బయట ఎండ పేల్చేస్తోంది. ఇంట్లో కూర్చున్నా వడగాడ్పు వడదిప్పి కొడుతోంది. పిల్లలిద్దరూ చప మీద పడుకుని నిద్రోతున్నారు. నాకూ అలా నిద్రపోదామనే వుంది. కాని, నిద్రపట్టడంలేదు. ఒకటే ఉక్కబోతగా వుంది. పోనీ ఫాను వేసుకుందామంటే వెచ్చటిగాలి.. ఆవిరెత్తించేస్తోంది. కళ్ళు మండిపోతున్నాయి. అందుకే దాన్ని ఆఫ్ చేసేసి జాకెట్టూ, బాడీ తీసేసుకున్నాను. దాంతో పైన చెమటలు కారడం మానేశాయ్.
క్రింద మటుకు తొడల దగ్గర్నుంచి పాదాలవరకూ ఊరికే ధారలు కారిపోతున్నాయ్. మరి చీరా లంగా కూడా విప్పేసుకోవాలంటే ఎక్కడ కుదురుతుందీ? ఓ గంట నుంచి ఆపసోపాలు పడుతూ అలాగే అవస్థ పడుతున్నాను. వెనుక వైపు తలుపు కదులుతున్నట్టయింది. ఒకవేళ గెడవేయడం మర్చిపోయానేమో అనుకుని మంచం దిగాను. ఓ నల్లపిల్లి మూడు వాటాల మేదా బాగా నిఘావేసి తిరుగుతోంది.
ఈ మత్రం సందు దొరికినా పాలూ, పెరుగూ దక్కనివ్వడంలేదు. అప్పడప్పుడూ కూరల్ కూడా స్వాహా చేసేస్తోంది. “చో.. చో..” అంటూ వెళ్ళి చూద్దును కదా పిల్లి లేదు గిల్లీ లేదు… గాయత్రి తలుపు పట్టుకు నిలబడుంది ఆమె నాకన్నా కొంచెం వళ్ళున్న మనిషి గనక ఈ ఉక్కబోతకి మరీ ఇబ్బంది పడిపోతూ ఉండవచ్చు. తనవంటి మీదా జాకెట్టు, బాడీ లేవు. చెంగు భుజం నిండా కప్పుకుంది.
“నీకూ నిద్ర పట్టలేదా?” కటకటాలలోంచి అడుగుతూ గడియ తీశాను. తల అడ్డంగా ఊపి లోనకొచ్చింది. నేను మళ్ళా గెడ వేయబోతుంటే.. “ఓ మాటిలారా..” అంటూ చేయి పట్టుకుని గదిలోకి లాక్కుపోయి “నువ్వు సెవెంటి ఎం.ఎం. సిన్మా యెప్పుడూ చూడలేదు కదూ?” అనడిగింది. వేళకాని వేళప్పుడు తనకా సంగతి యెందుకు గుర్తు వచ్చిందో అర్ధం కాలేదు. అయినా సమాధానమంటూ చెప్పాలి గనుక చూడలేదంటూ తల అడ్డంగా ఊపాను. అంతే…
“ఇప్పుడు నేను చూపిస్తాను రా” అంటూ నా చేయి పట్టుకుని బరబరా లక్కుపోవటం మొదలెట్టింది. ఎక్కడకని అడగబోతే మాట్లాడొద్దని సైగచేసింది. ఏదో తమాషా చేయబోతోందని తెలుస్తోంది. తను ఒక్కతే ఉంటే నలుగురు మనుషులున్నంత సందడి. ఎప్పుడూ ఏదొక ఫార్సు చేస్తుంటుంది. ఏమత్రం సందు దొరికినా చమత్కార బాణం వేసేస్తుంది.
నన్ను తిన్నగా నాంచారి పోర్షన్ దగ్గరకి తీసుకెళ్ళి లోపలకు చూడమన్నట్టు సైగ చేసింది. చూశాను, గుండె ఝల్లుమంది! అటువంటి దృశ్యాన్ని చూపించడానికి చేయి పట్టుకుని తీసుకువచ్చినందుకు తనని నిందించాలో, ఇటువంటిదేదో చేస్తుందని తెలిసి కూడా తనతో వచ్చినందుకు నన్ను నేనే తిట్టుకోవాలో అర్ధం కాలేదు నాకు. అలాగని అక్కడినుంచి వెంటనే తప్పుకోనూ లేదు! “ఎలావుంది సినిమ?” అంటూ తను నా చెవి కొరికేవరకూ, ఏమిటో బొమ్మలా అలా చూస్తుండిపోయాను. తీరా తను అడిగేసరికి సిగ్గేసినట్టయ్యింది. “ఊ! మంచి భాగోతమే” అంటూ అక్కడినుంచి వచ్చేశాను.
గాయత్రి కూడా నా వెనకాలే వచ్చింది. నేను మళ్ళీ మామూలుగా నడుం వాల్చేశాను. తను నా ప్రక్కలో కూర్చుని కిచకిచా నవ్వటం మొదలెట్టింది. నాకింకా ఆ సీను కళ్ళముందు మెదులుతున్నట్టుగానే ఉంది. “పాములాడు బుట్ట క్రిందెట్టి మూత తీయడంతోటే బుస్సు మంటూ పడగ విప్పుకు లేచే త్రాచుపాములా ఉందికదూ?” నవ్వుతూనే అడిగింది.
“మంచి పోలికేగానీ, అసలు నువ్వెలా చూశావ్?” “ఊరికే ఇక్కడా కూర్చుందామని వస్తూ యధాలాపంగా అటు చూశాను. గుండె ఝల్లుమనిపోయిందనుకో! ఇవాళ లేచిన వేళా విషేషమేమిటోగాని తస్సాదియ్యా, జన్మ తరించిపోయిందిలే.. డబ్బిచ్చినా మళ్ళీ ఇంత మంచి సిన్మా ఎక్కడా చూడలేం..”
నేనూ నవ్వాపుకోలేకపోయాను. “ఇంకా ఎన్ని రోజులుంటాడో?” నవ్వుతూనే అడిగాను. “రేపూ ఎల్లుండీ కూడా పరిక్షలున్నాయట. మరెప్పుడు వెడతాడో ఏమో! ఎంత అలసిపోయేలా చదివేస్తే మాత్రం మరీ అంత ఇదిగా గాలికొదిలేసి పడుకోవడమేంటమ్మీ?”
గాయత్రి ధోరణి చూస్తుంటే ఆ పూటకిక ఏమాట చెప్పినా ఆ విషయంలోకే లాక్కెళ్ళేలా కంపించింది. మనిషివంటే ఇక్కడ కూర్చున్నావుగానీ, పాపం నీ మనసంటా అక్కడే వున్నట్టుందన్నాను. నిజమని ఒప్పుకుంది. “అయితే మళ్ళీ వెళ్ళి చూసొస్తావేమి” టన్నాను. అది వెటకారమని తనకి తెల్సు. అయినా నవ్వుతూ మంచం దిగి పైట సర్దుకొని “మరి నువ్వు వస్తావా?” అని అడిగింది. రనన్నాను. అసలు పొజిషన్ ఎలావుందో చూసొచ్చేస్తానంటూ వెళ్ళింది. తను కటకటాల్లోంచి తొంగి చూస్తుండగా రంగారావుకి మెలుకువొచ్చి గబుక్కున లేచి కూర్చుంటే ఏమవుతుందో అన్న ఆలోచన రాగానే గుండె ఝల్లుమనిపోయింది.
రంగారావుది ఈ ఊరు కాదు. మధ్య పోర్షన్ లో ఉంటోన్న నాంచారికి మరిదిగారవుతాడు. ఏవో డిపార్టుమెంటల్ పరీక్షలు వ్రాయటానికి వచ్చాడు. అతనొచ్చేటప్పటికి ఆవిడ లేదు. వాళ్ళ అమ్మకు సుస్తీగా ఉందని ఉత్తరమొస్తే చూసి రావడానికి పుట్టింటికి వెళ్ళింది. మొగుడిని కూడా తనతో రమ్మని ప్రాకులాడింది గాని, ఆదిమూర్తికి సెలవు దొరకలేదు. అతను ఆర్.టి.సి. డ్రైవరు. ఎక్కువగా లాంగ్ రూటు ఎక్స్*ప్రెస్సుల్లో వెడుతుంటాడు. రంగారావు అదృష్టంకొద్దీ అతను వచ్చేవేళకి ఆదిమూర్తి ఇంటిలోనే వున్నాడు. ఆ సాయంకాలమే అతను లైనుమీద వెళ్ళిపోవడం కూడా జరిగింది.
రంగారావుకు ఉదయంపూట మాత్రమే పరీక్షలున్నాయ్, మధ్యహ్నం శలవులు. ఆ రోజు రెండవ పరీక్ష రాసొచ్చి, ఏదో చదువుకొంటూ అలాగే పుస్తకం గుండెలమీద పడేసుకుని, నిద్దరలోకి జారుకున్నాడల్లే వుంది. ఆ పడుకోవడం మామూలుగా నాంచారీ వాళ్ళ పందిరిమంచం మీద పడుకునుంటే ఏ గొడవా లేకపోయేది! వీధి తలుపు గెడ వేసేసుకుని, గది మధ్యలో చాప మీద పక్క వేసుకు పవళించాడు. ఆ సుఖ నిద్రలో గాలికి లుంగీ ప్రక్కకి ఎగిరిపోయినట్టుంది పాపం ఆ దృశ్యం కాస్తా గాయత్రి కళ్ళబడింది.
అదే నాకూ చూపించింది తను. అలా రెండుసార్లు చూసింది చాలక ఇప్పుడు మళ్ళీ పనిగట్టుకొని పొజిషన్ ఎలావుందో చూడ్డానికెళ్ళింది. అతనికి నిద్ర చెడిపోతే చెప్పలేనుగాని, లేకపోతే ఇప్పట్లో ఆ పొజిషన్ చెదిరేలా లేదు. భూమిలో గునపం దిగేసినట్టు ఖచ్చితంగా నిలబడుంది..?
రంగారావుకి ముప్ఫైఏళ్ళు పైనే వుంటాయి. పుష్టిగా ఎత్తుగా వుంటాడు. ఆదిమూర్తికన్నా నాలుగైదేళ్ళు చిన్నవాడే కావచ్చుగాని, ఇద్దరూ ఒకరిసరసన ఒకరు నిలబడితే అతనిముందు ఆదిమూర్తి ఎక్కడా ఆనడు. పైగా అతనికి నలుగురాడపిల్లలట. మగపిల్లవాడికోసం నాలుగు కాన్పులవరకూ చూసి, ఇక లాభంలేదని ఎవరికీ చెప్పాచేయకుండా ఆపరేషన్ చేయించుకున్నాడని ఇదివరకెప్పుడో నాంచారే చెప్పింది. ఆ ఆపరేషన్ చేయించుకోకపోతే ఇంకా ఎంతమందిని పుట్టించేవాడోమరి!
గాయత్రి చూపించిన సీను తలుచుకొంటుంటే నాకింకా వళ్ళు ఝల్లుమనిపోతోంది. ఆ లావు, పొడుగూ అబ్బా!! అతని పెళ్ళాం ఎలా భరిస్తోందో? ఆ మనిషి పెర్సనాల్టీకి తగ్గ అందమని చెప్పుకోవచ్చు. అందుకే గాయత్రి సిగ్గు వదిలిపెట్టేసి మళ్ళీ మళ్ళీ చూడాలని ఉబలాట పడుతోందనుకుంటాను. తొడల సందుల్లో వత్తుగా పెరిగిన వెంట్రుకల మధ్య నుంచి నిటారుగా నిలబడ్డ ఆ అంగాన్ని చూడగానే ఎలాంటి ఆడదానికైనా కన్ను చెదరటం ఖాయం. గాయత్రికయితే ఏకంగా మనసే చెదిరిందేమోనని అనుమానం.
తను నాకన్నా ఏడేళ్ళు పెద్దది. హయిటుకి నేను సమానమేగాని, వెయిటులో మత్రం మళ్ళీ తేడా అసలు నేనే కాస్త మోటుగా వుంటానేమో అనుకుంటే తను ఇంకా బలంగా వుంటుంది. అలాగని మరీ వికృతంగా పీపాలా వుండదు. ఏమాటకామాటే చెప్పుకోవాలి! తనది చాలా గట్టి ఒళ్ళు. ఆమెకి ఒక్కడే కొడుకు, ఇప్పుడు వాడికి పన్నెండేళ్ళు. ఆ తర్వాత తనకి మళ్ళీ కడుపు రాలేదు. తను స్నానం చేస్తున్నప్పుడు చాలాసార్లు చూశాను.
తాటికాయలంత రొమ్ములు నిక్కచ్చిగా నిలబడుంటాయి. అంతంత బరువులు ఆ వయసులో కూడా అంత టెన్షన్ గా ఉండటం నాలో అప్పుడప్పుడూ అసూయ కూడా కలిగిస్తుంది. పొత్తికడుపు కూడా నున్నగా ముద్దొస్తుంటుంది. ఇక తొడల గురించీ, పిర్రల గురించీ వేరే చెప్పక్కర్లేదు! అసలు ఆమె బరువంతా వాటిల్లోనే వుంటుందేమో! తన మూలంగా బావకీ నాకూ చిన్న తగువొచ్చింది కూడా.
ఒకసారి, తను స్నానం చేస్తుంటే బావ చూశాడట! అప్పుడు నేను కాయగూరలు తీసుకొద్దామని మా కాంపౌండుకి దగ్గర్లోనే వున్న కొట్టుదగ్గరికెళ్ళాను. అక్కడ్నుంచి ఇలా తిరిగొచ్చానో లేదో, నా చేతిలో సంచి లాగేసి ప్రక్కన పడేస్తూ “ఓసారి బట్టలు విప్పు” అన్నాడు తను. పట్టపగలు ఇదేం గొడవరా నాయనా అనుకొని “నీకు పిచ్చెక్కిందా?” అనడిగాను. అప్పటికే తను తలుపులన్నీ బిగించేశాడు.