రంగాయమ్మకి బ్యాంకులో ఉద్యోగం. ఎవరూ అమెని పేరుపెట్టి పిలవరు. ఆమెని చూడగానే తోటి ఉద్యోగస్థులంతా “ఒరేయ్! డాడ్జి వస్తోందిరోయ్!” అని చెవులు కొరుక్కోవటం కద్దు. రంగాయమ్మకి నలభై ఏళ్ళు, ఎర్రగా, బొద్దుగా ఆపైన పొట్ట తిత్తులుగా వచ్చిపడుతుంది. అదంతా వుంటుంది. చీర కుచ్చిళ్ళు దోపాక ఆ కుచ్చిళ్ళు జారిపోయిన ఒళ్ళుకాదు. కొవ్వు ముద్దలు, కండలు వీలుచిక్కిన చోటల్లా చోటు చేసుకుని ఆమెనో రోడ్ రోలర్లా ఫీల్ జేయించుతాయి.
పెద్దపెద్ద స్థనాలు, లోనెక్ జాకెట్ లోంచి పొంగులువారి ముసలివాళ్ళని, కుర్రకారుని కూడా గుటకలు మింగేలా జేస్తాయి. ఆమె కళ్ళల్లో, నడకలో, విశాలంగా ఎదిగిన ఆమె పిరుదుల్లో, చీరని తన్నుకుంటూ ముందుకొచ్చే తొడల్లో పచ్చి సెక్స్ ఒలుకుతూ వుంటుంది. పానకాలరావ్ ఏజెంట్ గా ఆ బ్యాంకుకి ట్రాన్స్ఫర్ వచ్చీరావటంతోనే ఆమె పేరు ‘డాడ్జి!’ అని విన్నాడు ప్యూన్ ద్వారా.
“ఏం! అంత బోరా?” అడిగాడు పానకాలరావు. “అవునండీ, ఆ అంబకి ఊళ్ళో మగాళ్ళంతా సరిపోరు-” అన్నాడు ప్యూన్. ఏదో సంతకంకోసం ఆమె కాగితం పట్టుకొచ్చినప్పుడు పానకాలరావు ఆమె మొహంలోకి చూశాడు. విశాలమైన కళ్ళు, పెద్ద మొహం, తీర్చిదిద్దిన కనుబొమ్మలు.. అనుమానంలేదు. రంగాయమ్మ మంచి అందగత్తె! కైపెక్కించే ఒళ్ళు ఆమెది.
“నేనింకా సంసారం పెట్టలేదు” అన్నాడు పానకాలరావు. ఆమె నవ్వి “అయితే ఏంజెయ్యను?” అంది. “మీకు తెలిసినచోట ఎక్కడైనా ఇల్లుంటే చెబుతారేమోనని” “నేను ఉదయమే ఆఫీసుకు వస్తాను. సాయంత్రం ఇంటికి వెళతాను. నాకు తెలియదు. మా అమ్మయిలకేమైనా తెలుసేమో అడుగుతాను” అందామె.
ఆమెవెళ్ళగానే ప్యూన్ ని పిలిచి “రంగాయమ్మకు కూతుళ్ళు ఉన్నారా?” అనడిగాడు. “అవునండి ఇద్దరు. ఒకదాని పేరు లలిత, ఇంకోదాని పేరు సబిత” “వాళ్ళు కూడా అటువంటి వాళ్ళేనా?”
“లలిత అనేది తల్లిని మించిన చెయ్యి అని విన్నాను సార్. మరి సబిత సంగతేమిటో తెలియదు” పానకాలరావుకి భార్య పోయి ఎనిమిదేళ్ళయింది. ఇరవైరెండేళ్ళ కొడుకు ఉన్నాడు. దూరపు బణువైన ఒక ముసలామెను వంట చేసేందుకు ఇంట్లో పెట్టుకున్నాడు. పానకాలరావుకి అవసరమైనప్పుడల్లా బయటెక్కడో తంటాలు పడుతుంటాడు.
“మరి రంగాయమ్మకి భర్త లేడా?” ఆదిగాడు ప్యూన్ ని ఆసక్తితో. “వుండేవాడట సార్! ఏమె వదిలేసింది” పానకాలరావు ఆ రొజల్లా ఏ పనీ చెయ్యలేకపోయాడు. తనకి నలభైఐదేళ్ళు. ప్రతీరోజు కాకపోయినా ఆడదాని అవసరం తనకున్నది. రంగాయమ్మ డాడ్జే కావచ్చు. అవసమైనప్పుడల్లా తనకి చాన్సులిస్తే బాగుండుననే ఆశ పీకుతోంది మనస్సులో. అయితే ఆమెతో పరిచయం చేసుకోవటం ఎలా?!
నాలుగు రోజులు ఈ తికమకలోనే గడిచిపోయాయి. సంతకాలకోసం అప్పుడప్పుడూ ఆమె పానకాలరావు దగ్గరకు వస్తుండేది. తెల్లటి పలువరస, నవ్వినప్పుడు ముత్యాలలా మెరిసేవి రంగాయమ్మ పళ్ళు. పళ్ళే చూడాలో, ఒళ్ళే చూడాలో తెలియక మునుపే ఆమె సంతకం చేసిన కాగితాలతో వెళ్ళిపోయేది. మనస్సేమీ బాగోక పానకాలరావు ఆరోజున సినిమాకి వెళ్ళాడు. యధాలాపంగా అతడి చూపులు ముందుప్రక్క కుర్చీలపై పడ్డాయి. కుర్చీకి నిండుగా రంగాయమ్మ కూర్చుని వుంది. ఆమె ప్రక్కనో యువకుడున్నాడు.
ఒకరి భుజాలొకరికి తగులుతున్నాయి వెనకనించి చూస్తుంటే నున్నటి రంగాయమ్మ మెడ, జబ్బలు కనిపించాయి పానకాలరావుకి. బాగా అలంకరించుకుని, తలలో పూలు తురుముకుని వచ్చింది సినిమాకి. వెనక్కి తిరిగి చూస్తే ఆమెకి తను కనిపించేవాడు. అయితే ఆమె ఈ ధ్యాసలో లేదు. లైట్లు తీసేసి సినిమా ప్రారంభం కాగానే ఆమె ప్రక్కనున్న యువకుడి చెయ్యి కదలటం కనిపించింది. ఆంటే ఆమె వొడిలోకి అతడి చేతిని దోపి ఉండాలి. పానకాలరావు తాపంతో నిలువునా దహించుకుపోయాడు.
సినిమా అయ్యేవరకూ వాళ్ళు చేరువుగానే కూర్చున్నారు. ఆట వదిలాకా వాళ్ళిద్దర్నీ బయలుదేరనిచ్చి పానకాలరావు వెనకపడ్డాడు. గిరి లాడ్జిళొకి వెళ్ళారు వాళ్ళిద్దరూ. ఎనిమిదవ నెంబర్ రూం లోకి వెళ్ళి వాళ్ళు తలుపేసుకున్నాక పానకాలరావు తొమ్మిదవ నెంబర్ గది అద్దెకు అఈసుకున్నాడు. మనస్సంతా వుండగట్టుకుపోయినట్టుగా ఉంది. తనకి దక్కితే బాగుండుననుకున్న రంగాయమ్మ ఎవరో కుర్రాడితో గదిలో దూరేసరికి పానకాలరావులో విరక్తి కలగాల్సింది పోయి ఆమెపై వాంచ పడగ విప్పి బుసలు కొట్టసాగింది.
ఎనిమిదో నెంబర్ గదిలో ఏం జరుగుతుందో తెలియదు. పానకాలరావు కిటికీలకుగాని, తలుపులకుగాని ఎక్కదైనా చిల్లులుంటాయేమోనని వెదికాడు. అవి కనిపించలేదు. శబ్దమైనా చినిపిస్తుందేమోనని రెండు గదులకు మధ్యగానున్న తలుపుకి చెవి ఆన్చాడు. “అమ్మబాబోయ్!” అన్న కుర్రాడి కంఠం వినిపించిని నవ్వుతూ. “ఏమిటీ?” అంటోంది రంగాయమ్మ.
“నీ వొళ్ళే విశలమనుకున్నాను” “ఏం ఇది వొళ్ళు కాదా!” అంటోంది రంగాయమ్మ నవ్వుతూ. ఇద్దరూ పెనవేసుకుని మంచం మీద పడిపోయి వుండాలి. మంచం కిర్రుమని శబ్దమయింది. పానకాలరావు మరింత తలుపుకు అంటుకుపోయి చెవులు రిక్కించాడు. “తెలియటంలేదు” అంటున్నాడా కుర్రాడు.
“ఏమిటి?” “నేనెక్కడికిపోతున్నానో!” “నోర్ముయ్!” అని ఆమె నవ్వింది. తర్వాత మంచం శబ్ధం ప్రారంభమైంది. అది కిర్రుకిర్రులాడే మంచమైనందుకు పానకాలరావు దేవుడికి ధన్యవాదాలు చెప్పుకున్నాడు. “మీ ఆఫీసులో నిన్ను డాడ్జి అంటారటకదూ?” అని అడుగుతున్నాడా యువకుడు మధ్యలో రొప్పుని బిగబట్టుకుంటూ. “నా యెదురుగా అంటే ఒక్కొక్క వెధవని నలిపేసి జాకెట్లో పడేసుకోనూ!” “డాడ్జి అంటే అర్ధం నీకు తెలుసా?” “ఏమిటి?”
“పెద్ద బండివని. సర్వీస్ ఎక్కువని” “వాళ్ళకి నేను దొరకలేదని ఏడుపు. చాన్సులిస్తే అందరూ నోరు మూసే వెధవలే! అందుకే ఆఫీసులో వాళ్ళెవ్వర్నీ దగ్గరకు జేరనివ్వను” కుర్రాడు మాట్లాడటం మానివేశాడు. ఆమె ఎలా వెల్లికిలా పడుకుందో, కాళ్ళు వెనక్కి ఎలా విరిచిపెట్టుకుందో, ఆ కుర్రాడు ముందుకెలా వెళ్ళి ఢీ కొడుతున్నాడో పానకాలరావు కళ్ళముందు ఆ సినిమా ఊహించుకుంటున్నాడు. ఆ సినిమాకి అనువుగా బ్యాక్ గ్రౌండ్ మ్యూజిక్ అవతలగదిలో మంచంలోంచి వస్తోంది.
“ఎలా ఉంది నీకు?” అడుగుతున్నాడా యువకుడు. “బాగున్నప్పుడు నేను బాగుందని చెబుతాగా కానియ్!” అందామె. ఆమె స్వరంలో ఇంకా వేగం కావాలనే తొందర స్ఫురింపజేస్తోంది. కాసేపటికి కుర్రాడు నీరుగారిపోయి మంచం దిగినట్టున్నాడు. ఆమెకూడా మంచం మీదనుంచి లేచిన శబ్దమయింది. “ఈ కుర్రకారుతో ఇదే తంటా!” “ఏమిటి?”
“ఛీ.. ఛీ.. ఇటు చూడు” అందామె. ఆ మాటల్లో అర్ధం పానకాలరావుకి అవగాహనయ్యింది. ‘ఇటు చూడు!’ అన్నప్పుడు రంగాయమ్మ ఏ భంగిమలో ఉంటుందో ఊహించాడు. చేత్తో చీర చెంగులు పైకి పట్టుకుని ఉండాలి. విశాలమైన పెద్ద పెద్ద తొడలు.. అంతకంటే పెద్ద పొత్తికడుపు.. అతడు కుర్రాడుగనుక అతడికి సంభందించిన బలం ఆమె తొడల సమీపాన్నిచి కాలవలై క్రిందకు పరుగెడుతూ ఉండాలి. లేకపోతే కుర్రకారుని తిట్టాల్సిన అవసరం ఆమె కేమిటి? ఛీ! అనాల్సిన అవసరం ఏమిటీ?? వారి మాటల మూలంగా పానకాలరావుకి చక్కటి దృశ్యాలు కళ్ళముందు పరుగెడుతున్నాయి. ఆ ఇద్దరూ నీళ్ళగదిలోకి వెళ్ళి తిరిగి వచ్చి ఉంటారు. “ఇక వెళదామా? అంటోంది రంగాయమ్మ.
“నీ ఇష్టం” ఇహ వాళ్ళు బయలుదేరతారని అర్ధమయింది పానకాలరావుకి. గబగబా గది తలుపులు తెరుచుకుని బయటకు వెళ్ళి రంగాయమ్మ బయటకు వచ్చే సమయానికి ఎదురు నడిచి వచ్చాడు. “మీరా!” అంది నిఘాంతపోయి రంగాయమ్మ. “చెప్పనుగా నేనికా ఫేమిలీ తీసుకురాలేడని. హొటల్లో ఉంటున్నాను” అని ఆమె ప్రక్కనున్న కుర్రాణ్ణి చూసి “మీ తమ్ముడా?” అన్నాడు. ఆమెనసలు అనుమానించనట్టు. రంగాయమ్మ తడబాటుని తమాయించుకుని “అవును” అంది.
“నేను రూం నెంబర్ 9లో ఉంటున్నాను. ఒకసారి రండి” అని పిలిచాడు. ఏజంట్ పిలిచాక రాననే ధైర్యం లేకపోయిందామెకు. అతడు తంకి బాస్. కాని డబ్బులిచ్చి వచ్చినతనికి తనలాగ పానకలరావంటే భయం దేనికి ఉంటుంది. “నీవు వెళ్ళు!” అని రంగాయమ్మ తన ప్రక్కనున్న కుర్రాడిని పంపేసి పానకాలరావుతోపాటు అతడి గదిలోకి వచ్చింది. వెంటనే పానకాలరావు తలుపులు వేశాడు. “ఏమిటది?” అంది ఆమె బిత్తరపోయి
పానకాలరావు తన సమయస్ఫూర్తి అప్పుడుపయోగించాడు. “నిన్ను అతడిముందు కించపరచటానికి ఇష్టంలేక ఊరుకున్నాను కానీ నీవతడితో వెళ్ళావనే సంగతి నాకు తెలుసు” అన్నాడు. రంగాయమ్మ మొహం ఎర్రబడింది. “అబద్దం! అతడు నా తమ్ముడు అనవసరంగా మాటలు జారవదలకండి” అంది బుకాయిస్తూ. “నేనబద్దం చెప్పడంకాదు, చీర అడుగున నీ లంగా తడి నడుగు ఆ విషయం” అన్నాడు.
రంగాయమ్మ ఏమి ఆలోచించుకున్నదో తెలియదు. సీరియస్ గా ఉన్నదల్లా నవ్వి గదినంతా పరిశీలనగా చూసి “ఒక్కసామానులేదీ గదిలో, అంటే మీరుంటోంది ఈ గదిలో కాదన్నమాట, మేము ఎనిమిదవ నెంబరు గదిళొకి వెళ్ళామని మీరు తొమ్మిదవ నెంబరులోకి వచ్చారన్నమాట!” అంది. “అంతే! అంతే!!” అన్నాడు పానకాలరావు వికసించిన మొహంతో. “తర్వాత”
“ఇంకేం చెప్పను?” అన్నాడు పానకాలరావు. ఆమె మంచం మీదకు విలాసంగా వాలి “ఆ మంచం కిర్రు వినిపించాల్సిందే!” అంది. అంటూ అతడి ఫాంటువైపు చూసి నవ్వి “తలుపు ప్రక్క నిలబడబట్టే మీ ఫాంటు దగ్గర ఆ తడి ఏర్పడింది; చూసుకోలేదా ఏమిటీ? అలాగే నన్ను పిలుచుకురావటానికని బయటకు వచ్చేశారు” అంది.
అప్పుడర్ధమైంది ఆమె ఎటువంటి డాడ్జో పానకాలరావులి జీవితంలో తను కోరుకుంటోంది అటువంటావిడనే! ఫాంటు విప్పేసి ఆమెవైపు వచ్చాడు. ఆమె ఆశ్చర్యంగా అతడి తొడల్లోకి చూసి “ఏం! ఆ వేడి ఏమైపోయింది!” అంది ఆశ్చర్యంగా. అతడిని మళ్ళీ ఫాంటు వేసుకోమని ఎనిమిదవ నెంబరు గదివైపు నడిపించింది. “దేనికి?” అన్నాడర్ధంకాక పానకాలరావు. ఆమె మాట్లాడకుండా నీళ్ళ గది తలుపుతోసి క్రిందయిన నీళ్ళ తడి చూడమన్నట్టు చెయ్యిపట్టుకు లాగింది.
“ఆ కుర్రాడూ నేనూ ఒలకబోసిన నీళ్ళు” అందామె నవ్వి. పానకాలరావు కళ్ళు ఆ తడిలో దేనికోసమో వెదుకుతున్నట్టు తచ్చాడాయి. రంగాయమ్మ అతణ్ణి చెయ్యి పట్టుకుని మంచం దగ్గరకు నడిపించింది. పక్క రేగిపోయి ఉంది.పరుపు మీద ఒకటి రెండు చోట్ల తడిగా కూడా కనిపించింది పానకాలరావుకి. “అతడు కుర్రవెధవ కదూ!” అన్నది నవ్వి రంగాయమ్మ.
అంటూనే చుక్కలమీదనే అడ్డుగా పడుకుంది రంగాయమ్మ. చీరచెంగులు వెనక్కి లాక్కుని తొడలు రెండూ ప్రక్కకు జరీంది. పానకాలరావు కన్ను ఆర్పలేకపోయాడు. రంగాయమ్మ అతడి ఫాంటువైపు చూసి “నేను వేసిన మందు పనిఝేసి ఉండాలి, ఏదీ ఫాంటు తీసేయండి” అంది. నిజంగానే ఆమె విచ్చలవిడితనానికి పానకాలరావులో మళ్ళీ వేడి పుట్టింది. ఆమాంతం ఆమెపై పడిపోయాడు. ఆమె మొహమ్నిండా ముద్దుల వర్షం కురిపించాడు. “మీక్కు భార్యలేదటగా!” అంది రంగాయమ్మ అడుగున తన చేతికి పని కల్పిస్తూ.
“నీకెవరు చెప్పారు?!” అడిగాడాశ్చర్యంగా పానకాలరావు. “నీకు ఈడొచ్చిన కొడుకు కూడా ఉన్నాడని విన్నాను” అందామె కులుకుతూ నవ్వి. “అర్ధమైంది, నీకు మన ప్యూన్ చెప్పి ఉండాలి” అన్నాడు పానకాలరావు. కానివ్వమన్నట్టు రంగాయమ్మ అడుగునుండి ఒకసారి అతడిని పైకి ఎగరేసి మళ్ళీ సరిగ్గా తనమీదకు వచ్చిపడేలా ఓ కుదుపు ఇచ్చింది. పానకాలరావు నరాలన్నీ జివ్వున లాగినట్లయింది. ఎంత ఆనందం!! “అబ్బ!! మళ్ళీ!!” అన్నాడు పరవశిస్తూ. “ఆశ!!” అంటూనే అతడిని ఎగరేసి ఎగరేసి దించుకుంది తనవైపు రంగాయమ్మ.
“రంగూ!!” అన్నాడు కళ్ళు తేలవేసి పానకాలరావు. “పానకాలూ!!” అంది ఆమె కూడా కళ్ళు మూసి సుఖాన్ని తొడల్లోంచి మనస్సుకి లాక్కుంటూ. “అబ్బ! స్వర్గం చూపిస్తున్నావు రంగూ!” అన్నాడు మళ్ళీ పానకాలరావు. “నిజంగా నీకంత సుఖమనిపిస్తే ఈ సుఖం శాశ్వతం చేసుకోకూడాదూ!” అందామె ఆలవోకగా అతడివంక చూసి. “తప్పకుండా, జన్మ జన్మలకీ సార్ధకం చేసుకుంటాను. నన్ను ఏం చెయ్యమంటావో చెప్పు” అన్నాడు పానకాలరావు.
“నాకిద్దరు కుతుళ్ళని నీకు తెలిశే ఉంటుంది” “ఎందుకు తెలియదు, మన ప్యూన్ చెప్పాడు” “ఇంకేం! మీ అబ్బాయిని మా పెద్దమ్మాయికిస్తే మనం ఇలాగే వీలైనప్పుడల్లా కలుసుకుంటూ ఉండవచ్చు!” ఆమె అకస్మాత్తుగా తొమ్మిదవ నెంబరు గదిలో ఎందుకు నవ్వి తనని ఆహ్వానించిందో పానకాలరావుకు అర్ధమైంది. ఆమెకు తట్టిన మెరుపులాంటి ఆలోచనే పానకాలరావుకి మరొకటి తట్టింది. “మా అబ్బాయికి మీ అమ్మాయిని అలాగే చేసుకుందాం- కాని ఒక షరతు” అన్నాడు. “ఏమిటో చెప్పు!” అందామె అతణ్ణి మళ్ళీ ఓసారి పైకెగరేసి లోపలికి పంపించుకుంటూ.
“చెబుతాను, కాని నీవు ఏమనుకోకూడదు” “ఎందుకనుకుంటాను? ఆఫీసులో నీవు నా బాస్*వి. పడకగదిలో నేను నీ స్వారీగుర్రాన్ని. మన మధ్య మనస్సులు విప్పుకోపోతే, ఇంక ఎవరి దగ్గర విప్పుకు మాట్లాడతాం!” అందామె. “మీ పెద్దమ్మాయి అంత మంచిదికాదని విన్నాను. రెండో అమ్మాయికైతే నా కభంతరం లేదు” అన్నాడు పానకాలరావు.
రంగాయమ్మ మొహంలో రంగులు మారాల్సింది బదులుగా పకపకా నవ్వింది. పానకాలు రెండు పిరుదుల మీద ముద్దుగా ఓ గుద్దు గుద్దింది. ఆ గుద్దుకి పానకాలు కయ్యలో కాలు దిగబడ్డవాడిలా మరింత రంగాయమ్మలోకి చొచ్చుకెళ్ళాడు. “అయితె నీకు తెలిసిందన్నమాట మా పెద్దది డాడ్జి అని” అంది. “ప్యూన్ చెప్పాడు” “ప్యూనే ఖర్మ మా పెద్దమ్మాయి వ్యవహారం నాకే నచ్చలేదు. నేనవడి వెంటో వెళ్ళానని కోపగించుకుని నేను వెళ్ళినవాడి వెంట, వాడి బాబు వెంటకూడా వెళ్ళి వచ్చింది. కోపంవచ్చి అంతంత పనులు చేస్తే తల్లినైతే మాత్రం నేనెలా క్షమించగలను? అయినా మన సంబందం స్తిరంగా ఉండాలంటే మీ అబ్బాయికి మా పెద్దమ్మాయి వొద్దు. రెండోదాన్నే చేసుకోండి”
“ఇంతకూ నేను అసలు షరతు చెప్పనేలేదు” అన్నాడు పానకాలరావు. “ఏమిటి?” “మీ పెద్దమ్మాయి నాకు కావాలి” రంగాయమ్మ ఒకసారి పానకాలు మొహంలోకి చూసింది. పళ్ళు వూడగొడుతుందేమో అనుకున్నాడు పానకాలు. అలా గాకుండా అమాంతం రెండు చేతులతో అతడి తలను పట్టుకుని ఫెడీ ఫెడీమని పెదాలమీద నాలుగు ముద్దులు పెట్టింది.
“మగాడైనందుకు శెభాషైన కోరిక కోరావు. నీవు నాతో వుంటుంటే పైనుండి నీవు ఏంజేస్తున్నావో నాకంతగా కనిపించటంలేదు. మా అమ్మాయి వెంటపోతే ఆ చూసే అవకాశం వస్తుంది. ఒకరితో ఇలా తాపం తీర్చుకోవటం ఎంత సరదాగా వుంటుందో ఇద్దరు పడకగదిలో వుండగా వాళ్ళ శృంగారం చూసి తాపం పెంచుకోవటం కూడా అంతే సరదాగా వుంటుంది. మా పెద్దదాన్ని నీవు తగులుకో కాదనను, అమ్మాకూతుళ్ళని వాడుతున్నాననే గర్వం నీకు వుంటుంది. ఒక కూతురికి పెళ్ళి చేశాననే తృప్తి నాకు వుంటుంది” అంది రంగాయమ్మ.
మొత్తానికి రంగాయమ్మ పానకాలు కలిసి మరొకరితో రహస్యాంగం ప్రక్కకు జారకముందే చిన్న కూతురు పెళ్ళి ఖాయం చేసుకుంది. “మీ పెద్దమ్మాయిని ఎప్పుడు పంపిస్తావ్?” అడిగాడు పానకాలరావు. “నీ కొడుకుని పెళ్ళి చూపులకు తీసుకొచ్చిన రోజున” “అట్లయితే మా అబ్బాయికి రేపే కబురు పంపి ఇక్కడకు పిలిపిస్తాను” “వెరీగుడ్. మా పెద్దమ్మాయి నేను కలిసి రేపు రాత్రే నీ గదిలోకి వస్తాం!” పానకాలరావు అన్నట్టుగానే కొడుకుని పిలిపించాడు.
రంగాయమ్మ చిన్న కూతుర్ని చూసుకున్నారు. అందాల బొమ్మ ఆమె. ఎర్రగా అన్నీ రంగాయమ్మ పోలికలే! అయితే సన్నం. ఆ ఊపులోనే పానకాలరావు రంగాయమ్మ పెద్ద కూతుర్ని చూశాడు. టీపాయిమీద కాఫీ పెట్టడానికి వచ్చి వొంగినప్పుడు గుండ్రటి ఆమె స్తనాలు మొదలంటా కనిపించాయి. పెళ్ళికూతుర్ని హాలులోకి నడిపించి తీసుకువస్తూ వుండగా మళ్ళీ చూశాడామెని. చక్కటి వొళ్ళు, నిషా నింపుకున్న కళ్ళు. ఆకుల్లాంటి పెదాలు, చిన్నపిల్లకన్నా పెద్దదే బాగుంది. రాత్రి ఆమెని అనుభవించబోతున్నానని ఆలోచన కలగగానే పానకాలరావు ఆనందానికి అవధిలేదు. పెళ్ళికొడుకుకు పెళ్ళికూతురు నచ్చినట్టు తల ఊపాకా పానకాలరావు హొటల్*కి బయలుదేరాడు. “మీ అబ్బాయి మనం కలుసుకునే హొటల్లో దేనికి? వేరే ఉంచకపోయావా?” అడిగింది రంగాయమ్మ.
“వాణ్ణి డీలక్స్*లో దింపాను” “గుడ్! ఎనిమిదింటికి వస్తాం ఇద్దరం” అని చెప్పింది రంగాయమ్మ. రంగాయమ్మ గదిలోకి వచ్చి తలుపేయగానే “నీ కూతురేది?” అడిగాడు పానకాలరావు. “బయట నిలబడి వుంది” “ముందు ఆమెను పిలువ్”
“కాదు, గుడిలోకి వెళ్ళేవాడు ఏం చేస్తాడు? ముందు చెర్లో కాళ్ళు కడుగుతాడు. నీవూ అంతే! ముందు నేను తర్వాత అది” కూతుర్ని తగులుకుని తనవంక చూడడేమోనని రంగాయమ్మ భయపడటం చూసి పానకాలరావుకి గర్వం ఏర్పడింది. రంగాయమ్మ వచ్చి వెల్లకిలా పడుకుని చీర వెనక్కి లాక్కుంది. “నీ పేరు విశాల అని పెడితే బాగుంటుంది” అన్నాడు పానకాలరావు మంచం ఎక్కి అరచేతిని పూర్తిగా తెరిచి ఆమెపై నిమురుతూ.
“ఏం అంత విశాలంగా ఉన్నానా?” అన్నది నవ్వి రంగాయమ్మ “చూడగానే పేర్లు పెట్టేస్తున్నావు, అయితే నా కూతుర్ని చూసి ఏం పేర్లు పెడతావో!” అంది. పానకాలరావుని కాసేపు తనపై చేసుకుని క్రిందామీదకు ఆడించింది. “చిన్నప్పటి సంగతులు గుర్తుకొస్తున్నాయి” అందామె కళ్ళు మూసుకుని “ఏమిటి?”
“మా అమ్మాయి ఏడుస్తుంటే కాళ్ళ మీద ఎక్కించుకొని పైకి క్రిందకు ఊపి ఆడిచేదాన్ని. ఇప్పుడు నీవు ఏడుస్తుంటే…” అంటూ ఆగి పానకాలలోకి చిలిపిగా చూసి “నువ్వంటే సరిగ్గా నీవు కాదనుకో.. నీ సొత్తు ఏడుస్తుంటే నా సొత్తు జోలపాడుతోంది. ఏమంటావు?” అంది. “ఎంత గమ్మత్తుగా మాట్లాడతావ్ రంగాయమ్మా!” అన్నాడు ముచ్చట పడిపోతూ పానకాలు.
అతణ్ణి క్రిందకు దింపి ఆమె లేచి నిలబడి చీర చెంగులు పైకి పట్టుకుంది. అద్దంలో కనిపిస్తున్నాయి ఆమె తొడలు, ఆ మూలలు.. పానకాలు వెనక నిలబడి ఆమె పిరుదులు నిమిరాడు. “ఇక చాలా! వెళ్ళనా?” అడిగిందతణ్ణి రంగాయమ్మ. “నేను కూడా వస్తాను పద” అన్నాడు పానకాలరావు రంగాయమ్మతో ఇద్దరూ కలిసి నీళ్ళ గదిలోకి వెళ్ళీ చెంబు పట్టుకుని ఎదురు బొదురు కూర్చున్నారు. “అమ్మాయిని లోపలికి ఇప్పుడే పంపించనా?” అడిగిందామె. “ఆలస్యం దేనికి?”
“అది పడుచుపిల్లకదా?” “అయితే” “రాగానే కావాలని వుంటుంది వాళ్ళకి. నీవు చప్పున సిద్ధం కాలేకపోతే దానికి చిరాకు వేసి బయటకుపోవచ్చు. అయినా పడుచుపిల్ల దగ్గరకు వెళ్ళేముందు నాకు నాగస్వరం పట్టాలన్నట్టుగా వుంటే లాభంలేదు, లోకువైపోతావు” అందామె. “అయితే ఏమిటి చెయ్యటం?” అన్నాడు దిగాలుగా పానకాలరావు. “ఒక్కటే ఉపాయం”
“చెప్పు” “నేను మా అమ్మాయిని తీసుకెళ్ళి అలా అలా బజారు తిప్పుకు వస్తాను. నీవు ఈలోగా బలం కూడగట్టుకుని అసలు అంగంలోకి శక్తిని లాక్కురా!” “నాకు నలభైఐదేళ్ళు గంటకే…?” రంగాయమ్మ నవ్వింది. అర్ధమైంది, పోనీ రెండుగంటలు పోయాక తీసులొస్తాను” పానకాలరావు వున్నట్టుండి రంగాయమ్మ గడ్డం పట్టుకున్నాడు బ్రతిమాలుతున్నట్టుగా. “ఏమిటి?” అందామె.
నీకు డాడ్జి అని పేరు వుంది, ప్లీజ్! నీకు తెలియందేమీ లేదు. నేను చప్పున సిద్ధం కావాలంటే ఏం చెయ్యాలో చెప్పవా?” అన్నాడు. ముద్దుగా పానకాలు బుగ్గ గిల్లింది రంగాయమ్మ. నీళ్ళ గదిలోంచి తీసుకొచ్చి అతణ్ణి అద్దం ముందు నిల్బెట్టి “చూసుకో!” అంది. నగ్నంగా వున్నాడతను. అన్నీ కనిపిస్తూనే ఉన్నాయి. “తర్వాత!” అన్నాడు దీనంగా రంగాయమ్మ వంక చూస్తూ.
“అద్దం ముందు డాన్స్ చెయ్యి. అవయువాల కదలిక కనిపిస్తుంది. అలా ఊగుతుంటే చిలిపి ఆలోచనలు రేకెత్తుతాయి. అప్పటికీ సాధ్యం కాలేదనుకో చెయ్యి ఉండనే ఉంది. అద్దం ముందు నిటారుగా నిలబడి రెండు కాళ్ళు ఎడం చూసి చేతిని ముందుకు తెచ్చి గుప్పిట మూసి సాధనాలు చేస్తూ చూడు. పని జరుగుతుంది. సరిగ్గా సమయానికి నేను అమ్మయిని లోపలకు తోస్తాను” “ఓకే!” అన్నాడు ఉత్సాహంగా పానకాలరావు.
రంగాయమ్మ బయటకు వెళ్ళినప్పటినుండి అతడు అద్దం ముందు నిలబడ్డాడు. డాన్స్ మీద తనకి నమ్మకం లేదు. దేవుదిచ్చిన చెయ్యి ఉండనే ఉంది. చప్పున తనలో శక్తి ఏర్పడితే డెవుడికి కొబ్బరికాయ కొడతానని ప్రారంభించాడు. గోడ గడియారం పదికొట్టింది. అప్పుడే రెండు గంటలు గడచిపోయాయి. ఏ క్షణంలోనైనా రంగాయమ్మ కూతురితో రావొచ్చు. పానకాలరావు నరాలు బిగపట్టుకుని, పొట్టని వెనక్కి లాక్కుని గుప్పిట గట్టిగా మూశాడు బాతు మెడని పట్టుకున్నట్టుగా. గడియారం ఒంటిగంట కొట్టింది.
రంగాయమ్మ కూతురితో ఇంకా రాలేదు. అది అదృష్టంగా భావించి పానకాలరావు చేతిని ఆడిస్తున్నాడు. నిజంగా తన నిశ్చలత్వంపై పట్టరాని ఆగ్రహంగా ఉంది. ఇంకో అప్పుడైతే బాకు పెట్టి కోసి అవతల పారవేసేవాడే అంత పనికిరానప్పుడు, కాని రంగాయమ్మ కూతురు.. అప్సరస.. అందాలభరిణ..
కోడి కూసింది. పానకాలు ప్రయత్నం ప్రయత్నంలోనే వుండిపోయినంది. నీర్సం నరనరాన్ని ఆవహించి నీరుగారిపోయాడు. రంగాయమ్మ తెల్లవారాకా కూడా కూతురితో రాలేదు గ్నుకగాని లేకపోతే తానేం సంజాయిషీ యిచ్చుకోగలిగేవాడు? ఇంత ఆడంగివాడివా అని ఆ లలిత అంటే తనేం చెప్పగలడు? మరునాడు ఫ్రెష్గా ఆమెని వాడుకుందామని నిశ్చయించుకుని స్నానం చేసి కొడుకు ఉన్న డీలక్స్ హొటల్కి వెళ్ళాడు. కొడుకు గదిలో లేడు. ఉత్తరం మాత్రం వుంది. నాన్నా…
నీవు సబితను చూపించావు. కాని ఆమె ఎలా ఉంటుందో నేను సరిగ్గా చూడలేదు. ఆమెను నడిపించుకొచ్చిన లలితను చూసి ముగ్ధుడనైపోయాను. రాత్రి ఆమె గదికి వచ్చింది. ఇది ఆధునిక యుగం. స్త్రీ పురుషుల మధ్య లైంగిక అవగాహన ఉండాలి. తెల్లవార్లూ ఆమె నేను అర్ధం చేసుకునే ప్రయత్నం చేశాము. ఇక ఆమె లేకుండా నేను ఉండలేనని అనిపించిది నాకు. మా పెళ్ళికి ఆ రంగాయమ్మగారు మీరు ఒప్పుకుంటారో లేదోనని మేమిద్దరం ఎవరికీ చెప్పకుండా వెళ్ళిపోతున్నాం. నన్ను క్షమించు. నీ సుపుత్రుడు, సుదర్శనరావు. మంచం మీద దుప్పటి చెదిరిపోయి వుంది. దాని మీద అన్నీ కర్లు. నీళ్ళగదిలో తడి ఇంకా ఆరలేదు. “రండి ఆఫీసువేళ అయింది” అని పిలిచిన రంగాయమ్మ కేక విని తృళ్ళిపడ్డాడు పానకాలరావు.
రంగాయమ్మ ఒక్కతే కాదు డాడ్జి. ఆమె కూతురు కూడా. లేకపోతే ఆడవారివంక కన్నెత్తైనా చూడని సుదర్శనం ఆమెతో లేచిపోవటం ఏమిటి? పానకాలరావు రంగాయమ్మ మీద పళ్ళు నూరుతూ బయలుదేరాడు. “ఏమిటా పిచ్చితనం! నేను డాడ్జీనని మీకు తెలియకనా! తెలిసాకే ఎక్కువమోజు పుట్టింది మీకు. మీ అబ్బాయి ఏ మోజుతో వెళ్ళాడో మా లలిత వెంట… ద్వేషాలు వద్దు. మీరు వియ్యంకుళ్ళు, నేను వియ్యపరాల్ని. కావాలంటే నేను డాడ్జని, మీరు ఫోర్డ్ సరేనా!” అంది నవ్వుతు. రంగాయమ్మతో అదే తంట. ఆమె నవ్వుతుంటే రొమ్ములు ఊగుతాయి. పళ్ళు తెల్లగా మెరుస్తాయి. పానకాలరావు నవ్వేసి ఆమె వెనక బయలుదేరాడు. *** సమాప్తం ***