కామానికి కళ్ళులేవు -జి.ఎన్.మూర్తి

నేను కారు డ్రైవర్*గా పనిచేస్తున్నాను. నా యజమాని పేరు రాజారావు. ఆయన పెద్ద వ్యాపారస్థుడు. ఒకరోజు పని మీద మద్రాసు వెళ్ళాము. సాయంత్రం ఆరుగంటలైంది మద్రాసు చేరుకోడానికి. కారుని తిన్నాగా పాంగ్రో హొటల్లోకి పోనిచ్చాను, ఏప్పుడు మద్రాస్ వచ్చినా అందులోనే ఉంటుండేవాళ్ళం.

ఏడుగంటలకల్లా స్నానం ముగించి కాఫీ టిఫిన్*లు ముగించి, బయటకొచ్చి నిలుచున్నాను. కొంతసేపటికి ఒకావిడ వచ్చింది.వయసు 30 సంవత్సరాలు వుండొచ్చు… టకటకా చెప్పులాడించుకుంటూ మేమున్న రూం దగ్గరకొచ్చింది. “రాజారావుగారు ఉన్నారా?” అని అడిగింది ఏదో పనివున్న దానికిమల్లే.

“లోపల ఉన్నారు!” అన్నాను -దారి ఇస్తూ. ఇది నాకలవాటే -వచ్చిన వాళ్ళందరినీ లోపలికి పంపించడం. ఏడున్నర గంటల సమయంలో సిగరెట్టుకోసం కదలబోయాను. ‘అబ్బాఁ…!!’ అన్న తీయని మూల్గు వినిపించింది. గొంతు గుర్తుపట్టాను అది ఇందాకొచ్చిన ఆవిడది.

ఆమె అలా ఎందుకు మూల్గిందో చూడాలన్న కుతూహలం పెరిగింది నాలో! నెమ్మదిగా కిటికీకున్న కర్టెన్ తొలగించి చూసాను. అంతే…!! నా నరాలు జివ్వుమన్నయి. కరెంటుషాక్ కొట్టినట్లు నిలుచుండిపోయాను. రాజారావు నగ్నంగా ఈజీచైర్*లో పడుకుని ఉన్నాడు. ఆమె ఈజీచైర్ చేతుల మీద అటోకాలు, ఇటోకాలు వేసి కూర్చుని ఉంది. రెండు బిందెలు నడుముకు కట్టినట్లు వ్రేలాడుతున్నాయి. ఆమె పిరుదులు -నావైపుకు పెట్టిఉన్నాయి.

చేతులతో ముందుకు పడిపోకుండా గట్టిగా పట్టుకుంది.పిరుదుల కిందనుండి రాజారావు జోరుగా పొడుస్తున్నాడు. ఆమె మన్మధ మందిరం పువ్వులా విచ్చుకుని అతనికి దారి ఇస్తుంది. ఆమె పలవరింతతో “ఊఁ… ఇంకా… స్పీడుగా… అలాగే… ఆఁ…” అంటూ మరోలోకంలో తేలిపోతోంది.

రాజారావు ఆమె చంకల్లోనుండి చేతులుచాపి ఆమె స్థనాలను నలపసాగాడు. అందని లోతులను అందుకుంటూ శిఖరాలను అధిరోహిస్తున్నాడు అతడు. అందిన ఆనందాన్ని అనుభవించి తన్మయత్వం చెందుతుందామె. తీయని తీపుల బాధలతో ఆరాటంతో ఒకరిలో ఒకరు విలీనమవడానికి ప్రయత్నిస్తూ పేట్రేగిపోతున్నారు… అంతే… చటుక్కున దించేశాను కర్టెన్*ని నేనెప్పుడూ అలాంటి దృశ్యం చూడలేదు. అందులోనూ అటువంటి భంగిమ చూడ్డం అదే ప్రధమం. నాకు వళ్ళు తిమ్మిరెక్కింది.కళ్ళు బైర్లుకమ్మాయి. ఆ సమయంలో నా భార్య లక్ష్మి ఉంటే ఎంత బాగుణ్ణో అనిపించింది.

అలా ఎంతసేపు నిలబడ్డానో ఏమో, “మరి సరుకు త్వరగా పంపుతారు కదూ!?” అన్న ఆమె మాటలు వినిపించాయి నాకు. “షూర్… షూర్, తప్పకుండా… రేపే ఇంటికెళ్ళి దెలివరీ చేస్తాను” అన్నాడు రాజారావు. అక్కడనుండి కదిలి గబగబా కారిడార్ వరండాలోకెళ్ళాను. మెట్లు దిగుతున్న ఆమెను చూసాను. నలిపివేయబడ్డ మల్లెపూల చెండులా ఉంది. తొందరలో కట్టుకున్న చీరనుండి ఆమె వెనుక భాగపు ఎత్తుపల్లాలు, తొడల బిగువులూ లీలగా కనబడుతున్నాయి. నిండుగా కప్పుకుంటున్న పైటనుండి హుక్సూడిపోయిన బ్రాసరీ, జాకెట్టు తళుక్కుమనిపించాయి.

త్వరత్వరగా నడుస్తుంటే ముచ్చటగా ఊగే ఆమె పిరుదులను చూస్తూ మైమరచిపోయాను. రాజారావు దగ్గరికి రకరకాల స్త్రీలు వస్తుండేవాళ్ళు. వారి దుస్తులు రకరకాలుగా ఉండేవి. ఒకరోజు పంజాబీ డ్రెస్సు పిల్ల వస్తే, రెండోరోజు బెల్*బాటం అమ్మాయి వచ్చేది. ఇంకోరోజు ఓణీ వాళ్ళు, మరోరోజు చీర, లుంగీ, ఫ్రాక్… ఇలా వేర్వేరు అమ్మాయిలు వచ్చేవారు. మరివారు డబ్బుకోసం వచ్చేవారో లేక అతనికోసం వచ్చేవారోగానీ హాయిగా ఆనందించి వెళ్ళేవారు.

అలా కొన్నాళ్ళు గడిచయి. ఎంత ఆలోచించినా రాజారావు ఆడవాళ్ళ పిచ్చికి కారణం అంతుబట్టటం లేదు. పోనీ అతనికి భార్యా, పిల్లలు లేరా అంటే.. అదీకాదు -దేవతలాటి భార్య, అప్సరసలాంటి కుమార్తె ఉన్నారు. రాజారావు కూతురికి పదహారేళ్ళు. కాలేజీలో చదువుకుంటుంది. పేరు సుగుణ… పేరుకుతగ్గట్టే సుగుణాల రాశి. అప్పుడప్పుదూ నా చేత ఏవైనా బుక్స్ తెప్పించుకుని చదువుతుండేది. చాలా చనువుగా ఉందేది నాతో… కమ్మని కబుర్లతో కాలం వెళ్ళబుచ్చేది. ఇంతకన్నా ఎక్కువ చెప్పాలంటే ఆమె నా పాలిట కల్పవృక్షం. ఒకవిధంగా నా కష్టసుఖాలు పాలుపంచుకునే వ్యక్తి.

ఒకరోజు అడిగింది; “రామూ… నువ్వెప్పుడూ రాత్రిపూట ఇంటికెళ్ళవు కదా -నీ భార్య ఏమీ అనదా?” “మీ సేవకన్నా… నాకు నా ఇల్లు ఎక్కువా చిన్నమ్మగారూ?” అని సమాధానమిచ్చేను. “మరి -నీ భార్య కోప్పడదూ?” అమాయకంగా అడిగింది.

“ఆఁ… దాని మొఖం! ఏం గొణిగినా దులపరించుకొని వచ్చేస్తాను!” అని అన్నాను. “నీకయితే ఫర్వాలేదు కానీ… ఆమె భాదపడదూ? అయినా -నీకు రాత్రిళ్ళు ఇంట్లో భార్యతో పడుకుందామని ఉండదా…!?? చిక్కు ప్రశ్న వేసింది.

ఆ మాటకు జవాబు చెప్పడానికి సిగ్గేసింది. తలవంచుకుని “వుంటుంది… కానీ…” అని నసుగుతూ ఆపేసాను. “అలా ఉనాప్పుడు… నా దగ్గరకు రాకూడదూ!? అనేసి చెంగున దూకి, నవ్వుకుంటూ పారిపోయింది. నేనాశ్చర్యపడ్డాను సుగుణ ఆహ్వానానికి! కానీ పసిపిల్ల తొందరపడుతుందని సరిపెట్టుకున్నాను. సుగుణ నా యజమాని బిడ్డ వరసకి నాకేమీ కాకపోయినా ఆమెపట్ల గౌరవాభిమానాలు చూపే బాధ్యత ఎంతైనా ఉంది. కానీ ఆరోజునుండీ నా మనస్సు మనస్సులో లేదు. మెదడు అప్పుడప్పుడూ పట్టుతప్పుతుందేమో అనిపించేది. సుగుణ ఆహ్వానం, ఆ అమ్మాయి ఒంపుసొంపులు నా కళ్ళల్లో అనుక్షణం తిరుగుతూ వుండేవి. మొన్నీ మధ్య “హైదరాబాద్ వెళ్దాం” అన్నడు మా యజమాని. ఆ వెళ్ళేదేదో ఒంటరిగా వెళ్తేనా… రాజ్యం అనేదాన్ని వెంటేసుకుని వచ్చాడు.

వెనకసీట్లో కూర్చునే సరస సల్లాపాలన్నీ సాగించాడు… చీర బొడ్డు వరకూ లేపి, ఎడం కాలును ముందు సీటుపై ఉంచాడు. “అమ్మో…! అంతదూరం సాగదీస్తే… చిరిగిపోదూ!?” పచ్చిగా మాట్లాడింది రాజ్యం. “నీదా!! ఏనుగుకాలు పెట్టినా చిరగదే, నా కొండా!” అంటూ జాకెట్లోకి మొహం దూర్చి తలాడించాడు రాజారావు. “ఛీ…, పోకిరీ… త్వరగా కానియ్యి” తొందర పెట్టింది రాజ్యం.

ముందు అద్దంలోంచి వాళ్ళ రతిక్రీడ చూడలేక కళ్ళు మూసుకున్నాను.ఒకోసారి రాజ్యం “అబ్బా… అమ్మో… నెమ్మది… ఉఁస్స్.. చాలు.. ఆహాఁ…” అని తీయగా బాధపడుతున్నప్పుడు స్టీరింగ్ కంట్రోలు కూడా తప్పేది. డ్రైవరు అనేవాడు ఒకడున్నాడని, వాడూ మనిషేనని, వాడు చూస్తున్నాడనే ధ్యాసలేదు వారికి! డ్రైవరు అనేవాడికీ ఉద్రేకాలు ఉంటాయనీ, అతనికి ఇటువంటి మాటలు వింటున్నప్పుడూ, చేష్టలు చేస్తున్నప్పుడూ ఉద్రేకం కలుగుతుందని వారికి అనిపించేదికాదు.

ఏం చెయ్యను… కాసేపు వారి మాటలు వినకుండా ఉందామనుకునేవాణ్ణి. కానీ నా వల్ల అయ్యేది కాదు. మాటిమాటికీ వాళ్ళవంక చూడబుద్దేసేది. అలా నరకయాతనపడి ఆరోజు ఎలాగో హైదరాబాద్ చేరుకున్నాం. తిరిగి వచ్చేటప్పుడు ఇంకోఆమె వచ్చింది కార్*లో. నాకు చాలా కోపమొచ్చింది అతనిమీద. వాళ్ళు బయట ఎంత చేసుకున్నా పర్వాలేదుకానీ, డ్రైవరు ముందు సాగించడం నాకేం నచ్చలేదు.

ఇలానే కొన్ని రోజులు గడిచాయి. అప్పుడప్పుడూ సుగుణ కొంటె సైగలు చేస్తుండేది. అవన్నిటినీ ఓర్చుకుంటూ వచ్చాను. ఒకనాడు నేను తోటలో ఉన్న మల్లెతీగకు పందిరికట్టి పాదు చేస్తున్నాను. గునపంతో త్రవ్వుతున్నాను. తీగకు దగ్గరలోనే బాత్*రూం ఉంది. స్నానాలు చేసిన నీళ్ళు పూల చెట్టు పాదులోకి వచ్చాయి. అప్పుడు సుగుణ స్నానం చేస్తుందని నాకు తెలీదు. తూమునుండి సబ్బు నురుగతోపాటూ వెంట్రుకలు ముద్దముద్దలుగా రావడం చూసి లోపల ఎవరేం చేస్తున్నారని తలుపు దగ్గరకు నడిచాను. మెల్లగా త్రోశాను.

గడియలేదు. శబ్దం లేకుండా తెరుచుకుంది తలుపు. నేను బయట పనిచేస్తున్నానని తెలియదుకాబోలు, సుగుణ బట్టలు లేకుండా పూర్తి నగ్నంగా మోకాళ్ళమీద కూర్చొనుంది. చేతులతో ముందు ఏమో చేసుకుంటుంది. చేతులు అదేపనిగా కదిలిస్తుంది. ప్రక్కన నేలమీద రేజరు పెట్టివుంది. గ్రహించగలిగాను సుగుణ ఏంచేసి -ఏంచేసుకుంటుందో! పిచ్చిపిల్ల వయస్సు కోరిన కోరికలను తీర్చలేక ఈ అవస్థ పడుతుంది. తీక్షణంగా ఆమెవంక చూశాను. సృష్టికి నిర్వచనం తెలిసినట్లు, ఇన్నాళ్ళూ అజ్ఞాతంగా నేను వెదుక్కుంటున్న అందం ఆమె రూపంలో సాక్షాత్కరించినట్లు అనుభూతి చెంది, విస్మయంగా ఆమెవంక చూస్తూ నిలబడిపోయాను.

సుగుణ చేతుల స్పీడు ఎక్కువచేసింది. ఉండుండి నడుం కదిలిస్తూ ఊగిపోసాగింది. తారాస్థాయిని అందుకుంది. నేనింక ఆగలేకపోయాను. ఫాంటు డ్రాయరు విప్పేసి దగ్గరకు చేరాను. ఈ లోకంతో పనిలేదన్నట్లు కళ్ళు మూసుకుని అలానే పరవశతను ఆఘ్రాణిస్తుంది. వెనుకపాటుగా కూర్చుని గట్టిగా కౌగలించుకున్నాను. త్రుళ్ళిపడి వేళ్ళు తీసేసుకుంది సుగుణ. సిగ్గుతోనూ, అవమానంతోనూ కుంచించుకుపోయింది. నోటమాట పెగల్లేదు. నేనలాగే ఆనుకుంటూ లేచి నిలబడ్డాను. నాతోపాటూ సుగుణ కూడా మంత్రముగ్ధలా లేచింది. చేతులతో మొహం కప్పుకుంది.

“సిగ్గా…?” చేతులు తీస్తూ అన్నాను. అప్పటికే వెనుకనుండి పిరుదులకు గాట్లు పెడుతున్న నేను మెల్లగా ఆమెను నావైపుకు త్రిప్పుకుని గాఢంగా హత్తుకున్నాను. ఆమె ప్రక్కటెముకలు పటపటమన్నాయి. మనోజ్ఞమైన ఆమె స్త్రీ సంపద, మరులూరించే మనోహరమైన చనుబంతులు నా పురుషత్వాన్ని సవాలు చేశాయి. వీపు మీదనుంచి చేతులు క్రిందకు జార్చి ఎత్తులను నిమిరాను. సుగుణ వళ్ళు జుమ్మంది. నన్నింకా గట్టిగా కౌగలించుకుంది.

పట్టువదలకుండా నెమ్మదిగా ఆమె ముఖాన్ని దగ్గరకు తీసుకున్నాను. ఆమె పెదాలకు నా పెదాలు పెనవేసి గట్టిగా చుంబించాను. సుగుణ తన నాలుకను నా నోట్లోకి జొనిపి మధురామృతం పీల్చుకుంది. ఆమె చేతులు కైపుతో నా వీపుమీద ప్రాకసాగాయి. నోటితో మూగగా నా భుజాలు రాసింది. నా పెదాలు ఆమె మెడభాగాన్ని తడిపేయసాగాయి. ఇద్దరిలో విద్యుత్తు ప్రవహించసాగింది. “రామూ… నాకేదో కావాలి… నన్నేదో చేసేయ్… త్వరగా” అంది.

తడినేలమీద ఆమెను సరిచేసుకున్నాను. కాళ్ళను ఎడం చేసి ముందుకురికాను. ఏదో ప్రతిబంధకం. కన్యాత్వపు చిహ్నం అడ్డు తగిలింది. మరింత ముందుకు జరిగాను. వెన్నులో ఏదో మెరుపు, కసి… అంతే ఒక్కసారిగా కెవ్వుమంది!! ఆమె కన్యత్వం చెదిరింది. ఏదో చురకత్తితో పొడిచినట్లు, సూదులతో గుచ్చినట్లు బాధకలిగి విలవిల్లాడిపోయింది.

ఆ తరువాత జీవితంలో ఎన్నడూ అనుభవించని ఆనందాన్ని, ఏనాడూ చవిచూడని సుఖాన్ని చవిచూసి, నన్ను అమాంతం కౌగలించుకుంది. అంతే… ఆ మర్నాడు నా ఇంటికి పోలీసులు వచ్చారు. నా చేతులకు బేడీలు తగిలించారు. కారణం అడగగా ‘నేను రాజారావు ఇంట్లోనుంచి వజ్రపుటుంగరం దొంగిలించానట.’ కోర్టులో విచారణ జరిగింది; “రాజారావుగారమ్మాయి అయిన కుమారి సుగుణ స్నానం చేయడానికి ముందు వజ్రపుటుంగరం తీసి గట్టుమీద పెట్టిందని, తర్వాత దానిని మరచి వెళ్ళగానే ప్రక్కనే పొంచియున్న డ్రైవరు రాము దానిని కాజేశాడని ఋజువగుచున్నది -కాబట్టి ముద్దాయి అయిన రాముకు…” అంతే! ఆ తర్వాతి మాటలు వినదల్చుకోలేదు నేను.

బాత్రూంలోని దృశ్యం రాజారావు చూసి, ఇంత దౌర్జన్యానికి ఒడిగడతాడనుకోలేదు నేను. అవును మరి…!! గొప్పింతోళ్ళ గుట్లు ఇలానే ఉంటాయి! అతను ఎంతమంది పిల్లల్ని చెరిచినా తప్పులేదు. తన కూతురు మాత్రం చెడిపోకూడదు!!సమాప్తం