చీర పైట పక్కకు నెట్టి జాకెట్ కొనదేరిన చోట నోరు పెట్టి నిక్కబొడుచుకొని వున్న ముచ్చికను కొరికాడు. “ఆవ్ అబ్బా” అంది సుభద్ర.
మోహన్ మరో వైపు తన చేతులను నడుము మీద కు పెట్టి చీరలో దూర్చి రెండు చేతులను రెండు పిర్రల పైన వుంచి నిమర సాగాడు. సుభద్రలో ఆడతనం అల్లరి చేస్తున్నది. మోహన్ మరో సారి కొరికాడు.
మోహన్ తల గట్టి గా తన గుండెలకేసి “అబ్బా” అంటూ అదుము కొంది. మోహన్ తన కుడి చేతిని సుభద్ర, పిర్ర మీద నుండి పక్కకు కదిపి రెండు పిర్రల మధ్య పెట్టాడు. ఒక్కసారిగా ఎగిరిపడి మోహన్ తలను వెనక్కు నెట్టి చూసింది. మోహన్ ఏదీ పట్టించు కొనే స్తితిలో లేడు. వేళ్ళు ఇం కాస్త లోనికి పెట్టాడు.
సుభద్ర, ఒక్కసారి గా వులిక్కిపడి తల విదుల్చుకొని మోహన్ చెంప పైన ఛెళ్ళుమని కొట్టింది. మోహన్ మైకం మొత్తం దిగి పోయింది. కోపం గా తనను చూస్తున్న సుభద్ర కళ్ళలోకి చూడలేక తల దించుకొన్నాడు. సుభద్ర విస విసా నడుస్తూ వెళ్ళిపోయింది. ఆ రోజు భోజనం చేయడానికి తప్ప మిగతా సమయంలో మోహన్ గదిలోనుండి బయట రాలేదు. భోజనం చేస్తున్నపుడు ఇద్దరూ ఒకరినొకరు చూసుకోలేదు. రాత్రి భోజన మయ్యాక “పిన్నీ నేను రేపు తెల్ల వారి వెళ్ళిపోతాను” అన్నాడు. సుభద్రకు ఏమి చెప్పాలో అర్థం కాలేదు. ” మళ్ళీ ఎప్పుడొస్తావు” అంది.
“ఇక రాను” అన్నాడు మోహన్ చెయ్యి కడుక్కొని లేచి వెళ్ళిపోతూ. సుభద్ర, మన సంతా అల్ల కల్లోలం అయిపోయింది. వంట గది శుభ్రం చేసి తలుపులన్నీ గడియ వేసి తన గదిలోకి
వెళ్ళింది. పిల్లలు అప్పటికే నిద్ర పోయారు. పడు కొందే కానీ నిద్ర పట్టలేదు. “భగవంతుడా ఏమిటి దంతా ఎందు కి లా జరుగుతున్నది” అను కొంది. చిన్నప్పటి నుండి తను మోహన్ ను కొడుకులా చూసింది.
మోహన్ తన పెద్ద కొడుకు అని భావించేది. కానీ ఇప్పుడేంటి లా జరుగుతున్నది. అంతలో సుభద్ర, ఆలోచనలు మోహన్ వైపు వెళ్ళాయి. జీవితంలో కీల మయిన వయసులో వున్నాడు. తాను కాదన్నానని ఇప్పుడు వాడు మనసు పాడు చేసుకొని తన భర్త లా తప్పు దోవ పడితే? ఆ వూహే భయం క ర ముగా తోచింది సుభద్రకు.
వుడుకు వయసులో తొందరపాటు వల్ల ఏదయిన చేయరాని తప్పు చేస్తే జీవిత మే నాశనమయిపోతుంది. తన చేత్తో అల్లారు ముద్దుగా పెంచిన తన అక్క కొడుకు జీవితాన్ని తానే పాడు చేస్తున్నదా? ఏది ఏమయినా అలా జరగడానికి వీల్లేదు. బాగా ఆలోచించి ఒక నిర్ణయానికి వచ్చింది. మరో సారి పిల్లలు నిద్ర పోయారు అని నిర్ధారించుకొని లేచి మోహన్ గది వద్ద కు వచ్చి తలుపు నెట్టింది.
తలుపు తెర్చుకో గానే మోహన్ లేచి “ఎవరూ” అన్నాడు. సుభద్ర “నేనే” అంటూ లోనికి అడుగుపెట్టి తలుపు మూసి గడియవేసి లైట్ వేసింది. మోహన్ కు అర్థం కాలేదు. ఆ సమయంలో పిన్ని ఎందుకు వచ్చిందో. సుభద్ర వెళ్ళి మోహన్ పక్కన కూర్చొని “ఏంటి నాన్నా ఇంకా నిద్ర పోలేదా” అంది. మోహన్ తప్పు చేసిన వాడిలా “సారీ పిన్నీ. తెల్ల వారి నేను అలా ప్రవర్తించి వుండకూడదు” అన్నాడు.
మోహన్ చేతిని తన చేతిలోకి తీసుకొని ప్రేమగా అది మి ” పాపిష్టి దాన్ని నిన్ను అనవసరముగా కొట్టాను రా” అంది. మోహన్ కు ఆశ్చర్యమేసింది సుభద్ర అలా మాటాడుతుంటే. అంతలో సుభద్ర సన్నగా నవ్వి “చిలిపి చేష్టలు బాగా నేర్చుకొన్నావే” అంది.
మోహన్ బిత్తర పోయాడు ఆ మాటలకు. తాను చేసిన పనికి పిన్ని కోప్పడడం లేదని గ్రహించి ఒక్క సారిగా సిగ్గు పడ్డాడు. సుభద్ర, “ఒకటి అడుగుతాను నిజం చెప్పాలి. నా పైన వొట్టు నువ్వు అబద్ద మాడితే” అంది. మోహన్ కు అర్థం కాలేదు. “సరే పిన్నీ” అన్నాడు.
వెంటనే “నేనంటే ఇష్ట మా” అంది. మోహన్ అవాక్కయ్యాడు ఆ ప్రశ్నకు. తేరుకొని “అవును పిన్నీ చాలా ఇష్టం” అన్నాడు. “ఎందుకు” అంది.
ఏమయింది పిన్నీకి ఇవాళ అను కొంటూ “నువ్వు చాలా మంచి దాని వి. నీతో మాటాడుతుంటే కాల మే తెలియదు. అంద మయిన నీ మొహములోని చిరునవ్వు చూస్తూ అలాగే వుండి పోవాలని పిస్తుంది” అంటూ గుక్క ఆపు కోక చెప్పాడు. “అంతేనా లేక పోతే నీ వొంట్లోని కామం తీర్చుకోవాలి అను కొంటున్నావా మీ బాబాయి లా” అంటూ ఒక్క క్షణం ఆగి “కుక్కలా” అంది ఏడుపు గొంతుతో..
మోహన్ తల ఎత్తి చూసాడు. సుభద్ర కళ్ళలో నీళ్ళు కనిపిస్తున్నాయి. “పిన్నీ ఏమిటి నువ్వంటున్నది” అన్నాడు సుభద్ర మాటల కు విస్మయం చెంది. “అవును. నాలుగేళ్ళుగా తన కామ కోరికలు తీర్చే యంత్రం లా వాడు కొన్నాడే తప్ప ఏనాడు నన్ను ప్రేమగా దగ్గరకు తీసుకోలేదు. నా దృష్టిలో వాడు కుక్క కంటే హీన మయిన వాడు” అంది ఒక్క సారిగా భోరు మని ఏడుస్తూ.
“వూరుకో పిన్నీ” అంటూ దగ్గరికి తీసుకోవాలను కొన్నాడు కానీ ధైర్యం సరిపోలేదు. సుభద్ర చీర చెంగుతో కన్నీళ్ళు తుడుచు కొని “చె ప్పరా నువ్వు కూడా అలా నన్ను కోరుకొంటే ఇప్పుడే నేను సిద్ధం ” అంది. మోహన్ కు అర్థ మయింది. ఆడది కోరుకొనేది ఆ ప్యాయత ను, ఆరంగుళాల దడ్డును కాదని. స్థిర మయిన గొంతుతో “పిన్నీ నాకు నీపైన వున్నది కోరిక కాదు ప్రేమ. నాకు నీ మనసులో చోటు కావాలి. నేను దేని కయినా సిద్ధం” అన్నాడు.
మోహన్ మాటల్లోని నిజాయతిని గ్రహించి మనసులో వు ప్పొంగి పోయింది. “అయితే నువ్వు రేపు తెల్ల వారే వెళ్ళిపో. నీ చదువు అయిపోయాక మంచి వుద్యోగం తెచ్చుకొని మళ్ళీ నా వద్ద కు తిరిగి రా. ఆ రోజు మన స్పూర్తి గా నా సర్వస్వం నీకు అర్పిస్తాను” అంది.
మోహన్ కు అర్థ మయింది ఎందుకు తన పిన్ని అలా చెప్పిందో. తన జీవితం పట్ల అంత శ్రద్ధ చూపిస్తున్న సుభద్ర పట్ల గౌరవం కొండంత పెరిగింది. “అలాగే పిన్నీ ఏడాది తర్వాత ఇదే రోజు తిరిగి వస్తాను నువ్వు గర్వపడేలా” అన్నాడు. సుభద్ర, మన సుకు ఎంతో ప్రశాంతత చేకూరింది. మన స్పూర్తిగా నిండుగా నవ్వి లేచి తన గదికి వెళ్ళిపోయింది.
మరుసటి రోజు తెల్ల వారి సుభద్రకు బాధ వేస్తున్నది మోహన్ వెళ్ళిపోతున్నాడని. కానీ తప్పని పరిస్థితిలో చేయవలసి వచ్చినదని సరిపెట్టు కొంది. “పిన్నీ నన్ను ఆశీర్వదించు” అంటూ సుభద్ర కాళ్ళకు నమస్కరించాడు. “నా బంగారు తండ్రీ” అంటూ మోహన్ ను లేపి “నీ కోసం ఎదురు చూస్తుంటాను అని మరచిపోకు నాన్నా” అంది.
పెట్టి మోహన్ వంగి సుభద, నుదుటి పైన ముద్దు “వెళ్ళొస్తాను పిన్నీ” అంటూ బయటకు నడిచాడు. సుభద్ర బాధ గా వీడ్కోలు చెప్పి మోహన్ వెళ్ళే వరకు చూసి బరువయిన గుండెతో వెనక్కు తిరిగింది.
సరిగ్గా ఏడాది తర్వాత అదే రోజు రాత్రి, అప్పటికే మూడు సార్లు తన పైకి ఎక్కి దిగి అలసిపోయి తన పాల పొంగుల పైన సేద తీరుతున్న మోహన్ జుట్టు నిమురుతూ “ఆ రోజు నువ్వు కామిస్తున్నానని చెప్పి వుంటే కూడా మన స్పూర్తి గా నీతో వేయించు కొనేదాన్ని” అంది సుభద్ర.
మోహన్ ఆ అంటూ నోరు తెరిచి “పిన్నీ ఇద న్యాయం. ఏడాది పాటు నీనుండి దూరమయి ఎంత ఇబ్బంది పడ్డానో తెలుసా” అన్నాడు చూపుడు వేలుతో ముచ్చిక చుట్టూ వృత్తాలు చుడుతూ.
సుభద్ర కిల కిల నవ్వి “మరి నా బంగారు బుజ్జి ముండ అంత సులభంగా ఇస్తానా” అంది. మోహన్ అమాయకంగా మొహం పెట్టి “బుజ్జి ముండ అంటే ఏంటి పిన్నీ” అన్నాడు.
సుభద్ర చిరు కోపం నటిస్తూ “ఛీ పోరా కొంటె పిల్లాడా” అంది.
మోహన్ “మా మంచి పిన్ని కదూ చెప్పు పిన్నీ ప్లీజ్” అన్నాడు. సుభద్ర, మోహన్ చెవి లాగి చెవిలో చెప్పింది. “అమ్మో పిన్నీ ఏమో అను కొన్నాను నువ్వు జాణ వే” అంటూ తన నడుము పైకెత్తి బలంగా దించాడు. నొప్పికి సుభద్ర వేసిన మత్తె క్కిన కేకను మోహన్ తన పెదవులతో మూసివేసాడు. ======The End======