“నీకు బానిసలా పడివుండే రోజులు పోయాయ్! సహనానికైనా ఓ హద్దుంటుంది. నా మంచితనాన్ని నువ్వు చేతకానితనంగా భావించేటట్టయితే మాత్రం మరి యింక గౌరవం దక్కదు. చెత్త ముండల మీదుండే మోజు పెళ్ళాంమీద లేనివాడితో కాపురం చేయడం బుద్ధి తక్కువే అవుతుంది!” వళ్ళు తెలియని ఆవేశంలో నా ఇష్డమొచ్చినట్టు దులిపేశాను. నా మాటలకి రంగారావు మొదలు బిత్తరపోయి తర్వాత మొహం కందగడ్డలా చేసేసుకున్నాడు.
“నాతో కాపురం చేయడం నీకంత ఇబ్బందిగా ఉంటే, ఇంకో మంచివాడి నెవడినైనా చూసుకో పోనీ!” అన్నాడు తన కోపాన్నంతా ఆ వెటకారంలో వెళ్ళగక్కుతూ. నాకింకా వళ్ళు మండిపోయింది. “మొగుడు చేతకాని వాడైతే ఏ ఆడదైనా అదే చేస్తుంది – దానికి నీ సలహా ఏమీ అక్కర్లేదు. ‘ఫలానా వాడి పెళ్ళాం ఎవడితోనో లేచి పోయిందని’ పది మందీ చెప్పుకోడం వల్ల నీ పలుకుబడి పెరుగుతుందనుకుంటే ఏదో రోజు ఆ పని చేయడం కన్నా నాకు గత్యంతరం కన్పించడం లేదు!” అన్నాను తనకన్నా వెటకారంగా.
వెంటనే నా చెంప ఛళ్ళుమంది. ఆ దెబ్బకి నా కళ్ళలో నీళ్ళు తిరిగాయ్ కానీ___ఏడవలేదు. బాధ ఓర్చుకొంటూ నిర్లక్ష్యంగా నవ్వేను.
కొయ్యబారి పోయాడు తను. ఇంతకుముందల్లా తను ఇలా చెయ్యి చేసుకోవడంతోనే ‘బేర్’ మంటూ ఏడుపు లంకించుకునే దాన్ని. దాంతో ఏదో ఘనకార్యం సాధించిన వాడిలా ‘జాగ్రత్త! ఇలా ఎప్పుడైనా ఇంటికి రాగానే వెధవ పేచీ పెడితే పళ్ళు రాలగొట్టేస్తాను’ అంటూ హీరో ఫోజు కొడుతుండే వాడు. ఇప్పుడు తనకా అవకాశమివ్వక పోయేసరికి అయ్యగారి కాశ్చర్యమేసింది.
“సిగ్గు లేకుండా ఇంకా ఆ వెధవ నవ్వెందుకూ?” అని గొణిగాడు పౌరుషంగా. “తమరు చేసిన చేతకాని పనికి నవ్వకపోతే ఏం చెయ్యాలీ?” అనడిగాను బుకాయింపుగా. ఆ ప్రశ్నకి తానెంతగా ఉడికిపోయాడో ఆ ముఖ కవలికల్ని బట్టి అర్ధమైంది. “ఛీ! ఇంటికి రాగానే వెధవ పోరు!” అని తనలో తానే గొణుక్కొని సిగరెట్టు వెలిగించుకున్నాడు. “ఆ మాటే అనొద్దు. ‘మగాడు యింటికొచ్చే టైము ఇదేనా?’ అని అడిగినందుకు నువ్వే యింత రాధ్ధాంతం చేశావ్!” అన్నాను.
ఏమనుకున్నాడో ఏమో, మాట్లాడకుండా మంచమెక్కి పోయి తలగడ మీదకి వాలిపోయాడు. “భోజనం చెయ్యకుండా మంచమెక్కావేఁ? రా… వడ్డిస్తాను,” అంటూ కిచెన్ వైపు నడిచాను. “వద్దు – ఇవ్వాళ ఓ డిన్నర్ పార్టీ అయింది. ఇప్పుడింకేం తినను?” అన్నాడు ముక్తసరిగా. నేనింక మాట్లాడలేదు. అప్పటికి టైము పన్నెండు దాటింది. నా పని పూర్తిచేసుకుని కిచెన్ లోంచి వచ్చి ట్యూబు తీసేసి మంచమెక్కిపోయాను. సుమారు రెండేళ్ళ నుంచి ఇలా గొడవలు పడ్డం అలవాటైపోయిన మూలాన ఓ పది నిముషాల్లో నిద్ర పట్టేసింది.
భుజం పట్టుకు లాగుతోన్న స్పర్శకి మెలకువొచ్చి వెల్లకిలా తిరిగి తన వంక చూశాను. “జాకెట్టు విప్పు!” అన్నాడు పైట లాగేస్తూ. నా వంటి మీద చేయి చేసుకున్న ప్రతిసారీ తను రాజీకి వచ్చే పద్ధతి ఇదే గనుక నాకాచర్య ఆశ్చర్యాన్ని కలిగించలేదు. కాగా, మేం చేసుకుని ఐదారు రోజులవుతుందేమో! “ఏం? అర్ధరాత్రి వరకూ అక్కడ లాగించింది చాల లేదా?….” అన్నాను జాకెట్టు హుక్స్ ఒక్కొక్కటిగా తప్పించుకుంటూ.
మాట్లాడలేదు తను. “బంగారమ్మ దగ్గర్నుంచా, సుశీలమ్మ దగ్గర్నుంచా వస్త?…” “సుశీల దగ్గరకు రాత్రుళ్ళు వెళ్ళడం కుదరదు అని చెప్పానుగా!” “ఏమో! ఈ మధ్య ఆవిడా రూలేమైనా సడలించిందేమోనని!” “———” “సరే! బంగారమ్మకి ఎన్ని సార్లు సరిపెట్టావ్?” “———”
“రెండు సార్లయినా వాయించుకోకుండా వదులుకుందేమిట్లే?” “దయచేసి – ఇప్పుడింకా గొడవ వదిలెయ్.” ఇందాక కూడా తనింత సౌమ్యంగా మాట్లాడి వుంటే నేనింత ఇదిగా రెచ్చిపోయే దాన్ని కాదు! తనెప్పుడొచ్చినా కొశ్చన్ చెయ్యకుండా కుక్కిన పేనులా పడుండాలన్నట్టు ముఖం మాడ్చుకుని కోపంగా చెప్పేసరికి నా సహనం చచ్చిపోయింది.
మౌనంగా లేచి కూర్చుని జాకెట్టు తీసేశాను. బ్రాసరీ హుక్ తనే సడలించేడు. మళ్ళీ తలగడ మీదకి వాలుతూ బ్రా చిప్పల్ని పైకి లాక్కున్నాను. కుడి చేత్తో నా రెండింటినీ ఓ మారు తడిమి, ఒరచేతిని నా ఎడమ రొమ్ము మీద బోర్లించి సుతాతంగా పిసికేడు. నరాలు జివ్వుమన్నాయ్ నాకు. ఆ చేతిమీద ఓ చెయ్యి వేసి నొక్కుకుంటూ రెండో చేతిని తన మెడకు లంకె వేసి దగ్గరకి లాక్కుని ఖాళీగా వుండిపోయిన కుడి రొమ్మును నోటికందించాను. నాకు చీకించుకోవడం ఇష్టం. ఆ సంగతి తనకి తెల్సు.
తనకి అలవాటైన పద్ధతిగా ఒకదాని తర్వాత ఒకటి చీకుతూ, మధ్య మధ్య కొరుకుతూ, ముచ్చికలను మునిపళ్ళతో చిలిపిగా లాగి వదుల్తూ మెల్లగా నామీదకి చేరాడు. తన మగతనం నా చీర కుచ్చెళ్ళకు గట్టిగా తగిలిన స్పర్శకు నా చెయ్యి అప్రయత్నంగా తన లుంగీలోకి పోయింది. నా స్వంతమని చెప్పుకోదగిన ఆ వస్తువుతో మరో ఇద్దరుకూడ దొంగ చాటుగా ఆడుకుంటున్నారంటే నాకు కడుపు మండదూ?
“బంగారమ్మ దగ్గర్నుంచి వచ్చేటప్పుడు కడుక్కునే వచ్చావా?” మునివేళ్ళతో తనది సవరదీస్తూ కొంటెగా అడిగాను. అయ్యగారు అలా కడుక్కోకుండా వచ్చిన సందర్భాలు చాలా వున్నాయ్ గనుక నా ప్రశ్న హాస్యాస్పదం కాదు. ఐతే, అటువంటప్పుడది జిగురుగా తగులుతుంటుంది: ఈరోజు మాత్రం పొడిగానే వుంది.
తను చెప్పకపోయినా ఆ స్పర్శను బట్టి నేనే అర్ధం చేసుకుంటాననో, లేక-మళ్ళీ నేనా ప్రస్థావన ప్రారంభించడం యిష్టం లేకనో తెలీదు___ నా అధరాంకు తన పెదాలతో సీలువేసి పీల్చుడు ముద్దుతో ఉక్కిరి బిక్కిరి చేసేశాడు. దాంతో, నాకు బాగా హీటందుకొంది, నాగుప్పిట్లోవున్న తన మగతనాన్ని కసిగా నొక్కాను. వెంటనే నా చీరా, లంగా పైకి లాగేసి “పెట్టుకో” అంటూ చెవి కొరికాడు.
“ఉఁహుఁ….” అన్నాను బెట్టుగా. “ప్లీజ్…….” అన్నాడు లాలనగా. వివాహ బంధంలో వున్న మహత్తేమిటో మరి! ఎప్పుడు ఏసమస్య మీద ఎంత సేపు వాదులాడుకున్న కీచులాడుకున్నా మంచ మెక్కగానే అన్నీ సర్దుబాటై పోతాయ్. సద్దు మణిగి పోతాయ్! నేను గురి చూపించడం తడువుగా సర్రున నాలోకి దిగపడిపోయాడు, ఆ తోపుకి గుండె తక్షణం ఆగి, మళ్ళీ కొట్టుకోడం మొదలెట్టింది. తన బలమంతా నామీద మోపి రెండు చేతుల్తోనూ రెండు రొమ్ముల్నీ మర్దించటం మెదలెట్టాడు.
“ఊఁ__కానిద్దూ….” మొత్త కుదేస్తూ మందలింపుగా గొణిగాను. మందహాసం చేస్తూ ” నేడు చేతకానివాడి నన్నావ్ గా! పోనీ నన్నిలా క్రిందకి తిరగదోసి నువ్వు పై కెక్కి కొట్టకూడదూ?” అన్నాడు. “నేనేందీని గురించి అన్లేదు….” అన్నాను ముక్తసరిగా….
“ఎలాగైనా నీకు గోరోజనం పెరిగింది. ఈమధ్య చాలా పెంకితనంగా మాట్లాడుతున్నావ్!” అని ఉక్రోషంగా ఊగడం ప్రారంభించాడు. మరింక నాకు మాట్లాడానికి సావకాశ మివ్వకుండా.
(ఇంకా వుంది)