఆజ్ కె లియే కాలీజియే బుజియా బనాదియా హై కల్ సే నహి బనావూంగి అంటూ కిచెన్ లో కెళ్ళింది.
నేను మా బెడ్ రూం లో కెళ్ళి బట్టలు మార్చుకుని బాత్రూం లోకెళ్ళి ఫ్రెష్ అయ్యి హాల్లో వచ్చేటప్పటికి వేడి వేడి పకోడీలు చాయ్ టేబుల్ పై రెడీగా ఉన్నాయి.
అక్కడున్న కుర్చీలో కూర్చుని ప్లేట్ అందుకుంటూ లగ్తాహై తుమారి భాభి ఆనే తక్ ముజే పూరా బిగాడ్ దేగి క్యా అంటుంటే కిలకిలా నవ్వుతూ ఆప్ మౌకా దేకే దేకియే, “ఔర్ కిత్నా బిగడ్ నా హై యే ఆప్ కె ఊపర్ హై” అంది కిచెన్ లోనుంచి తొంగి చూస్తూ.
నేనూ నవ్వుకుంటూ ముజే తో పూరాహి బిగడ్ నా హై మదద్ కర్దోగి ఫిర్ అంటూ ఖాళీ ప్లేట్ టీ కప్పు కిచెన్ లోకి తీసుకెళ్ళా.
భయ్యా ఆప్ రక్ దీజియేనా క్యొ లాతేహో అంటూ చేస్తున్న పని వదిలేసి వచ్చి నా చేతిలోని కప్పు ప్లేట్ తీసుకుంది.
దేకో బిగాడ్ నా అభిసే షురూ, యే మేరా ఆదత్ హై. ఓ చోడో క్యా బనా రహి హో అన్నా.
కుచ్ కాస్ నహి భయ్యా ఆప్ తో బతాయా నహినా ఇసిలియే సబ్జి దాల్ బనాలి, ఆప్ జబ్ కానే బైటేంగేతో గరం గరం రోటీ సెక్ దేతీహూ అంది.
అచ్చా టీక్ హై ఏక్ ఆంలేట్ భి బనాదోనా ప్లీజ్, కల్ తో సండే హై కుచ్ మీట్ మచిలీ లాతాహూ అన్నా తననే చూస్తూ.
తను అటుతిరిగి కూరను గిన్నెలో సర్దుతోంది. వెనక నడుముకు జాకెట్టుకు మద్య ఏ అచ్చాదన లేని బాగం, ఓ పక్క నడుముమీది మడత, కొంచెం కిందికి దిగితే ఎత్తైన పిర్రల్ని కప్పుతున్న పల్చటి చీర… చీచీ ఇదేంటి నేనిలా అనుకుంటూ తల తిప్పుకునేటంతలో తను వెను తిరిగి క్యా హువా భయ్యా అంది గీత.
నహి కుచ్ నహి ఏక్ కాం కరోనా, తుం రోటీ బనాకే హాట్ ప్యాక్ మె రక్ దో మై బాద్ మే కాలూంగా అంటుంటే టీక్ హైనా భయ్యా ముజే కోయీ ప్రాబ్లం నహి వైసే రోటి గరం గరం కానేసేహి మజా ఆతాహై.
ఓ బాత్ నహి గీతా సంజు తుమ్హారా ఇంతజార్ కర్తా హోగా అన్నా.
ఓ, ఓతో ఆజ్ ఎక్స్ ట్రా డ్యూటీ కర్ రహెహై ఔర్ రాత్ కో దేర్ సే ఆయేంగే అంది గీత.
తొందరగా వెళ్ళమని చెప్పడానికి ఇంకే కారణమూ దొరక్క ( నా ఐడియా ఏంటంటే మరుసటి రోజు ఆదివారం కాబట్టి ఓట్రెండు పెగ్గులేసుకుని తినేసి పడుకుందామని, తన ముందు తాగడం బావుండదు కదా) వెళ్ళి హాల్లో కూర్చుని టివి చూడ్డం మొదలెట్టా.